Δύο Ιστορίες
20/07/2014
Ιστορία πρώτη
Ας υποθέσουμε πως ένα αγόρι, όχι πάνω από 9 ετών, κάθεται στο μεσημεριανό τραπέζι και γευματίζει με τους γονείς του. Εκεί υπάρχουν κι άλλοι συνδαιτυμόνες, συγγενείς, φίλοι. Οι μεγάλοι θορυβούν, ανταλλάσσουν απόψεις με κάποια έξαψη. Το αγόρι συμμετέχει ακούγοντας: δεν μπορεί να πάρει ενεργό μέρος στα λεγόμενα των μεγάλων. Παρακολουθεί. Υπάρχουν πράγματα που δεν κατανοεί. Αλλά με τα οποία εντυπωσιάζεται. Όλος αυτός ο κόσμος των μεγάλων γύρω του, του προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Σύγχυση και ενδιαφέρον, περιέργεια και απορία. Νιώθει ένα αίσθημα απομάκρυνσης από τα διαμειβόμενα γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι.
Ξαφνικά πετάγεται μέσα στην οχλαγωγία που έχει πια κορυφωθεί, και λέει όσο μπορεί πιο σταθερά, με φωνή ηχηρή: ΚΩΜΩΔΙΑ! Εκείνη τη στιγμή το 9χρονο αγόρι γίνεται κριτικός. Όπως ακριβώς ο Αριστοφάνης ο αρχαίος κωμωδιογράφος, που θεωρείται ο πρώτος ΚΡΙΤΙΚΟΣ.
Ιστορία δεύτερη
Το αγόρι της πρώτης ιστορίας έχει πια μεγαλώσει. Ας πούμε πως είναι 35 χρονών. Κάθεται και διαβάζει στην ησυχία του σπιτιού του. Δεν βρίσκεται στην τραπεζαρία ούτε στο ίδιο σπίτι φυσικά. Οι μεγάλοι είναι παρελθόν γι αυτόν.
Στο δωμάτιο επικρατεί σιωπή. Αν και η σιωπή σʼ ένα δωμάτιο, σʼ ένα σπίτι είναι πάντα σχετική. Ωστόσο αυτός είναι απορροφημένος σʼ ένα βιβλίο
Διαβάζει για ένα αγόρι που διαβάζει ένα βιβλίο. Το αγόρι αισθάνεται σʼ όλο του το σώμα μια αναστάτωση, έναν συγκλονισμό. Αισθάνεται το ίδιο κι ο αναγνώστης; Ή κρατιέται σε απόσταση από την ιστορία που διαβάζει για τον συγκλονισμένο μικρό αναγνώστη; Είναι μόνος, μπροστά στο βιβλίο και την ιστορία που αφηγείται.
