Η παύλα ανάμεσα
21/12/2015
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου η ματιά- λίγο και από συνήθεια αποκτημένη στα χρόνια της πρώιμης μαθητείας με την γνώση-δεν μπορεί να λοξοδρομήσει και διαβάζει με επίμονη περιέργεια σύντομες βιογραφικές αναφορές προσωπικοτήτων από το χώρο του πολιτισμού. Βρίσκονται χαραγμένες πάνω σε μεταλλικά καρτελάκια συνοδεύοντας τα εκθέματα μιάς έκθεσης ή τις βρίσκουμε σημειωμένες με απαλό μελάνι και γράμματα, που μόλις διακρίνονται, σε οπισθόφυλλα βιβλίων όταν χρησιμεύουν για παροχή βιογραφικών στοιχείων. Αναζητά το βλέμμα όντας κουρασμένο να διακρίνει πόσα χρόνια έζησε π.χ ένας καταξιωμένος ζωγράφος και να υπολογισθεί, σε ποιά περίοδο της δράσης του αντιστοιχεί η πιο δημιουργική περίοδος. Μια φευγαλέα σπίθα ανακούφισης φεύγει από την άκρη των ματιών και ενώνεται αστραπιαία με την εικόνα, την οποία έχουμε από καιρό σχηματίσει για τον τρόπο και την μέθοδο που χρησιμοποίησαν στην παρουσίαση της καλλιτεχνικής έμπνευσης.
Η μεσαία παύλα-μαύρου χρώματος-είναι και εδώ ανεξίτηλα παρούσα. Χωρίζει την ημερομηνία γέννησης από αυτή του θανάτου και συγχρόνως γεφυρώνει το μεγάλο χάσμα, προφυλλάσσοντας ένα καλλιτέχνη να βουτήξει στο κενό, όντας ο ίδιος στη δύσκολη θέση να διαφυλάξει την αξία των ιδεών του πριν προλάβει ο θάνατος να το προσεταιριστεί οριστικά.
Μια μεσαία παύλα τυπωμένη σε χαρτί- και όχι μουτζουρωμένη από χέρι τρεμάμενο-δεν είναι σε θέση να εξισώσει την απόσταση από το σημείο ανυπαρξίας στη ζωή ενός πνευματικού δημιουργού με τον χρόνο, που απαιτείται έως την ώρα όπου η αναγνώριση του ταλέντου έρχεται να τον στεφανώσει με τις πιο λαμπερές δάφνες. Αρχίζουν οι προσθαφαιρέσεις θέλοντας έτσι να υπολογίσουμε την πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους. Κάπου εκεί προκύπτει το ερώτημα: το πεπρωμένο στάθηκε γενναιόδωρο σε αυτούς τούς ανθρώπους; Η ζωή τους κυμάνθηκε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συμβαδίσουν η πλήρης συστράτευση των δυνάμεών τους με την οραματική σκέψη, όταν σε κάθε βήμα ζούσαν και ανέπνεαν με τους πνεύμονες της έμπνευσης; Όποιος δεν κατάφερε το νήμα της ζωής να τραβήξει σε μάκρος πέραν της συμπάθειας που αυτομάτως προκαλεί, παραχωρεί το έδαφος για μια λιγότερη επιεική αντιμετώπιση ως προς αυτό που πρόλαβε να εκθέσει στην δημόσια κριτική, πάντοτε φοβούμενος ότι αυτή θα τον καταβροχθίσει πριν ακόμη προλάβει να εξοικειωθεί με το προσωπικό του ύφος.
Κάποτε ο χρόνος θα μιλήσει με δική του πρωτοβουλία-και όχι εκβιαζόμενος-παίρνοντας πονηρά θέση δίπλα στον καλλιτέχνη ως προς αυτά που πρόλαβε να απλώσει σε δημόσια θέα μη γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς, ποιά από αυτά θα ήταν αρκετά την δημοσιότητα να του χαρίσουν… .
