Έλεγχος οπτικού πεδίου
04/03/2016
Κυττάζοντας προς τον ανοιχτό ορίζοντα ακόμα και εάν η μέρα δεν έχει τόσο δυνατό φως, βλέπω να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου μαύρες κλωστές, ιπτάμενα αντικείμενα τα οποία έχουν βαλθεί να με βασανίζουν, δυσκολεύοντας την όραση. Καθώς παρασύρομαι στο παιχνίδι τους κάνω να τα ακολουθήσω, αλλά αυτά δεν παραμένουν σε σταθερό σημείο. Σβήνουν ξαφνικά ή αλλάζουν θέση σαν λαμπυρίζοντα στίγματα στην οθόνη ενός ραντάρ αγνοώντας σε όλο αυτό το διαρκές στριφογύρισμα πόσο φόβο και προβληματισμό προκαλούν σε όσους, όπως εγώ φοβούνται για την υγεία τους. Οι μαύρες αυτές ιπτάμενες κλωστές ωστόσο καθόλου δεν επηρεάζουν την εμβέλεια της όρασης. Δηλώνουν την παρουσία τους σαν εξαρτήματα από κατεστραμμένα μηχανήματα που αιωρούνται αόρατα. Σχεδόν σκουπίδια στο σκοτάδι του ανεξερεύνητου διαστήματος. Παρατηρώ τον κόσμο μέσα απο τον βολβό του ματιού. Εκεί στον σκοτεινό θάλαμο εγκατεστημένη μια κινηματογραφική κάμερα συντονίζει και φιλτράρει, έστω και με τεχνικές ατέλειες, τους βηματισμούς της όρασης, καθώς διανύει τα ίδια χιλιόμετρα σε καθημερινή βάση, όντας τυφλή στο πώς θα κουνά τα πόδια της πιό γρήγορα στους δρόμους. Η οθόνη αυτής της κάμερας είναι γεμάτη από γρατσουνιές και κάποια δύσκολα στον εντοπισμό ραγίσματα του γυαλιού.
Μέσα από αυτό το μάτι, που έχει μορφή μηχανής κινηματογραφικής λήψης, παίρνω θέση ως θεατής στην προβολή ιστορικών επικαίρων, τα οποία τραβήχτηκαν στις πρώτες δεκαετίες του 20 ου αιώνα. Ξαφνικά βρίσκομαι σε πλεονεκτική θέση. Έχω επιβιβαστεί σε ένα όχημα, μέλος και εγώ ομάδας κινηματογραφόφιλων, παρακολουθώντας τα πρώτα ερασιτεχνικά βήματα αυτής της νεοφερμένης τέχνης. Οι μαύρες κλωστές όπως τις βλέπω να περνούν μπροστά από τα μάτια είναι σχεδόν ίδιες με εκείνα τα μαύρα ορνιθοσκαλίσματα, που εμφανίζονται πάνω στην επιφάνεια του φιλμ κάνοντας το να μοιάζει με έργο πρωτοποριακής σύλληψης, που ξεψυχά αφού έχει πρώτα σκιστεί σε δεκάδες κομμάτια. Ποιον να συμπονέσω και με ποια λόγια. Αποφεύγοντας να μοιάζουν αυτά με ένα απόσπασμα ενός μελοδραματικού λογοτεχνικού κειμένου, που επιζητεί να παρηγορήσει τον εαυτό μου; Οι μαύρες κλωστές, αφού έτσι θέλω να ονομάζω τις τεχνικές ατέλειες των φιλμ, δεν θα εξαφανιστούν. Στους ίδιους ρυθμούς αφήγησης θα κινούνται, με τις πληγές τους να στέκουν ανοιχτές.Το ίδιο και οι κλωστές, που συντροφεύουν τον μύωπα για πάρα πολλά χρόνια, δεν θα χαθούν από τον οπτικό του ορίζοντα παίρνοντας μαζί τους τις αναμνήσεις. Αυτές που σαν ιερό φυλαχτό έκρυψα κάποτε και εγώ κάτω από τα παγωμένα ρούχα του χειμώνα…
