Οι προσπάθειες για ένα υπαίθριο σχολείο της κοινότητας στο Πεδίο του Άρεως από την Περιφέρεια Αττικής και την  Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο», μαζί και με άλλους φορείς, που συμπράττουν σ’ αυτή την πρωτοβουλία, γίνονται εκπαιδευτική πολιτική! Η αρχή γίνεται με το έργο του Ζάφου Ξαγοράρη Λοξή Τάξη (2015), καθώς θα μεταφερθεί από το Μουσείο Μπενάκη για να εκτεθεί στο Πεδίο του Άρεως και να λειτουργήσει ως συμμετοχικός σχεδιασμός για το πώς φανταζόμαστε τον χώρο και τη διδασκαλία προς το τρίτο δεκαήμερο του Ιουνίου. Εν αναμονή λοιπόν! Το έργο του Ζάφου Ξαγοράρη Λοξή Τάξη (2015) θα γίνει έτσι ένα πεδίο αναστοχασμού του σημερινού σχολείου και των δυνατοτήτων του. Το έργο τέχνης γενικά είναι αμφίσημο, διαμαρτυρόμενο, έξεργο στα όρια της ταυτότητάς του όταν κείτεται στο βλέμμα, φαινομενολογικά προσλήψιμο και πλήρες ενοράσεων για την σχέση μας με τον κόσμο. Στο έργο της Λοξής Τάξης (2015) έτσι, μπορούμε να δούμε από τη μια  τους βομβαρδισμού εκεί που έχουμε πολεμικές συρράξεις, αλλά και την αποσχολειοποίηση [deschooling] ή την υπαίθρια διδασκαλία από την άλλη. Μπορούμε να δούμε τους αγώνες για ένα σχολείο για τους Τσιάπας, ένα σχολείο για την Γάζα, ένα σχολείο για το Κομπάνι ή ένα σχολείο για το Λουγκάνσκ. Και μπορούμε να δούμε σ’ αυτό τόσο τον διεθνισμό των αγώνων μας, όσο και την εγχώρια παραγωγή εκπαιδευτικής πολιτικής από την Περιφέρεια Αττικής και τα σχολεία. Επίσης, μπορούμε να το δούμε ως μια επιτάφια περιφορά από το Μουσείο Μπενάκη στο Πεδίο του Άρεως, η οποία να σημάνει την έξοδο των σχολείων, αυτή την λυτρωτική κίνηση από και προς το Πεδίο του Άρεως, τον χώρο ενός διαρκούς project, για παράδειγμα,  για τον πόλεμο και την ειρήνη. Ή του χώρου για την σήμανση της αειφορίας, τον κόσμο της φύσης και των μεσοπολεμικών εκ νέου συναντήσεων εκπαιδευτικών και γεωπόνων για την κοινωνική οικονομία που αποβλέπουμε να επιστρέψει στα σχολεία μας.

Το Πεδίο του Άρεως μπορεί να είναι για τα παιδιά η εκ νέου σήμανση της πρόληψης κατά της χρήσης ουσιών, της υγείας, του πολιτισμού και της πολιτειότητας [citizenship] μέσα από την ιστορική αναβίωση αυτού που έμεινε αλύτρωτο στο παρελθόν, του δεύτερου υπαίθριου σχολείου στην Ελλάδα το 1930, ακριβώς μετά την πρώτη απόπειρα, το 1916, λίγο πιο κάτω στην Πλατεία Αμερικής, στο Κτήμα Νομικού.

Η Λοξή Τάξη (2015) σ’ αυτό τον χώρο μπορεί να σημάνει εκ νέου την ελληνική κρίση, την σύγχρονη καταστροφή του κεφαλαίου και της εργασίας και την αναζήτηση ενός άλλου κοινωνικού σχηματισμού, μέσα από μια άλλη κριτική, θεσμική και αντί – οιδιπόδεια παιδαγωγική. Μπορεί να σημάνει την ανάδυση του παρελθόντος με τα επιταγμένα σχολικά κτίρια της γερμανικής κατοχής και της υπαίθριας διδασκαλίας της αντίστασης, το έργο των δασκάλων έξω από τα σχολεία, την Κυβέρνηση του Βουνού και εν γένει την ξεχασμένη, και στη σκόνη του χρόνου, παιδεία της αντίστασης. Μπορεί όμως και να σημάνει και την πρωτοβουλία της Περιφέρειας Αττικής, να αναμετρηθεί εκ νέου με μια βιώσιμη πολιτική για το Πεδίο του Άρεως, μέσα από την επιστροφή της αόρατης παιδικής ηλικίας στην πόλη, μέσα από την απόδοση της κίνησης του μοντερνισμού στην παιδική ηλικία, με ποδήλατα και Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, όπως και μέσα από την δυνατότητα να επιτελείται χώροχρονικά η ανάδυση της ιστορικότητας και της κρίσης [judgement], που έχουμε ανάγκη όλοι μας. Το έργο τέχνης μας κάνει ίσως, να βλέπουμε αυτό που δεν βλέπουμε: το υπαίθριο σχολείο της κοινότητας στο Πεδίο του Άρεως! Και να είμαστε πιο κοντά σ’ αυτό που θέλουμε!