Τα παραθυρόφυλλα του απέναντι διαμερίσματος παραμένουν εδώ και χρόνια σχεδόν αθέατα ακόμη και για τα μάτια εκείνου, που τεντώνει εκνευριστικά τις κόρες των ματιών αποζητώντας αυτή την τόσο επίπονη παρατήρηση να ικανοποιήσει με λίγες έστω σκόρπιες πληροφορίες. Η υγρασία όσο και να διατηρεί την διαβρωτική ισχύ , δεν θα καταφέρει μάλλον ποτέ να διεισδύσει μέσα από τα ξύλινα κουφώματα στα σκονισμένα δωμάτια αποκαλύπτοντας ένα μικρό έστω μέρος των μυστικών, που έχουν εδώ και χρόνια βρει εκεί μέσα καταφύγιο.

Τη δόξα της αρχαιολογικής σκαπάνης δεν μπορεί να φτάσει το αετίσιο μάτι του ανθρώπου.Εάν ήταν έτσι απο την φύση τους προικισμένα τα όργανα του ανθρώπου, τότε ποιός ο λόγος να μπαίνουμε στον κόπο να υφαίνουμε ύμνους και ν΄ αντιγράφουμε τις υπερφυσικές δυνάμεις που στις συνομοταξίες τις κρύβει το ζωικό βασίλειο;

Αυτό που χωρίς ιδιαίτερο κόπο γίνεται αντιληπτό είναι ότι το συγκεκριμένο διαμέρισμα-άγνωστο πόσων τετραγωνικών-βρίσκεται στην απέναντι απ’ αυτό πολυκατοικία, όπου γίνεται με σχετικά άνετο τρόπο η παρακολούθηση των διαδραματιζόμενων σε αυτό περιστασιακά. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι τα ρούχα να τινάξει ή να το καθαρίσει από τις ακαθαρσίες των περιστεριών, ο άγνωστος γείτονας ρίχνει το βλέμμα έναν όροφο πιο κάτω, στην ίδια διαγώνια κλίση που αυτό παίρνει καθώς εκτείνεται μπροστά του ελαφρά τυφλωμένος από τις ακτίνες του ήλιου. Ακούει κάπου-κάπου φωνές πλεγμένες από ακατάληπτες λέξεις, σώματα ωστόσο αδυνατεί να διακρίνει. Μια μεγάλη πράσινη τέντα -που έχοντας πάρει μια τέτοια επικλινή θέση μοιάζει να την έχει τσακίσει το βάρος του χιονιού μιας περασμένης εποχής- φτάνει απελπιστικά χαμηλά σχεδόν στο ύψος όπου τελειώνουν τα κάγκελα, σκεπάζοντας έτσι όλη την πίσω πλευρά του διαμερίσματος. Το καραβόπανο σε χρώμα πράσινο υπομένει καρτερικά τις μεταβολές των καιρικών συνθηκών . Έχοντας χάσει από καιρό την φυσική του στιλπνότητα η επιφάνεια της τέντας μοιάζει με ένα παρτέρι, όπου στο μέσον του το χορτάρι έχει πιά σβηστεί από τα συνεχή πατήματα των περιπατητών. Τώρα αυτό που αναδεικνύεται είναι μια λωρίδα γης βαμμένη ολοκληρωτικά στο καφέ χρώμα της γης. Με λίγη παρακίνηση της φαντασίας το όλο θέμα θυμίζει ένα ρυάκι που κυλάει και κανένας το νερό του δεν θέλει να πιεί, ούτε ζωγράφος να ζηλέψει τα χρώματά του. Κάτω από την βρώμικη αυτή τέντα ακούγονται διαπεραστικά τσιρίγματα παιδιών που παίζοντας πατάει το ένα το νύχι του άλλου. Πόδια μετακινούνται γρήγορα καθώς η κίνηση αυτή συνοδεύεται από μικρής διάρκειας κλάματα. Σώματα στο πλήρες μέγεθος δεν αποκαλύπτονται. Από τις αναλογίες τους όμως καταλαβάινεις ότι ανήκουν σε κορίτσια στην ηλικία της εφηβείας. Μια αντρική φωνή επισκιάζει όλες τις υπόλοιπες. Στο άκουσμα της γλώσσας που αυτός χρησιμοποιεί αμέσως σχηματίζεται η εικόνα ενός αλλοδαπού καθώς ψάχνει αυτός απελπισμένα τρόπους για να πατάξει κάτι εν τη γενέσει του, προτού ξεσπάσει η καταιγίδα της ανταρσίας από πρόσωπα τα οποία κατά τ΄άλλα δεν χρειάζεται να ορκισθεί πόσο πολύ τα αγαπά. Ξεστομίζει ασυνάρτητες λέξεις-ηχούν σαν βρισιές- ή προκαλεί ένα απότομο ρίγος λόγω των προσβλητικών φράσεων πιθανώς προς την σύζυγό του. Όταν κοπάσει αυτό το ξέσπασμα πλησιάζει στην γωνιακή άκρη του μπαλκονιού και γέρνει με τους αγκώνες ακουμπισμένους στην σιδερένια κουπαστή. Είναι ο πάτερ-φαμίλιας, αυτό πώς είναι δυνατόν να το λησμονούμε; Αυτός και μόνο έχει δικαίωμα να επιτρέπει στο σώμα του να ξεπροβάλλει έξω απο αυτό το ξεχαρβαλωμένο αντίσκηνο. Μιμούμενος συγχρόνως την συνήθεια του ηλιοψημένου ναυτικού που αντιλαμβάνεται όντας κουρασμένος, πως όσες φορές και να βηματίσει νευρικά στο κατάστρωμα την μονότονη επανάληψη μιας πικρής βιοπάλης δεν θα ήταν γραφτό να την αποφύγει. Επαναλαμβάνει κάποιες λέξεις τις οποίες μόνο αυτός μπορεί ν΄ακούσει; Η απόσταση που χωρίζει τα δύο γειτονικά κτίρια σε αυτή την περίπτωση είναι αποτρεπτική. Η κίνηση της αντρικής κάτω σιαγόνος (αυτό εάν γινόταν κατορθωτό να φωτογραφηθεί ακαριαία!) πιθανώς να φανέρωνε την δυναμική ενός καταχθόνιου κόσμου σ΄εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα πριν το περιεχόμενο της σκέψης μετουσιωθεί σε άλλη μια βίαιη ενέργεια. Το στόμα ανοιγοκλείνει όχι λόγω της ανάγκης για ύπνο που νιώθει ένα κουρασμένο σώμα Ετοιμάζεται να στραφεί προς την πλευρά των δύο κοριτσιών έχοντας αποτυπωμένο στον σκελετό του κορμιού το σχεδιάγραμμα της επίθεσης απέναντι σε ανυπεράσπιστα θύματα. Άγνωστης ηλικίας τα οι δύο κόρες. Πώς να έχεις σχηματίσει μια όσο πιο σαφή εικόνα αφού οι εμφανίσεις τους όλο και πιο αραιές έχουν γίνει; Οι ενδείξεις της παρουσίας τους γίνονται αντιληπτές από τα άκρα των ποδιών. Σαν να υποδύονται τους πιο αινιγματικούς ρόλους σε μια θεατρική παράσταση, όπου πρωταγωνιστούν ορισμένα μόνο μέλη του σώματος. Τα βαμμένα-τί έκπληξη!-νύχια των ποδιών ακουμπούν στο κάτω μέρος από τα κάγκελα-τίποτε άλλο δεν διακρίνεται. Ένα μακρύ σεντόνι σχηματίζει κάτι σαν φράχτη στο πίσω μέρος των κάγκελλων αποτελώντας την συνέχεια της τέντας. Κάπου κάπου τα πόδια κινούνται. Σημάδι πως το σώμα παλεύει να ξεφύγει από τις εντολές για διακριτική συμπεριφορά. Καϋμένα κορίτσια! Προορισμένα να ασφυκτιούν εντός μιας απαγορευμένης πόλης, απρόσιτης στα εξωτερικά βλέμματα ακόμη και εκείνων στους οποίους ρέει το ίδιο με αυτούς αίμα, αιώνες πριν επισυμβούν οι επιμειξίες των φυλών. Δυνατός αέρας σηκώνεται ξαφνικά προαναγγέλλοντας την εισβολή ενός χαμηλού βαρομετρικού. Τα απλωμένα ασπρόρουχα και οι βαμβακερές πετσέτες έτοιμα είναι ν΄αφηνιάσουν σαν τα άλογα που αντιδρούν στην προσπάθεια του αναβάτη να τα δαμάσει. Μετά βίας τα συγκρατούν μανταλάκια καρφωμένα στο σχοινί της μπουγάδας. Τα γυναικεία χέρια που απλώνονται προς το κενό μοιάζουν με εκείνα του ναυαγοσώστη. Προλαβαίνουν τα ρούχα να μαζέψουν και να μεταφέρουν σε ασφαλές μέρος. Στη ζεστή αγκαλιά της ντουλάπας σύντομα θα βρούνε θέση με την βοήθεια των δύο κοριτσιών. Καθώς διαρκεί το αργό ξεδιάλεγμα βαμβακερών από μάλλινα συντροφιά τους κρατά το το πρώιμο χνούδι των θαρραλέων παρορμήσεων, όπως αυτό απλώνεται στην ανέπαφη ακόμη από ρυτίδες κοιλότητα του στέρνου. Δοκιμάζουν μακρυμάνικα πουκάμισα, αγγίζουν απαλά υφάσματα που κάποτε όσως θα ντύσουν μέρος της γκαρνταρόμπας τους, και ξάφνου ένα χαμόγελο φωτίζει το δωμάτιο σαν να έχει μόλις πάρει μπροστά ο κινητήρας μιας καρδιάς που βαθιά ήταν θαμένος στις στέπες της ερήμου. Είναι τόσο κοπιαστική αυτή η παρακολούθηση για τον συμπαθή και ανώνυμο γείτονα, ώστε να αναρωτιέται γιατί υποβάλλει τον εαυτό του σε τέτοια δοκιμασία.