Στο πλάνο μπαίνουν ο Αλέξης το κυνηγόσκυλο, ο σερνόμενος από το κυνηγόσκυλο Μίκης Θεοδωράκης και η Δάφνη Αρχοντοπούλου, η οποία κρατεί τη μύτη με μια έκφραση αηδίας…

Μετά μπαίνει στο πλάνο κι ο Νίκος, ο οποίος στέκεται ακριβώς δίπλα μου

Ρωτάει την Δάφνη, κοιτώντας την κορφή του πλάτανου:

«Σνιφ, σνιφ, δε σου μυρίζει κάτι Νταίζη;»

Η Δάφνη  –  Νταίζη απαντάει, ψιθυριστά στον Νίκο –  εξακολουθώντας να κρατάει την μύτη της αηδιασμένη:

 «Από πότε έχει να χρησιμοποιήσει σαπούνι ο αθίγγανος φίλος σας; Βρωμάει απαίσια!»

Ο  Νίκος γυρνάει το βλέμμα του προς την Δάφνη κι απαντάει, εκστασιασμένος:

«Ναι…, ναι, μοσχοβολάει… Πρέπει να ναι από την Ηλεία… Έχουν κάλο πράγμα εκεί!»

Ενώ η Δάφνη κοιτάει τον Νίκο, με μια έκφραση φρίκης ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της,  ο Καντάφι σηκώνεται χαρούμενος από την καρέκλα του και κατευθύνεται προς τον Μίκη, προτείνοντας το δεξί του χέρι…

Βλέποντας τον Άραβα να ’ρχεται κατά πάνω τους, ο Αλέξης γουρλώνει τα μάτια του, βάζει την ουρά στα σκέλια, κάνει αναστροφή κι αρχίζει να τρέχει πανικοβλημένος, σέρνοντας από πίσω του  – σ’ αυτήν του την άτακτη υποχώρηση – τον Μίκη…

Η φρενήρης κούρσα διαφυγής σταματάει άδοξα πάνω σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κάθονταν αμέριμνες τρεις γερμανιδούλες τουρίστριες…

Κραυγές, σπασμένα ποτήρια, αναποδογυρισμένες καρέκλες…

Σηκώνομαι από την καρέκλα  για να δω καλύτερα… Κι αντικρίζω τον Αλέξη σφηνωμένο στα χιαστί πόδια του ξύλινου τραπεζιού, και τον Μίκη σφηνωμένο στα ορθάνοιχτα πόδια μιας ξαπλωμένης γερμανίδας τουρίστριας…

Ενώ επικρατεί πανζουρλισμός και πανικός στον πεζόδρομο, ο Ζαφείρης πλησιάζει τη Δάφνη και της λέει,  κοιτώντας την –  όχι ακριβώς στα μάτια:

«Ντεποινίς   Αρκοντοπόλου,  επιτρέψτε μου να …να σας φιλήσω το γκέρι»      

Η Δάφνη απαντάει – στον γονατισμένο πια Καντάφι  –  την στιγμή του φιλιού:

«Μπλιάχ… Μπλιάαχ!!»                                                           

…..

Η ηρεμία επιστρέφει, μετά από μερικά λεπτά, στον πεζόδρομο, κι εμείς έχουμε κάτσει στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι πίσω από τον πλάτανο…

Στις δυο κορφές του τραπεζιού έχουν κάτσει η Δάφνη Αρχοντοπούλου κι ο Άραβας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Και στις πλάγιες γραμμές, εγώ, ο Νίκος, ο Εμμανουήλ κι ο Μίκης…

Ο Άραβας εξακολουθεί να κοιτάει επίμονα τη Δάφνη – όχι ακριβώς στα μάτια, ο Μίκης καπνίζει έναν ηλεκτρονικό ναργιλέ – με γεύση μήλου –  και  κοιτάει με χαζοχαρούμενο βλέμμα τις γερμανίδες τουρίστριες, ο Πάνος ο Εμμανουήλ μιλάει στο κινητό κι ο Νίκος ο Γκάτσος βαριανασαίνει, σιγοτραγουδώντας:

Σαν χριστιανός ορθόδοξος σ’ αυτή την κοινωνία

εβάλθηκα ρε μάγκες μου να κάνω λιτανεία

Εμάζεψα τα σέα μου κι ένα κομμάτι μαύρο

και ξεκινώ ρε μάγκες μου να πάω στον Άγιο Μάμο

Μπαίνω μέσα στην εκκλησιά στις στρογγυλές καμάρες

και αρχινώ τις τσιμπουκιές σαν να `τανε λαμπάδες …

Μα ξάφνου ένας καλόγερος μου λέει κάνε πίσω

γιατί κι εγώ έχω σειρά τζούρα για να ρουφήξω

Κι ενώ ο Νίκος ο Γκάτσος τραγουδά μερακλωμένος, η Δάφνη ρωτάει, κρατώντας πάντα τη μύτη της, τον Άραβα:

«Θυμίστε μου Ζαφείρη, κατάγεστε από την Αφρική, αν δεν απατώμαι;»

Ο αιφνιδιασμένος Άραβας απαντάει αμήχανα – κι αγχωμένα:

«Μα ντεν υπάρκουν γκύφτοι στο Αφρική, Ντεσποινίς Ντάφνη!»

Ο Παναγιώτης κλείνει το κινητό και μαζεύει την κατάσταση, ανακοινώνοντας περήφανα:

«Παιδιά, ο ανιψιός μου ο Αντωνάκης ο Αλευράς κατεβαίνει με το Κόμμα σ’ ένα δήμο στο νομό Μεσσηνίας!»

Ο Νίκος – εκστασιασμένος από τις βαθιές και διαρκώς επαναλαμβανόμενες εισπνοές –  συμβάλλει:

«Μμμμ… Κι η Μεσσηνία έχει καλό πράμα!»

Αλλά για πιο πράμα μιλάει ο Νίκος; Και τι καλό μπορεί να ’χει η Μεσσηνία;