Ανέγειρα μνημείο

Exegi monumentum[1]

 

Ανέγειρα για μένα πνευματικό μνημείο,

που δεν θα ξεχαστεί από το λαϊκό προσκύνημα,

μνημείο που στέκει πιο ψηλά

από του Αλεξάνδρου τον στύλο.[2]

 

 Όχι, δεν θα πεθάνω ολότελα -η ψυχή μου με τη μύχια λύρα θα ανέβει

πάνω από την τέφρα και η φθορά θα το βάλει στα πόδια-

θα είμαι δοξασμένος, στον κόσμο κάτω απ’ τη σελήνη

θα υπάρχει έστω ένας ποιητής.

 

Η φήμη μου θα διατρέξει όλη τη μεγάλη Ρωσία,

και θα με ονοματίζει το κάθε πλάσμα στη γλώσσα του,

ο περήφανος εγγονός του Σλάβου, του Φινλανδού, και του τώρα άγριου

Τουνγκούσιου και του Καλμούκου του φίλου της στέπας.

 

Και για πολύ θα είμαι στο λαό αγαπητός

που με τη λύρα ξύπνησα σ’ αυτόν καλά αισθήματα,

παρά τον σκληρό αιώνα της ζωής μου, την Ελευθερία ύμνησα

και την συμπόνια για τους ταπεινούς.

 

Θεϊκή προσταγή, να είσαι φρόνιμη, Μούσα,

προσβολές να μη φοβάσαι, να μην απαιτείς στεφάνι·

εγκώμιο και συκοφαντία να τα υποδέχεσαι αδιάφορα,

να μην απαντάς στη βλακεία.

Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη

 

Ο ευγενής Αλεξάντρ Πούσκιν (1799-1837), ένας επαναστατημένος νέος που συγχρωτιζόταν με Δεκεμβριστές, πλήρωσε το αντίτιμο αυτής της εξέγερσης με δύο εξορίες, ο χρόνος όμως τον αντάμειψε, χρήζοντάς τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας.

Στο ποίημα Exegi monumentum που δημοσιεύθηκε στις 21 Αυγούστου 1836, έχοντας πλήρη συνείδηση της αξίας του, προβλέπει ότι η ποίησή σου θα παραμείνει στο διηνεκές. Πέντε μήνες αργότερα, στις 29 Ιανουαρίου 1837 εξέπνευσε, ύστερα από τραυματισμό σε ξιφομαχία.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[1] Λατινικά στο ποίημα: Ανέγειρα μνημείο.

[2] Μονόλιθος ύψους 47 μ. τοποθετημένος στην πλατεία Ντβαρτσόβαγια, έξω από το Ερμιτάζ που τότε ήταν τα χειμερινά ανάκτορα των Τσάρων.