Γράφουν οι Παν. Εμμανουήλ και Μαν. Χριστοδούλου

Ό, τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο

Οι ψηφοφόροι αυτό το ξέρουνε μόνο

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια

Ο κουτσός θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια

(Αγνώστου)

Όπως σας έχουν ήδη προειδοποιήσει οι συντάκτες μας, αγαπητοί αναγνώστες του στροβίλου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είναι μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική (ή – πολύ περισσότερο – κομμουνιστική) κυβέρνηση, αλλά μια αστικοδημοκρατική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που κινείται στα πλαίσια – στα όρια, αν θέλετε – του συστήματος και των κανόνων του. Και ως τέτοια – αστικοδημοκρατική δηλαδή – πρέπει να κρίνεται. Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ, η απόλυτα ηγεμονική δύναμη της συγκυβέρνησης, δεν είναι ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό κόμμα, αλλά ένα αριστερό – σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και ως εκ τούτου (αλλά και όχι μόνο ως εκ τούτου), αντανακλά και κουβαλά τις αντιφάσεις και τις αυταπάτες των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία. Και καμιά φορά, κρύβεται και πίσω απ’ αυτές

Τώρα, αυτή ακριβώς η κυβέρνηση και αυτό ακριβώς το κόμμα έχουν πέσει σε μια παγίδα που τους έστησαν έντεχνα οι ξένοι εκπρόσωποι των τοκογλύφων και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Την παγίδα της δημοσιονομικής ασφυξίας. Και σκοπός αυτής της παγίδας ήταν να βρεθεί η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο και μπροστά στο ενδεχόμενο να μη μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις (και πολύ περισσότερο, να εφαρμόσει το πρόγραμμά της), να αναγκαστεί να υποταχτεί, να ενσωματωθεί ή να διαλυθεί. Μια παραδειγματική τιμωρία για τους στασιαστές του νότου. Γι’ αυτό επέσπευσαν την εκλογή ΠτΔ. Γι’ αυτό και δώσανε μονάχα δύο μήνες παράταση της λήξης του μνημονίου. Γιατί αν η νέα κυβέρνηση είχε μεγαλύτερο χρόνο στη διάθεση της, θα είχε ήδη περάσει κάποια δημοφιλή νομοσχέδια, οπότε θα είχε ισχυροποιήσει περαιτέρω τη θέση της ενόψει των διαπραγματεύσεων για το κούρεμα του χρέους – λέμε τώρα…

Καλά, θα πείτε, δεν ήξεραν –  δε ρώταγαν; Και με το δίκιο σας δηλαδή… Αλλά έχουμε, ως στρόβιλος, απαντήσει ήδη και σ’ αυτό. Η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από σωρεία αυταπατών. Αυταπάτες για τη φύση και τον χαρακτήρα της ΕΕ, αυταπάτες για τη βιωσιμότητα του ευρώ (και της Ελλάδας μέσα σ’ αυτό), αυταπάτες για τη δυνατότητα να υπάρξει ένα κεϋνσιανό  New Deal σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ή – ακόμα χειρότερα – ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ (ή σχέδιο Μέρκελ;!!!). Και αυτές της τις αυταπάτες η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ τις μοιράζεται – για να μην ξεχνιόμαστε – με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού – και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν αυτές οι αυταπάτες που οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει το σχέδιο α’, αλλά και τον Γιάννη Βαρουφάκη

Από πού ξεφύτρωσε ο Γιάνης;

Πολλά ακούγονται για τον – διάσημο πια – υπουργό οικονομικών της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Πολλά λένε και οι γερμανοί – αλλά κι άλλοι ευρωπαίοι – αξιωματούχοι – στην προσπάθεια τους να τον γελοιοποιήσουν και να τον από- δομήσουν (λες και δεν είναι του λόγου τους γελοία πρόσωπα, αλλά είναι ο Βαρουφάκης). Αλλά και ένας αριστερός κόσμος έχει αρχίσει να εγείρει ερωτηματικά για τον Βαρουφάκη και τις προθέσεις του. Υπάρχει μια κάποια βάση σ’ όλα αυτά;

Ο Βαρουφάκης μπορεί να είναι ψιλό- βεντέτα, κάπως ναρκισσιστής (σάμπως ο καροτσάκιας ο Σόιμπλε δεν είναι ναρκισσιστής – αφήστε που είναι και σαδιστής επιπλέον), αφελής (αφού έχει κολλήσει σ’ ένα ανέφικτο – απ’ ότι φαίνεται –  σχέδιο α’), πολιτικά άπειρος κοκ. Πολλά μπορούμε να του καταλογίσουμε ίσως, αλλά δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για ασυνέπεια λόγων. Ο άνθρωπος αυτά που έλεγε,  από το 2010 και μετά, λέει και σήμερα (άλλο αν δεν έχει καταφέρει να τα εφαρμόσει – ή αν δεν καταφέρει να τα εφαρμόσει). Και ήταν ο μοναδικός ίσως από τους αντιμνημονιακούς οικονομολόγους – απ’ αυτούς που δεν ήθελαν την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη – που είχε εκπονήσει ένα κάποιο σχέδιο (όταν οι περισσότεροι απ’ τους φίλο ΕΕ οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ λέγανε ένα κάρο μπούρδες και ασυναρτησίες) για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αγοράσει το σχέδιο του Βαρουφάκη προτού αγοράσει τον ίδιο τον Βαρουφάκη. Γι αυτό τον τοποθέτησε και στη θέση του υπουργού των οικονομικών. Ποιος άλλος θα μπορούσε να εφαρμόσει καλύτερα  το οικονομικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ; Μα προφανώς ο άνθρωπος που το εκπόνησε!

Αλλά τι θέλει να κάνει ο Βαρουφάκης;

Ο Γιάνης θέλει – και το χει δηλώσει ευθαρσώς αυτό – να σωθεί ο καπιταλισμός απ’ τον ίδιο τον καπιταλισμό! Αλλά επειδή είναι και μαρξιστής – όπως επίσης έχει δηλώσει – θέλει να σωθεί και η εργατική τάξη απ’ την λιτότητα. Και να επανέρθει το κράτος πρόνοιας (αυτό, βέβαια, ακούγεται κεϋνσιανό – όχι μαρξιστικό…). Και ν’ απαλλαγούν τα κράτη από τα χρέη. Και να χτυπηθούν οι – χρεοκοπημένες έτσι κι αλλιώς –  τράπεζες. Αλλά επειδή δεν είναι και τόσο αιθεροβάμων, ο Βαρουφάκης θέλει να σώσει –εντάξει, να συμβάλλει στην σωτηρία της– την ίδια την ευρωζώνη: δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση της ευρωζώνης (μέσα από μια σταδιακή αλλαγή των κανόνων της), τερματισμός της λιτότητας, διαγραφή ή κάλυψη των χρεών των χωρών του νότου, ανάπτυξη χρηματοδοτούμενη από την ΕΚΤ. Αυτό είναι το σχέδιο α’. Και αυτό το σχέδιο υιοθέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ – γι’ αυτό και το προεκλογικό του σλόγκαν ήταν «Αλλάζουμε την Ευρώπη».

Ο Βαρουφάκης δε φαίνεται να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πιστεύει στο σχέδιό του. Έχει κτίσει την ακαδημαϊκή του καριέρα και φήμη πάνω σ’ αυτό. Δεν μπορεί εύκολα να το προδώσει. Θα προτιμήσει – όντας ακαδημαϊκός – να πάρει το καπελάκι του και να φύγει, παρά να ασκήσει πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνεί (ή να παίξει – στο πιάνο πάντα –  τραγούδια που δεν τα κάνει κέφι).

Φυτευτό, το Βαρουφάκη, δεν μπορείς εύκολα να τον πεις. Τον ψήφισαν 150 χιλιάδες ψηφοφόροι στη β’ Αθήνας, γεγονός που μαρτυρεί ότι οι απόψεις του είχαν πείσει – καλώς ή κακώς – ευρύτατα στρώματα εργαζομένων. Άρα, ο Βαρουφάκης «ξεφύτρωσε» – πρωτίστως – από τις αυταπάτες της κοινωνίας, η οποία ήθελε μεν τερματισμό της λιτότητας αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη να έρθει σε ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Αυτές ακριβώς τις αυταπάτες εξέφρασε, καλύτερα απ’ όλους, δηλαδή με συνεκτικό και λογικοφανή τρόπο, ο Γιάννης Βαρουφάκης. Κι εδώ που τα λέμε, αν υπήρχε ένα σχέδιο που θα μπορούσε να διασώσει την ευρωζώνη – και το ευρώ, θα ήταν κάτι σαν κι αυτό που έχει λανσάρει ο Βαρουφάκης (και οι ανά τον κόσμο Κεϋνσιανοί – Γκαλμπρέηθ, Κρούγκμαν). Αλλά ό, τι στέκει θεωρητικά, δε σημαίνει ότι είναι και πολιτικά εφικτό. Ιδίως αν στυλώσει τα πόδια ο γερμανός, τις ρόδες του καροτσιού του δηλαδή…

Τώρα, αν ο τύπος αυτός μας δούλευε ψιλό γαζί όλα αυτά τα χρόνια, ε… τότε, τι να πούμε;

Παίξτο αλλιώς…

Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του, αλλά όχι ότι δε θέλει ειλικρινά τόσο τον τερματισμό της λιτότητας όσο και μια προοδευτική και δημοκρατική ανασυγκρότηση της χώρας. Αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλλίτερες προθέσεις. Και ο κίνδυνος ενσωμάτωσης και διολίσθησης παραμονεύει στη γωνία. Και τα νομοσχέδια ακόμα να κατατεθούν. Και οι ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί να αναστέλλονται επ’ άπειρον. Η μεγάλη πλειοψηφία εξακολουθεί να στηρίζει τη κυβέρνηση βέβαια, αλλά για πόσο ακόμα; Ήδη έχει χάσει ένα τμήμα της υποστήριξης που είχε στην αρχή – προφανώς από τα πιο πιεσμένα και τα περισσότερο χτυπημένα από την κρίση στρώματα. Αν συνεχίσει σ’ αυτήν την ρότα, που οδηγεί ‘ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη’, υπάρχει το ενδεχόμενο να απολέσει – λίαν συντόμως –  τη λαϊκή υποστήριξη.

Το να μην πυροβολούμε – ακόμα – τους πιανίστες της κυβέρνησης, αφού δεν έχουν κάνει κωλοτούμπα 180 μοιρών, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους ασκούμε κριτική. Αλλά δε φτάνει μονάχα η κριτική. Χρειάζεται και πράξη. Χρειάζεται η κοινωνία να σπρώξει, να ταρακουνήσει την κυβέρνηση, απαιτώντας απ’ αυτήν – αρχικά – την  υλοποίηση, την άμεση υλοποίηση, όσο το δυνατόν περισσότερων προεκλογικών δεσμεύσεων της.

Μονάχα ο λαός, μέσα από την κινητοποίηση του, μπορεί να ωθήσει, να αναγκάσει την κυβέρνηση ν’ αλλάξει τη ρότα της, ν’ αλλάξει  τον σκοπό της, ν’ αλλάξει το τραγούδι της. Γιατί αν συνεχίσουν (οι Τσίπρας – Βαρουφάκης) να παίζουν αυτόν το σκοπό, σε λίγο θα χορεύουν στο ρυθμό των δανειστών, αφού θα έχουν γίνει από πιανίστες – χορευτές, ενώ ο ελληνικός λαός θα χορεύει το χορό του Ζαλόγγου

Για να δούμε…