Με την μανία της καταιγίδας που λυσσομανά αδιάκοπα μοιάζουν τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν στην είδηση της απώλειας του νεαρού φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη. Απο την μια με χτυπά ο θυμός, ενώ μέσα μου σιγοβράζει ο πόνος και η απορία. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το πρόσωπο του Βαγγέλη στις φωτογραφίες των εφημερίδων και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Μια σιωπηλή και ευγενική εγκαρτέρηση αποτυπώνεται στα λίγα χιλιοστά του πλαισίου, μια αχνή απορία διαγράφεται και ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα μια κοινωνίας εθισμένης στην πικρόχολη και παθητική ειρωνία. Βλέπω ένα πρόσωπο από το οποίο απουσιάζει ο ήχος της φωνής, αλλά εντούτοις η ένταση ενός παράπονου με ξεκουφαίνει: Αυτός όπως και χιλιάδες άλλοι έφηβοι ή λίγο μεγαλύτεροι στην ηλικία βρέθηκαν και βρίσκονται στη δίνη της νοσηρής επιθετικότητας, από την οποία δεν σπεύδει κανείς να τους προστατεύσει, ούτε και να τους αναγνωρίσει το δικαίωμα της ομαλής συμβίωσης στα πλαίσια μιας γενναιόδωρα ανεκτικής κοινότητας. Η βία και οι διαστροφές της διαχέεται παντού ακόμη και όταν δεν αρνούμαστε να την την αντιληφθούμε στην ολότητα της. Μπορεί να μην νιώθουμε άμεσα-εμείς η πλειοψηφία- τις οδυνηρές της επιπτώσεις, ωστόσο τα θραύσματα της βίας και οι κραυγές απόγνωσης που παρατηρούνται στα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας που την υφίστανται διαπερνούν το σώμα και την ψυχή μας. Χαμηλώνουμε την ένταση απο τους τριγμούς των Ερινυών, κλείνουμε τα αυτιά στις διακριτικές εκκλήσεις των ευαίσθητων,των «διαφορετικών», αυτών που αποζητούν να συνυπάρξουν μη αποδεχόμενοι τον ολοκληρωτισμό της ομοιομορφίας. Η ψυχή μου συνεχίζει να πονά και  αντίδοτο δεν βρίσκω στην αναζήτηση των θεωρητικών πτυχών και στην ερμηνεία άλλης μιας αυτοχειρίας. Η νοσηρή παθολογία τρώει σαν σαράκι την βούληση για μια μαχητική κοινωνική προσφορά, που ξεπερνά την κινητικότητα των ειδικών προς την εξιχνίαση ενός μυστηριώδους θανάτου.Γιατί να πεθάνει αυτό το παιδί; Γιατί δεν βρέθηκαν δίπλα του στην κρίσιμη στιγμή με αμφίεση ή όχι μια ομάδα εξανθρωπισμένων αγγέλων,επιφορτισμένων με την διάσωση ανθρώπων σε κίνδυνο; Η σύγχρονη τεχνολογία δεν είναι εξοπλισμένη με μηχανήματα και συστήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης των παραδομένων στην απελπισία ψυχών. Με το βλέμμα τους να σαρώνει τους πολύβοους δρόμους και τις σκοτεινές πλατείες ανά την χώρα . Αν και η ενσάρκωση ενός «αγαθού αγγέλου» δεν αρκεί για να απαλείψουμε τις ευθύνες μας. Πριν φτάσουμε στο σημείο της ανθρώπινης απώλειας, ας μετρήσουμε τον δείκτη της καθημερινής μας ευαισθησίας. Δεν αντιλήφθηκε κανείς τα δράμα που βίωνε αυτό το παιδί;Γιατί υποτιμήθηκαν οι πρώτες ενδείξεις και οι πληροφορίες πως κάτι σοβαρό συνέβαινε; Δεν απαιτείται εξειδίκευση για να σταθείς αλληλέγγυος σε ένα άνθρωπο που υποφέρει και φοβάται να ζητήσει βοήθεια.Χρειαζόνται διδακτορικά ψυχολογίας και σεμινάρια εγκληματολογίας ώστε να υποψιασθείς ότι μια κατάσταση οδηγείται σε κάτι νοσηρά ανεξέλεγκτο; Δεν βαριέσαι! Όπως οι πολιτικοί αποφεύγουν το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» για να μην δυσαρεστήσουν ψηφοφόρους, τα ίδια και απαράλλαχτα πράττουμε και οι υπόλοιποι φοβούμενοι την ανάληψη συνειδητής δράσης. Ποιό όμως «τίμημα» έχει μια ανθρώπινη ζωή και πόσο πονηρά ευθυνόφοβοι μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε; Η μήπως η ζωή δεν είναι πάνω και από μια δυσμενή υπηρεσιακή μετάθεση, πάνω και από κάποιες τηλεφωνικές υποδείξεις ή απειλές. Ακόμη και ένα χυδαίο εκφοβισμό. Εάν όλοι κάναμε με λίγη σοβαρότητα την δουλειά μας ανταποκρινόμενοι στα μηνύματα ανυπεράσπιστων ατόμων, τότε θα είχαμε την ελπίδα ότι αυτός ο τόπος θα μπορούσε να αλλάξει έστω και λίγο…