Στρόβιλος 10η ιστορία.
06/01/2018
Δωμάτιο με θέα στο πέλαγο. Ανοιχτά πατζούρια. Μόνο η θάλασσα τους αντικρίζει τη νύχτα, το φεγγάρι πληθαίνει. Όλα κινούνται ράθυμα. Εκτός από τους ίδιους, όταν κάνουν έρωτα. Ψιθυρίζοντας :
Λυδία… Ορφέα…
Έπειτα αναπαριστούν τη σκηνή της γνωριμίας τους. Εκείνη με τις «Επιστολές της πορτογαλίδας μοναχής». Εκείνος με την εφημερίδα «Στρόβιλος». Ένας άνδρας ανάμεσα σε γυμνές, ακίνητες γυναίκες. Ζωντανά αγάλματα, θαρρείς. Όπως στον πίνακα του Ντελβώ, όπως στην Ερμού, όταν έκαναν περίπατο ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο. Το βαλς που χόρεψαν αμέσως μόλις συναντήθηκαν. Στροβιλισμός.
5.30 μ.μ. Ο χρόνος δικός τους. Τώρα. Για πόσο; Δεν τους απασχολεί. Ζουν τη στιγμή.
Εκείνος γράφει με ταχύτητα. Εκείνη τον κοιτά. Τον αγκαλιάζει με το βλέμμα της.
– Ορφέα.
Είναι συγκεντρωμένος, δεν απαντά.
– Ορφέα.
Τόνισε τις συλλαβές στην πρώτη κιόλας επίκληση : Ορ-φέ-α.
Στην έβδομη, το -α- έσβησε, έγινε το εναρκτήριο γράμμα της λέξης : έ-λα. Μια νότα χάιδεψε το πηγούνι της, το λαιμό της, τα χείλη της. Τα μάγουλά της κοκκίνησαν, σαν του μήλου. Η φωνή της βράχνιασε, πριν προφέρει το έ-λα.
– Μη! μη! όχι! δεν πρέπει! όχι ακόμη, όχι έτσι.
– Σε θέλω.
– Εγώ, πιο πολύ.
Ποιος μιλάει; Μιλούν αυτοί με τα κορμιά τους. Μια αφόρητα κοινότοπη στιγμή. Ωστόσο οιστρηλατημένη. Λα – μι – ντο -ρε. Από τη συμφωνία «Σε μι ελάσσονα». Που πάνε τα σώματα, όταν συνομιλούν;
