Δύο ποιήματα
20/11/2024
Τι φωτιά που είσαι;
Τι ακόλαστος πόθος;
Αμέτρητος,
Δεν σταματάς μήτε σαν τον κτύπο της καρδιάς μου.
Με καις ολόκληρη,
Φλεγόμενο θηλυκό, έχεις ξανά δει;
Έχεις ξαναδεί τόσο πύρινη όσο εγώ;
Σου μιλώ, και σε διψώ.
Θέλω να κρύψω μέσα μου,
Και να μην σς βρίσκει κανείς.
Περιτυλίξου με πέπλο διάφανο, νύχτιο,
Με ψήγματα αστέρων και ίχνη από κρυστάλλινα δάκρυα.
Η σάρκα μυρίζει καμένο,
Και το δέρμα σου θυμίαμα ανάμεσα στα σκέλη μου.
Αναβλύζοντας μπηγμένος μέσα μου,
Άγρια μυρωδιά ηδονής.
Και μιλάς σε γλώσσες μυστικές,
Τα χέρια, τα μπράτσα σου, οι γοφοί,
Το κορμί σου ολόκληρο.
Με φωνήεντα ζεστά και σύμφωνα γεμάτα δονήσεις.
Σε ψηλαφώ:
Πράξη του έρωτα, εσύ,
Είσαι ο Έρωτας.
Κι οι κινήσεις σου αργοπορημένοι σεισμοί,
Και τα δάκτυλά σου χαράζουν χάρτες,
Πάνω στη γη τη γυμνή του κορμιού μου.
Κι ένας πλανόδιος μας ακούει,
Κι αρχίζει τραγούδι,
Με μια φλογέρα,
Που γεμίζει χρώματα,
Κόκκινα, γαλάζια και κίτρινα,
Τα χιλιάδες αστέρια,
Μουσική με αγέρα παλέτας.
Κι εμείς ο καμβάς,
Σπαρμένος με αίμα,
Πόθο,
Και φωτιά,
Ντύνουμε το Σύμπαν,
Με του σμιξίματος μας την χάρη…
Σε νύχτα αφέγγαρη,
Σε παρτιτούρα σεληνόφωτος,
Χαράζω τις λέξεις μου.
Μελωδίες του πιάνου,
Αντηχούν τ’όνομα σου.
Και καθώς τα δάκτυλά γέρνουν στα πλήκτρα,
Θυμίζουν της αφής σου το χνάρι.
Πλήκτρο λευκό, το κορμί μου γυμνό στα χέρια σου,
Κι εσύ ορχηστρώνεις φεγγάρι στα στήθη μου.
Πληγιάζεις τις νότες σου,
Τις πλέκεις μεταξένιες, όπως τ’ασημένια αστέρια,
Ανάμεσα στα μαλλιά μου.
Κι εκεί απάνω αρχίζεις το ρεφρέν,
Απάνω στα χείλη μου,
Να γευτείς παρωδία,
Μυθωδία,
Έρωτος πράξη.
Και να γλιστρήσεις απαλά ανάμεσα στα πόδια μου,
Για να τινάξεις μουσκεμένες λεβάντες,
Να θυμίζω Άνοιξη μωβ,
Σε νύχτα αφέγγαρη.
Με φόρεμα κεντημένο υφαντό,
Από εκείνα που ράβει μια γριά,
Με ολόχρυσα χέρια,
Κλωθώ την φωνάζουν,
Για να με σμίξει μαζί σου.
Κι όμως η μοίρα το έκανε,
Να σε βρω,
Στου δρόμου τα μισά,
Για να σπείρω Ποίηση,
Για να θερίσεις Ποίηση,
Και μοσχοβολήσει ο τόπος με τα χιλιάδες λουλούδια των στίχων μας…
