Άνθιση
07/01/2024
Είμαι σαν κλώνος μυγδαλιάς σε ποτήρι βυθισμένο στο ύδωρ.
Στην καρδιά μου μια αγάπη χαραγμένη.
Πέφτει πάνω μου ο ήλιος.
Ανθίζω.
Σκορπώ τ’αρώμα μου.
Στα χείλη μου φυτρώνουνε ρόδα.
Για την ομορφιά μου γράφω στους στίχους αυτούς.
Για το κάλλος του Έρωτα που παίρνει την όψη μου.
Ηλίσια σκορπισμένη στης χάρης το φως…
Αγγίζω με την σκέψη μου τα όνειρα.
Χαράζω τραγούδια αγάπης και ήλιου.
Μελιστάλακτη φαντάζω εδώ.
Μονάχα εδώ.
Και το πάθος μου φωτιά ρέει αφάνταστα.
Το κρασί που πίνεις έχει την γεύση μου.
Δροσιά τα μάτια μου εδώ, στης ηδονής την σκέψη.
Οι ουρανοί ανοίγουν, ραγίσαν μέσα μου!
Το κορμί μου πατρίδα.
Νόστος χαμένος.
Βυθισμένος στα άστρα.
Με γνέφουν με φύλλα χρυσά
Στης λίμνης το θολό νερό.
Κι εγώ ανθίζω σα νούφαρο αδιάκοπα.
Σα ρόδο που ματώνει αδιάκοπα.
Σαν κρίνο που νοτίζει το χώμα με μύρο.
Σαν άνεμος που αέναα αναπνέει και ανθίζει αγέρωχα…
