Π. Εμμανουήλ – Μ. Χριστοδούλου

Μεγάλη αχαριστία επέδειξε ο ιρλανδικός Λαός στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές: Εξαΰλωσε, με τη ψήφο του, τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού που έβγαλε την Ιρλανδία από τα μνημόνια! Μαύρισε τους σωτήρες του!! Έριξε την κυβέρνηση που οδήγησε την οικονομία σε ανάκαμψη κι έβαλε τις βάσεις για την «πολυπόθητη» ανάπτυξη!

Γιατί το κάνατε αυτό, ωρέ παιδιά;

Μια απαραίτητη ιστορική αναδρομή

Προτού πάμε στην παρουσίαση και στην ανάλυση των αποτελεσμάτων των πρόσφατων Ιρλανδικών εκλογών, αλλά και στην απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία των βασικών Ιρλανδικών κομμάτων

Το Fine Gael (Φάιν Γκέιλ ή Φίνε Γκαέλ), το κόμμα του απερχόμενου πρωθυπουργού Έντα Κένυ,  είναι το βασικό δωσιλογικό κόμμα της Ιρλανδίας. Αν και χαρακτηρίζεται ως κεντρώο προς κεντροδεξιό –  χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, η ιστορία του είναι κακόφημη. Ουσιαστικά, το κόμμα αυτό προέρχεται, πρώτον, από τους κυανοχίτωνες της «Εθνικής Φρουράς» (μια παρακρατική οργάνωση η οποία ήταν θετικά διακείμενη στηνΑγγλοϊρλανδική Συνθήκη (1921 – 22), με την οποία η Βρετανία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας πλην της Βόρειας Ιρλανδίας. Επίσης, ήταν θετικά διακείμενη και στο Μουσολίνι, αλλά και στον Φράνκο. Μιλάμε για μια ανοιχτά φασιστική οργάνωση η οποία πολέμησε στο πλευρό του Φράνκο ενάντια στους δημοκρατικούς την περίοδο του ισπανικού εμφυλίου) και, δεύτερον, από το τμήμα του Σιν Φέιν που ήταν επίσης υπέρ της Αγγλοϊρλανδικής Συνθήκης (αυτοί πάντως δεν ήταν φασίστες)

Παρεμπιπτόντως, το όνομά του σημαίνει στα ιρλανδικά «Οικογένεια» ή «Φυλή των Ιρλανδών». Οι συνειρμοί δικοί σας…

Το Fianna Fáil (Φιάνα Φάιλ ή Φιάνα Φόιλ)  –  το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, είναι ένα κεντρώο,λαϊκίστικο κόμμα , το οποίο ιδρύθηκε στις 23 Μαρτίου 1926 από τον ηγέτη της Ιρλανδικής Επανάστασης και του Σιν Φέιν  Έιμον Ντε Βαλέρα.  Το όνομα του Φιάνα Φάιλ παραδοσιακά μεταφράζεται στα Αγγλικά ως Στρατιώτες του Πεπρωμένου, παρότι μια ακριβέστερη απόδοση θα ήταν Πολεμιστές της Fál (μυθικό όνομα της Ιρλανδίας). Ιστορικά, το Φιάνα Φάιλ θεωρείται ότι βρίσκεται στα αριστερά του Φάιν Γκέιλ και στα δεξιά του Εργατικού Κόμματος

Από τη στιγμή του σχηματισμού της πρώτης του κυβέρνησης (1932) έως το 2011, το Φιάνα Φάιλ κυβέρνησε συνολικά για 61 χρόνια (61 στα 79  – πολύ καλό ρεκόρ), ενώ ήταν το μεγαλύτερο κόμμα στο Ιρλανδικό Κοινοβούλιο από το 1932 μέχρι το 2011, οπόταν και σημείωσε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα της ιστορίας του, αφού η εκλογική του δύναμη έπεσε από το 41,7%, που είχε πάρει στις εκλογές του 2007, στο 17,5% (!!), ως συνέπεια της εισόδου της χώρας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (το Νοέμβρη του 2010).

Ο μοιραίος άνθρωπος για το κόμμα αυτό, το Φιάνα Φάιλ δηλαδή, ήταν ο τότε ηγέτης του και πρωθυπουργός Μπράιαν Κόουεν. Αυτός έβαλε τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης, αυτός πρώτος μείωσε μισθούς και συντάξεις, αυτός έκανε μαζικές απολύσεις και αύξησε το ΦΠΑ. Κι όλα αυτά, για να σώσει τη χώρα. Και την κατάστρεψε – μαζί με το κόμμα του

Αλλά τι απέγινε, αφότου εκδιώχθηκε κλοτσηδόν από την εξουσία, ο Μπράιαν;

Ο  – επονομαζόμενος (από τους συμπατριώτες του) και BIFFO (Big IgnorantFucker From Offaly – ο Χοντρός Ανίδεος Μαλάκας Από το Όφαλι) ήγκασμάς  –  Μπράιαν Κόουεν εργάζεται τώρα ως διευθυντικό στέλεχος στονπετρελαϊκό κολοσσό Topaz Energy Group, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο παραδίδει διαλέξεις στο κέντρο Γερμανικών κι Ευρωπαϊκών σπουδών του πανεπιστημίου του Τζορτζτάουν της Ουάσιγκτον (λίγη φαντασία, ρε παιδιά!). Και καλά κάνει, αφού αν περνούσε τον ελεύθερο του χρόνο στις παμπ του Δουβλίνου θα είχε φάει το ξύλο της Αρκούδας. Και το ’χει φάει μια φορά, τον Απρίλη του 2015, όταν το πλήθος που τον αναγνώρισε στο δρόμο, επιτέθηκε εναντίον του χαρακτηρίζοντας τον «καθίκι» και «προδότη».

Αλλά για σταθείτε! Μήπως σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Ναι, καλά το καταλάβετε: το Φιάνα Φάιλ είναι το πασοκ Ιρλανδίας. Και ο ΜΠΙΦΦΟ είναι κάτι μεταξύ ΓΑΠ και Μπένι

 Αλλά ας πάμε στ’ άλλα κόμματα:

Το Εργατικό Κόμμα είναι το ιρλανδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1912 από το μεγάλο επαναστάτη μαρξιστή (και πατριώτη) Τζέιμς Κόνολι–  ως πολιτική πτέρυγα του Κογκρέσου Ιρλανδικών Συνδικάτων. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μεγάλα πολιτικά κόμματα της Ιρλανδίας, το Εργατικό Κόμμαδεν προέρχεται από το αρχικό Σιν Φέιν.

Για κάμποσα χρόνια το Εργατικό Κόμμα κράτησε τις επαναστατικές παραδόσεις του ιδρυτή του, αλλά μετά δεν άντεξε τους πειρασμούς του καπιταλισμού, οπότε και τις πρόδωσε. Το ανώτατο στάδιο της προδοσίας, πάντως, το έφτασε την προηγούμενη 5ετία, όταν και συγκυβέρνησε μαζί με το  Φάιν Γκέιλ, εφαρμόζοντας τη πιο σκληρή πολιτική λιτότητας. Αλλά, κι όπως θα δούμε μετά, την προδοσία αυτή την πλήρωσε ακριβά.

Το Σιν Φέιν (Sinn Féin, στα Ιρλανδικά σημαίνει «εμείς οι ίδιοι») είναι το πιο ιστορικό κόμμα της Ιρλανδίας (Νότιας και Βόρειας). Ιδρύθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1905 από τον Άρθουρ Γκρίφιθ, αλλά είχε πολλές διασπάσεις έκτοτε. Ουσιαστικά, όλα τα κόμματα της Ιρλανδίας (πλην του κόμματος των εργατικών) προέρχονται από το Σιν Φέιν:

Το Φάιν Γκέιλ είναι η μετεξέλιξη της πρώτης διάσπασης του κόμματος (πάνω στη βάση της αποδοχής ή μη της Αγγλοϊρλανδικής Συνθήκης του 1921) – με ολίγη από κυανοχίτωνες

Το Φιάνα Φάιλ είναι μια παλιά – από το 1926 – διάσπαση του Σιν Φέιν. Η διάσπαση είχε γίνει στη βάση της αποδοχής ή μη του «όρκου πίστης» που έπρεπε να δώσουν, όπως προέβλεπε η  Αγγλοϊρλανδική Συνθήκη  – οι Ιρλανδοί βουλευτές στον Βασιλιά της Αγγλίας, ως τυπικού αρχηγού του νεοσυσταθέντος Ιρλανδικού κράτους. Ο τότε (1926) αρχηγός του Σιν Φέιν, οΈιμον Ντε Βαλέρα, πρότεινε μια φόρμουλα (ο κάθε νεοεκλεγείς βουλευτής θα δήλωνε ότι θα ορκιζόταν μελλοντικά στο βασιλιά/ βασίλισσα της Αγγλίας) για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο, αλλά η ριζοσπαστικοποιημένη πλειοψηφία του κόμματος την καταψήφισε, οπότε ο Ντε Βαλέρα πήρε τον ομμάτιο του, την έκανε από το κόμμα και έφτιαξε το δικό του, το  Φιάνα Φάιλ. Αποτέλεσμα; Ο ντε Βαλέρα κυβέρνησε για καμιά 45αριά χρόνια στη Ν. Ιρλανδία, ενώ το (αποδυναμωμένο πια) Σιν Φέιν βολόδερνε για καμιά 80αριά χρόνια μεταξύ Βορείου και Νοτίου Ιρλανδίας, αλλά και μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, παλεύοντας για το βάθεμα της επανάστασης και για την ενοποίηση του νησιού (για την απελευθέρωση της Βορείου Ιρλανδίας δηλαδή), όντας η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ (του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού).

Για μια μεγάλη χρονική περίοδο το κόμμα είτε δε συμμετείχε σε εκλογές(ούτε στη Βόρεια ούτε στη Νότια Ιρλανδία) είτε όταν συμμετείχε και κέρδιζε (σπάνια γινόταν αυτό) έδρες, δεν τις δεχόταν. Κοντολογίς, το Σιν Φέιν απουσίαζε από την κοινοβουλευτική δράση για καμιά εβδομηνταριά χρόνια!

Επί των ημερών της ηγεσίας του Τζέρι Άνταμς, που εδώ και 35 χρόνια είναι ο επικεφαλής του Σιν Φέιν (καρεκλοκένταυροι οι Ιρλανδοί, ή μας φαίνεται;), η στρατηγική του κόμματος άλλαξε. Ο ΙΡΑ πείστηκε να εγκαταλείψει τον – αδιέξοδο πια – ένοπλο και το Σιν Φέιν επανήλθε στην πολιτική αρένα. Είχε προηγηθεί, πάντως, σωρεία εσωτερικών διασπάσεων, με σημαντικότερη εκείνη του 1970 όταν και το κόμμα διχοτομήθηκε σε «Επίσημο» και «Προσωρινό» Σιν Φέιν. Μετά όμως, οι επίσημοι γίνανε προσωρινοί  –  και οι προσωρινοί γίνανε επίσημοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία (Για να σας πούμε και την αλήθεια, ούτε εμείς καταλάβαμε γιατί διασπάσθηκαν τότε. Αλλά τι σημασία έχει πια;).

Σήμερα το Σιν Φέιν είναι πια το βασικό κόμμα της Ιρλανδικής αριστεράς. Και στη Βόρεια, αλλά και στη Νότια Ιρλανδία (στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας – ή Έϊρε – δηλαδή). Επίσης είναι – κι αυτό είναι μεγάλη τιμή για το Σιν Φέιν –αδερφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Για να επιβεβαιωθεί, έτσι, το παλιό – σοφό ρητό: «αδερφές και παλικάρια γίνανε μαλλιά – κουβάρια». Και μη ρωτήσετε ποια είναι τα παλικάρια…

Αρκετά όμως με την ιστορία. Ας πάμε στα αποτελέσματα των πρόσφατων Ιρλανδικών εκλογών

Αποτελέσματα των ιρλανδικών γενικών εκλογών της 26ης Φλεβάρη 2016:  

Φάιν Γκέιλ: 544,140 ψήφοι/ 25.52% (μείωση 10.6% σε σχέση με τις εκλογές του 2011!!)/ 49 έδρες (από 88!!)

Φιάνα Φάιλ  : 519,356 ψ/ 24.35% (αύξηση 6.9%)/ 44 έδρες (από 19)

Σιν Φέιν: 295,319 ψ/ 13.85% (αύξηση 3.9%)/ 23 έδρες (από 14)

Εργατικοί: 140,898/ 6.6% (μείωση 12.8%)/6 έδρες (από 37!!)                               

Ανεξάρτητη Συμμαχία (νέο κεντρώο αντιμνημονιακό): 4.2%/ 6 έδρες  

AAA–PBP («Συμμαχία Κατά της Λιτότητας – οι Άνθρωποι Πάνω από το Κέρδος» – κάτι σαν τοΑΝΤΑΡΣΥΑ της Ιρλανδίας): 84,168 ψ/ 3.95% (αύξηση 1.7%)/ 6 έδρες (από 4)

Σοσιαλδημοκράτες: 64,094 ψ/ 3%/ 3 έδρες

Πράσινοι: 57,999 ψ/ 2.7%/ (αύξηση 0.9%)/ 2 έδρες                   

Renua Ireland (Ιρλανδία Νέα Εποχή – κάλλιστα θα μπορούσε να λέγεται και χρυσή εποχή ή νέα αυγή): 46,552 ψ/ 2.2%/ καμία έδρα

Ανεξάρτητοι για την αλλαγή (ακροαριστερό νέο κόμμα): 1.5%/ 4 έδρες

Δράση Εργατών και άνεργων (ακροαριστερό): 7,452 / 0.3%/ 1 έδρα      

Άμεση Δημοκρατία (δεξιό αντιμνημονιακό): 0.3%

Κόμμα των Εργατών (η «πούρα» μαρξιστική πτέρυγα του Σιν Φέιν – το παλιό «Επίσημο Σιν Φέιν»): 3,242 ψ (σε μονάχα 5 από τις 40 συνολικά περιφέρειες)/ 0.2%

Fís Nua (Νέο Όραμα – αριστερό οικολογικό): 1,224 ψ (σε μονάχα 2 περιφέρειες)/ 0.1%

Κομμουνιστικό Κόμμα Ιρλανδίας: 185 ψήφοι.

Οι ηρωικοί Ιρλανδοί κομμουνιστές κέρδισαν, με την αποφασιστικότητα τους, 185 δωρεάν εισιτήρια για το επόμενο φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή. Τα έξοδα πληρωμένα – εκτός από μπύρες και σουβλάκια.

Έλεος, ρε παιδιά!

Ανεξάρτητοι – μεμονωμένοι (κυρίως αντιμνημονιακοί): 13%/ 13 έδρες

Συμπεράσματα:

Κατά της οικονομικής ανάκαμψης (κι «ανάπτυξης») με λιτότητα ψήφισαν οι Ιρλανδοί. Και ψήφισαν κατά της οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, επειδή πεινάνε. Επειδή τα παιδιά τους έχουν φύγει μετανάστες (γι’ αυτό και μειώθηκε η ανεργία στην Ιρλανδία). Επειδή δεν ανέχονται πια τηδικτατορία των μανδαρίνων των Βρυξελλών (και της Φραγκφούρτης) και των ντόπιων συνεργατών και ρουφιάνων  τους (τύπου Μπράιαν «ο γκασμάς» Κόουεν και Έντα Κένυ). Καθόλου αχάριστοι δεν είναι οι Ιρλανδοί. Παλικάρια είναι

Οι Εργατικοί και το Φάιν Γκέιλ υπέστησαν πανωλεθρία. Η ήττα τους μπορεί να χαρακτηριστεί στρατηγική, αφού έχασαν τις μισές – περίπου – δυνάμεις τους (απ’ το 55,7% πήγαν στο 31,2%). Οι εργατικοί βαίνουν, με μαθηματική ακρίβεια, προς εξαφάνιση. Το δωσιλογικό Φάιν Γκέιλ ελπίζει μονάχα στον παλιό – και ιστορικό – του αντίπαλο, το Φιάνα Φάιλ

Η επανάκαμψη των Πολεμιστών του Πεπρωμένου, του Φιάνα Φάιλδηλαδή, που ο προηγούμενος ηγέτης τους, ο ΜΠΙΦΦΟ ο γκασμάς, τους είχε μετατρέψει σε «Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής (Ιρλανδικής, Γερμανικής και Αμερικανικής) Τραπέζης», οφείλεται – σε μεγάλο βαθμό – στον σημερινό ηγέτη του, τον  Μάικλ Μάρτιν, ο οποίος όχι μόνο πέταξε έξω την παλιά, χωμένη μέχρι τα μπούνια στα σκάνδαλα και στη διαφθορά, νομενκλατούρα του κόμματος, αλλά και υιοθέτησε μια πιο φιλολαϊκή και αντιμνημονιακή (ενάντια στη λιτότητα, δηλαδή, και στη δικτατορία των μανδαρίνων των Βρυξελλών) ρητορική. Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα δείξει αν ο Μάρτιν εννοούσε αυτά που έλεγε. Αν κάνει συγκυβέρνηση με το μισητό  Φάιν Γκέιλ, η επανάκαμψη του Φιάνα Φάιλ θα αποδειχτεί προσωρινή.

Το Σιν Φέιν δεν τα πήγε πάρα πολύ καλά. Μπορεί να αύξησε τις δυνάμεις του σε ποσοστά κι έδρες, αλλά δεν κατάφερε να δημιουργήσει δυναμική εξουσίας. Η σχετικά αυτή αποτυχία του ΣΦ οφείλεται: πρώτον, στις κακές του παρέες (ας μην επεκταθούμε άλλο σ’ αυτό) και, δεύτερον, στην επαμφοτερίζουσα στάση του απέναντι στο ευρώ και στην ΕΕ. Πως θα σπάσει μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΦ την λιτότητα χωρίς ρήξη με τους μανδαρίνους των Βρυξελλών; Υπάρχει απάντηση;

Αντίθετα, στις πρόσφατες ιρλανδικές εκλογές πήγαν πάρα πολύ καλά νέα κόμματα, σχήματα κι ανεξάρτητοι υποψήφιοι που μίλησαν «έξω απ’ τα δόντια». Αλλά κι εδώ δεν υπάρχει ένα ενιαίο και συγκεκριμένο πρόγραμμα

Οι πρόσφατες εκλογές στην Ιρλανδία ήταν ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ «η αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Οι λαοί δεν αντέχουν πια αυτό το μουρλοκομείο. Το καταλαβαίνουν αυτό οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις των χωρών της Ευρώπης; Θα συντονιστούν για ν’ απελευθερώσουν τους λαούς τους απ’ αυτό, ή θα προσπαθήσουν –εις μάτην – να το αλλάξουν «απ’ τα μέσα»;

Ε, σύντροφε Αλέξη;