Στο τραπέζι Η διάταξη γύρω από τραπέζι έχει ως εξής, από αριστερά προς τα … δεξιά: Κομνηνός, Γκάτσος, Εμμανουήλ, Χριστοδούλου, Σιώκος, Αριστοτέλης, Ελισαίος, Κατακουζηνός, Οικονόμου, Ο φανερά ενοχλημένος και προβληματισμένος Θεοδωράκης έχει πάει τον Άλεξ βόλτα – ίσως για να αφοδεύσει, οπότε έχουμε μείνει 9 στην σκηνή…

Ο Σιώκος αναλαμβάνει την παρουσίαση, χαμογελαστός αλλά και συγκινημένος:

«Με τα παιδιά γνωριστήκαμε το Σεπτέμβρη του 1972 στο Πολυτεχνείο. Ο Άρης σπούδαζε πολιτικός μηχανικός – όπως και εγώ, όπως σας έχω πει επανειλημμένως –, ενώ ο Ελισαίος ήταν στη Νομική, αλλά επειδή ήταν κολλητός του την άραζε πολυτεχνείο μεριά… Ο Αριστοτέλης ήταν 3ετής κι ο Ελισαίος 2ετής. Ήταν κι οι δύο γραμμένοι στην παράνομη τότε ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος – αν και προέρχονταν από ευκατάστατες – αν και βενιζελικές –  οικογένειες! Μέσα από τη δικιά τους παρότρυνση αποφάσισα κι εγώ να ενταχθώ αρχικά στις   φοιτητικές επιτροπές αγώνα, και ύστερα στον Ρήγα…»

[Αναθεωρητική ομάδα! Ελεεινοί ρεβιζιονιστές!! Φούλες!!! Φλώροι!!!! ]

Σ’ αυτό το σημείο ο Σιώκος σταματάει την αφήγηση του… Σφίγγει τα φρύδια… Για μερικές στιγμές οι κόρες των ματιών του τρεμοπαίζουν… Σα να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι…

Αλλαγή ύφους αφήγησης. Ο Σιώκος γίνεται απολογητικός:

«Βέβαια…, εδώ που τα λέμε…, ρόλο στην ένταξη μου στην οργάνωση έπαιξε και … η  Λίζα»

Ο ενθουσιασμένος, τώρα, Σιώκος γυρνάει προς τους παλιόφιλους του:

«Ρε σεις παιδιά, θυμάστε πόσο ωραίο ήταν το Λιζάκι;»

Και – κουνώντας το χέρι του και κοιτώντας ευτυχισμένος τον πλάτανο:

«Πω, Πω  αυτή η γυναίκα ήταν καραμου…»

Η άλλη – που όμως τώρα έχει γίνει η μία –  Νατάσα διακόπτει τον Σιώκο: Οι κύριοι επιθυμούν να παραγγείλουν;  

Ο Σιώκος γυρνά το βλέμμα του στην άλλη – μία Νατάσα, ανοίγει το στόμα του και της απαντάει:

«Καραμού… εεε, Καραμού… εεε, Καραμού…»

Η όμορφη  άλλη – μία Νατάσα παίρνει την παραγγελία – ουίσκι για τον Καπετάνιο, σόδα για τον Ελισαίο – και απομακρύνεται από την σκηνή… Και συνεχίζουμε την αφήγηση, γιατί αν περιμένουμε από τον Σιώκο δε θα βγάλουμε άκρη. Άκου Καραμού! Υπάρχει λέξη «Καραμού»; Εκτός αν ήθελε να πει καραμούζα – ή Καραμουρτζούνης – και δεν τον άφησε να ολοκληρώσει η καλλίγραμμη σερβιτόρα…         

Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζουμε:

Οι 3 φίλοι συμμετείχαν στην εξέγερση του Νοέμβρη. Σιώκος και Καπετάνιος φάγανε πολύ ξύλο, αλλά ο Ελισαίος τη σκαπούλαρε λίγο πριν μπούνε τα τανκς στο Πολυτεχνείο…

Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1978, μιας κι ο Ελισαίος πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές – στα οικονομικά αυτή τη φορά – στην Αγγλία, και ο Ρήγας διασπάστηκε – ο Σιώκος έμεινε στο ΚΚΕ εσωτερικού …  

Ο Καπετάνιος αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση –  στις αρχές του 1982 –  και άνοιξε κατασκευαστική εταιρεία το 1983. Από αυτήν την εταιρεία έβγαλε πάρα πολλά λεφτά όλα αυτά τα χρόνια, οπότε μπόρεσε εύκολα να πραγματοποιήσει το όνειρο του: να αγοράσει ένα μεγάλο ιστιοφόρο για να οργώνει τις θάλασσες. Πέρσι αποφάσισε να παρατήσει τη δουλειά και να το ρίξει στα ταξίδια… Κι επειδή όμως οι κόρες του δε γουστάρανε ν’ ασχοληθούν με επιχειρήσεις, εκείνος μεταβίβασε την εταιρεία σε συνεργάτες του…

Με τον Σιώκο μονιάσανε το 1987 κι έκτοτε διατηρούν μια κάποια επαφή. Μερικές μάλιστα φορές τον έχει καλέσει σε κρουαζιέρες που έκανε στο αιγαίο με το ιστιοφόρο του. Κι ο Σιώκος ερχόταν, όπως ο ίδιος μας τόνισε κατά την διάρκεια της αφήγησης του, πάντοτε συνοδευόμενος από εκπροσώπους του ωραίου φίλου…

[Στο πλοίο της αγάπης! Στο ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ της αγάπης!! Με καραμού!!!]    

Ο Ελισαίος, από την άλλη, αυτομόλησε πολύ νωρίς. Μόλις γύρισε από τις αγγλικές σπουδές και ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις,  του προσφέρθηκε θέση ως διοικητικού στέλεχους σε μια τράπεζα. Ήδη δήλωνε μη αριστερός… Αργότερα – στη  σημιτική εποχή –   ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία… Έγινε πια τραπεζίτης… Κι εκσυγχρονιστής…

 Παρόλα αυτά, Σιώκος και Ελισαίος διατήρησαν επαφές μεταξύ τους, αρχικά γιατί  η Φρόσω, η πρώην γυναίκα του Ελισαίου – και μητέρα των δυο τους γιών και της μιας τους κόρης, ήταν κολλητή της Λίζας… Κι ύστερα, όταν ο μπάρμπα Γιάννης άνοιξε την βιοτεχνία του, για επαγγελματικούς λόγους –  δάνεια κλπ  

Σπάνια, παρόλα αυτά, μιλούσαν για πολιτική. Γιατί όταν μιλούσαν τσακωνόντουσαν. Σε κάθε περίπτωση, οι επαφές τους σταδιακά μειώθηκαν πολύ, ενώ εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον ζήτημα αν έχουν μιλήσει 2 – 3 φορές – τηλεφωνικά…

Η αφήγηση αρχίζει να βαραίνει, οπότε ο Ελισαίος, ο οποίος την άκουγε φανερά ενοχλημένος,  παρεμβαίνει:

«‘Όλα αυτά είναι παιδιάστικες ανοησίες! Αυταπάτες!»    

Αλλά ο Καπετάνιος απαντάει άμεσα:

«Οι παλιές αγάπες και τα νεανικά όνειρα ποτέ δεν είναι ανοησίες. Ο καπιταλισμός σου μόνο είναι η ανοησία»

Και – αγανακτισμένος: «Α πα πα, έχεις γίνει πολύ ξενέρωτος, ρε συ αδερφάκι μου!»

Η πραγματική συζήτηση αρχίζει… Και ο Καπετάνιος φαίνεται καλή περίπτωση…

Συνέχεια