Πουθενά στη Γη δεν υπάρχει ένας τόπος που δεν υπάρχει, σκέφτηκα μετακινούμενο αποφασιστικά προς το τζάμι του διαστημικού σταθμού του Gemini IV τριανταπέντε ημερολογιακά έτη πριν το τέλος της 2ης μετάχριστον χιλιετίας, και να που φτάσαμε ως εδώ και πουθενά ένα μαντήλι να κουνιέται, ένα λουλούδι φαντεζί, ένας, τέλος πάντων, μικροπωλητής για την περίσταση.  Πουθενά και διόλου και τίποτε. Πάρεξ η αδημονία στο βλέμμα του Edward White, καθώς ετοιμάζεται να βολτάρει δεμένος και ντυμένος στην τρίχα – σχεδόν τον ζηλεύω,  και αυτή στο δικό μου, καθώς ετοιμάζομαι να βολτάρω δεμένο και άδειο επί τόπου στη θέση μου. Kαθότι εφεδρικό. Γιατί αυτό ήμουν. Το εφεδρικό γάντι αριθ. 1 του αστροναύτη Edward White που στο εξής και εγώ θα ονομάζω Eddie, έτσι τον είπε ο κολλητός του όταν τον αποχαιρετούσε - και μη ξεχάσεις να γυρίσεις στη Γη, Eddie, του είπε, χτυπώντας τον στην πλάτη, ούτε Edward, όπως τον έγραφαν οι εφημερίδες ούτε Ed, όπως τον έλεγε η δεύτερη του γυναίκα στο τηλέφωνο. Ίσως κι η πρώτη, δεν ξέρω, τους πήρε επτά μήνες να με φτιάξουν και να με πουν ρεζέρβα.  Που σημαίνει ότι εγώ, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επέστρεφα, αν επέστρεφα, χωρίς ούτε μία φωτογραφία για τη wiki-pedia με το χέρι του Eddie να εκπλήσσεται μέσα μου. Χωρίς ούτε ένα βαλσάκι μαζί του στο κενό - καταμεσής της ουτοπίας ήταν η φράση που του ψιθύριζα στ’ αυτάκι. Εκτός αν τα πράγματα δεν έβαιναν καλώς, μια στρέβλωση, ας πούμε, στον αντίχειρα ή στη μέσα τιτανιούχα κόπιτσα, μια μη προαναγγελθείσα ισότητα στους χειρισμούς - θα δώσεις και σε μένα το χέρι σου Eddie; Μπα.

Mayday, Mayday τον ακούω να φωνάζει απεγνωσμένα, καθώς με βλέπει να γλιστράω με αποφασιστικότητα από το ρύγχος του Gemini IV, είναι ήδη αργά και το ξέρει - το γάντι το ’σκασε, αναμεταδίδεται από τον πύργο ελέγχου και τους δημοσιογράφους που σπεύδουν στη Γη, το γάντι ρεζέρβα, διευκρινίζουν ανακουφιστικά, κόσμος μαζεύεται για να με δει.  Οι γυναίκες του Eddie εμφανίζονται στο γυαλί. Πες τους πως αν με ξαναπούν ρεζέρβα, θα πάψω να σε λέω Eddie, του κάνω και του κλείνω το μάτι με νόημα καταμεσής της ουτοπίας. Αναρωτιέμαι, χωρίς να χολοσκώ, αν είμαι πάνω από τη Νέα Υερσέη, ή την Νέα Γουινέα ή τη Νέα Ιωνία Αττικής. Χωρίς να χολοσκώ για την απάντηση, αφού ουδόλως πλέον με αφορά. Ανέκαθεν τις λάτρευα τις ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους δεν με αφορούσαν, όπως, για παράδειγμα, πόσα κιλά ήταν η δεύτερη γυναίκα του Eddie πριν ή κατά τη διάρκεια των δοκιμών και των προσομοιώσεων – έβαλε βάρος τελευταία, τον άκουσα να λέει στον κολλητό του. Ήταν, όμως, και οι άλλες, όπως για παράδειγμα πόσα κιλά έπρεπε να είναι ο ίδιος με ή χωρίς τα γάντια του, που και με αφορούσαν και με έλιωναν. Διότι η απάντησή τους είχε εκ των πραγμάτων αντίκτυπο πάνω μου - ακολουθούσαν δοκίμια με κτύπους συντεταγμένους εν κενώ. Το καλό είναι ότι ούτε αυτές με αφορούν πλέον. Η μόνη μου εν προκειμένω ανησυχία είναι ότι η έλλειψη βαρύτητας μού προκαλεί ένα αυτισμό στις κινήσεις και στους όποιους προβληματισμούς μου, που, όπως ήδη δήλωσα, δεν με απασχολούν. Η δε εξόδιος έξοδός μου ένα πονάκι στο πάνω μέρος της παλάμης μου, το πιο λοφώδες – υπάρχουν λόφοι στο διάστημα; αναρωτιέμαι χωρίς να χολοσκώ, φόρεσέ με, φωνάζει ο Eddie με γόο.