Βρήκες την ανήμερη και θυελλώδη καρδιά μου, μετέωρη…

Με συνάντησες στον δρόμο σου, σαν ξέφρενο λουλούδι που φύτρωσε στο χώμα σου, Ποιητή.

Ήρθες αστραπή κι έλαμψες τον ίσκιο μου.

Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονεί για μένα.

Το όνομα μου, έγινε φιλί στο πρόσωπο μου.

Τα λόγια μου σε μουσκεύουν θωπεύοντας σε με τις λέξεις.

 Η δίψα της αγάπης σου φλόγισε την σκέψη και τα χείλη.

Η ηλιόλουστη όψη μου αγκάλιασε τον νεκρό σου πόθο που ανέστησα. Μ’αγαπάς, το βλέπω στα μάτια σου…

Θέλω να μου φέρεις από τα βουνά λουλούδια να στολίζω τα μαλλιά μου… Εγώ το τελευταίο άνθος σου.

Κλειστό τόσο κλειστό στις πηγές των στοχασμών σου.

Μίλα μου. Μιλά η καρδιά μου αθώα και λατρευτή σε σένα. 

Θέλω να μου σμίγεις το σύμπαν σου μέσα στο δικό μου.

Το ξέρω. Με αγαπάς.

Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα,

που δεν μιλεί για σένα.

Κι όταν τα κάτοπτρα μας αντανακλούν τις μορφές μας,

θαρρώ πως αταίριαστα σμίγουν,

σαν τον πολύφυλλο κισσό να τινάζουνε μπουμπούκια κόκκινα…

Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου·

Το αίσθημα σου σαν άνθος θάλλει στις λαγόνες μου.

 Πονάει, υπάρχει θάνατος.

Αν μ’αγαπάς, δώσε μου το κρασί να γιάνει τα μυρωμένα μας σεντόνια. Πριν την ζωή πάρει το σκοτάδι.

Παντού να μ’αγαπάς στο φως.

Αν μοιάζω απόκοσμη, να μ’αγαπάς.

Μια τέτοια παράφορη ιδέα μας ταιριάζει έστω και λίγο.

Στην Ποίηση μας, ταιριάζει.

Εδώ να μ’αγαπάς στα σκοτεινά δάση να μου πλέκεις εγκώμια ίμερου και βαθιάς επιθυμίας…

Πάντα αγαπώ αυτό που δεν έχω…

Μακριά σαν τα αλλοτινά ταξίδια που θα κάνουμε… Κι ο καημός σου, λιώνει πάνω μου στο βλέμμα σου…

Με κοιτάνε τα μάτια σου…

Φλογερά σαν δυο μεγάλα αστέρια…

Παλεύουν δυο κόσμοι. Φωτιές δειλινών που θες να μου δώσεις.

Λαχταράς να τραγουδάς το όνομα μου…

Γλυκέ μου, υάκινθε, πλεγμένε στην ψυχή μου…

Με πεινάς, με διψάς ανήλεα, το ξέρω…Αποδημείς στην αγκαλιά μου… Ακούω την γλώσσα που μιλούν τα δυό σου χέρια, καθώς σιγοσαλεύουνε τον λευκό λαιμό μου. 

Ανατριχιάζει το δέρμα σου.

 Πλεγμένοι στα δίχτυα μας, αγγίζουμε τα όνειρα. Στα χέρια σου η αγάπη μου είναι κλεισμένη σαν κρίνο.

Η φωτιά μας ενώνει εδώ…Μυστικά κάθε φορά.

 Πληθαίνει στη σκοτεινιά το φως μας.

Αίμα μας κάνει, σαν δροσιά θαρρώ στα σωθικά μας.

Μέσα σου με έχεις…

Να μ’αγαπάς. Έλα και δώσε μου ακόμη ένα τριαντάφυλλο.

Θέλω να ξέρεις:Κοιτάζω τον γυάλινο θόλο.

Τα κόκκινα φεγγάρια που κάρπισες μέσα μου αξάφνου…

Αγγίζω την ατάραχη στάχτη σου και την κάνω φλόγα…

Ακούω στον κόρφο σου τραγούδια…

Κι όλα με φέρνουν σε σένα…

Λες και ότι υπάρχει, Φως, αρώματα, λέξεις.

Είναι τρελός ο άνεμος αυτός…

Στα χείλη μου ανεβαίνει το κόκκινο…

Κάθε μέρα ανεβαίνει το κάλλος μου, η ακόρεστη όρεξη…

 Όλο επαναλαμβάνεται η Ιερή Προσευχή μου.

Και γεμίζει το κορμί μου ύμνους γυμνούς.

Και με προσκυνάς απόκρυφα…

Τρέφεται η αγάπη μας αγάλι-αγάλι…

Να μ’αγαπάς όπως μπορείς.

Να με νιώθεις σα διέγερση σ’ολάκερο το σώμα σου…

Κράτα με, ανέλπιστε πόθε.

Θέλω να γίνω μονάχα ένα πρωινό δική σου. Μονάχα ο ήλιος να μας δει…

Να γεμίσει η κάμαρη με άφεσης αρώματα. Να μ’αγαπάς. Μην με διστάζεις. Να μ’αγαπάς, εμένα την ακόλαστη Άνοιξη. Αγάπα με ολόκληρος.

Αφέσου.

Στου Έρωτα το απόρθητο κι ανέφικτο…

Αφέσου.…

Η Άννα Εμμανουήλ είναι φοιτήτρια και σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον στον κλάδο της αποτελεί η ενασχόληση με την τέχνη και η προσβασιμότητα αυτής σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία όρασης. Ιδιαίτερο πρότζεκτ αποτέλεσε η μετατροπή του πίνακα της Γκουέρνικα σε απτική μορφή για άτομα με ΑΟ. Αγαπημένα της καθημερινά ενδιαφέροντα αποτελούν η συγγραφή ποίησης, διηγημάτων αλλά και έργων τέχνης σε αφαιρετική μορφή. Άλλα συγγραφικά έργα που έχουν δημοσιευτεί στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη σε μορφή e-book είναι τα έργα: «Ποιώ», «Ταρώ του Έρωτος» (ποιητικές συλλογές), «Έρωτας μετά Θάνατον», «160 μ.Χ.», «Το Αντάτζιο της Θάλασσας», «Δίγραμμα» https://www.ebooks4greeks.gr/ - https://www.openbook.gr/ )