Κίτρινο
30/06/2021
“Παρθένα ζωηρή κι ωραία η μέρα η σημερινή / Με κτύπημα φτερού μεθυστικού θα μας ραγίσει», δυο στίχοι του θείου Μαλαρμέ κι οι σκοτεινοί ορίζοντες του Ντε Κίρικο κι είναι αυτό το ντε που κάνει τη διαφορά κι είναι η κρυψίνοια των σκιερών τόπων που κρατούν ανομολόγητα κολασμένα δυσώδη μυστικά. Αν μπορούσα να γίνω σοφότερος θα ήξερα να παίζω σκάκι. Ακούς εσύ Ντυσάν; Η ροκάνα του ποιητή και το κίτρινο που φθίνει καλοκαιριάτικα και τα ερείπια χωρίς τα υποστυλώματά τους πριν να ντυθούν τις ώχρες τους ή τούλια από ζάχαρη σε γαλάζιο ουρανό χωρίς νέφη κίτρινης σκόνης που καμιά λεπίδα όσο κοφτερή και νάναι δεν τα κόβει κομμάτια. Α, μα να σου πέσει το φεγγάρι από τα χέρια τυχερέ Μανχατανά. Κι είχες πάντα πιότερη κίνηση παρά χολή, τέτοια είχαν κάποιοι άλλοι κι ήταν πολλοί. Οι ποιητές έχουν εγχειρήσει τη χοληδόχο κύστη. Η χολή δεν τους πικραίνει άλλωστε - μόνο οι άνθρωποι μόλις κατεβάσουν το ποίημα από την εταζέρα και το πατήσουν με το τακούνι ως να το σκεπάσει το χώμα. Μισοφαγωμένη μοναξιά ακούς τους χτύπους μιας καρδιάς ζωγραφισμένης μέσα στο πλαίσιο του παραθύρου του Απολιναίρ;
Κλείσε τα μάτια σου καθώς έτσι ανοικτά στάζουν εικόνες. «Ο φτωχός νέος φύσηξε τη μύτη του στη λευκή του γραβάτα./ Από το κόκκινο ως το πράσινο το κίτρινο φθίνει».
Σήκωσε τώρα τις κουρτίνες κι αφουγκράσου.
