Οι εκλογές έχουν περάσει, η δεξιά τις κέρδισε – αφού ξαναβγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας – , η Βραζιλία ξαναπήρε το κόπα Αμέρικα – αφού δεν χρειάστηκε να βγει από το χρονοντούλαπο της ποδοσφαιρικής ιστορίας – κι η κανονικότητα έχει επανέλθει στα – μετεκλογικά πια – καφενεία και καφέ…

Βρισκόμαστε πάλι στο  red flag, μιας και ο Λουκάς μας έχει επιβάλει  ποινή προσωρινής – 1 μήνας – στέρησης  καφενειακής ιδιότητος, λόγω ενός προεκλογικού καυγά που είχε λάβει χώρα  στον καφενειακό του χώρο…

Έχουμε κάτσει στο γνώριμο τραπέζι  πίσω από τον Πλάτανο οι: Παναγιώτης Εμμανουήλ, Αχιλλέας Οικονόμου, Νίκος Γκάτσος, Μίκης Θεοδωράκης, ο Ιωσήφ Κατακουζηνός, ο Ισαάκ –ή Σάκης –  ο Κομνηνός, ο Γιάννης Σιώκος κι ο Μάνος Χριστοδούλου. Πάνος, Μίκης κι εγώ έχουμε κάτσει με φάτσα προς το red flag, Γκάτσος και Σιώκος είναι στις κορφές του τραπεζιού, και οι  Αχιλλέας, Κομνηνός και Κατακουζηνός έχουν κάτσει με πλάτη προς το μαγαζί…

Απέναντί μας στέκεται η άλλη Νατάσα, κρατώντας ένα δίσκο με 8 ποτήρια νερό και κοιτώντας με πολύ περίεργα…

[Εδώ πρέπει να κάνουμε μια αναγκαία διευκρίνιση: Στο red flag εργάζονται – ως σερβιτόρες/ μπαργούμαν – δύο Νατάσες. Η εκάστοτε μία και η εκάστοτε άλλη Νατάσα.  Ο Μπάρμπα  –  Γιάννης ο Σιώκος ονομάζει  τη μία Σοφία Λόρεν και την άλλη Ρίτα Χέιγουορθ, αλλά δεν έχω καταλάβει το γιατί. Εγώ απλά τις ονομάζω: η μία ή άλλη Νατάσα, ανάλογα με το ποια είναι παρούσα. Δηλαδή η μία Νατάσα είναι η Νατάσα που είναι παρούσα, ενώ η άλλη Νατάσα είναι η Νατάσα που δεν είναι παρούσα –  στη συγκεκριμένη δηλαδή κάθε φορά σκηνή…]

Αλλά που είχαμε μείνει;

Α, ναι:    

Η Νατάσα – η μία, όχι η άλλη – αρχίζει να μοιράζει τα ποτήρια. Μόλις ολοκληρώνει με πλησιάζει, γέρνει στο αυτί μου και μου λέει, σιγανά και κοιτώντας προς την κατεύθυνση του red flag:

«Πολύ καυτές είναι σήμερα οι δικές σας!»  

«Δικές μας; Ποιες δικές μας;»

Γυρνάω το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση που μου υποδεικνύει το βλέμμα της μίας Νατάσας…

Πράγματι, η Ρούλα και η Χρύσα έχουν κάτσει σ’ ένα τραπέζι κοντά στην είσοδο του  red flag – γύρω στα 7 ή 8 μέτρα απέναντι από εμάς… Αλλά δεν είναι μόνες. Μαζί τους είναι η Δάφνη και η Ράνια… Κι απ’ ότι μπορώ να διακρίνω είναι κάπως, λίγο, αρκετά ελαφριά ντυμένες… 

Γυρνάω προς τη μεριά της μιας Νατάσας, αλλά καθώς αυτή έχει ανασηκωθεί δεν αντικρίζω τα μάτια της αλλά την ακάλυπτη κοιλιά της…

«Ανασηκώνω το βλέμμα μου και της απαντάω, παραπονιάρικα: 

Μα δεν είναι πια δικές μας. Είναι άλλων!» 

Η μια Νατάσα με κοιτάει με θολό βλέμμα και μου απαντάει – με κάπως αισθησιακό τρόπο:

«Οι ωραίες γυναίκες δεν ανήκουν αποκλειστικά σε κανέναν…»

Κι αφού αναστενάζει βαθιά συμπληρώνει παραπονιάρικα:

«Και σε καμία!» 

Ακούγεται μια βροντερή φωνή

«Αϊ κουρέψου, μα..κα  Νούλη. Μας έχεις πρήξει πια με τον Χέγκελ, παλιοσαχλαμάρα! Μοι έμαθες και τον Χέγκελ, τρομάρα σου!»

Γυρνάω να δω. Είναι ο Περικλής ο Κρητικόπουλος και συνομιλεί σε έντονο ύφος με τον Ισαάκ στην άλλη άκρη του τραπεζιού…

Η ένταση – κι η έξαψη – στον πεζόδρομο κλιμακώνονται…

Συνέχίζεται