Οι αποβολές στο καφενείο του Λουκά δίνουν και παίρνουν …

Αρχικά, αντικρίζει την κόκκινη κάρτα ο μπάρμπα – Γιάννης ο Σιώκος…  

Κι αντιδρά άμεσα:

«Μα δεν άκουσες τι λέγανε, Λουκά μου; Οι άνθρωποι είναι εθνομηδενισταί!»

Αλλά ο Άρχων του καφενείου είναι ανένδοτος – κι ασυγκίνητος από τις διαμαρτυρίες Σιώκου:

Κοιτάει βλοσυρός κι ατάραχος το ταβάνι, με τ’ αριστερό του χέρι έχει υψωμένη την κόκκινη κάρτα και με το δεξιό του δείκτη υποδεικνύει στον κυρ Σιώκο την έξοδο –  δηλαδή την πόρτα –  του καφενείου, λέγοντας χαμηλόφωνα:

«Περάστε έξω σας παρακαλώ, Κύριε»

Ο κυρ- Γιάννης αντιλαμβανόμενος ότι οι διαμαρτυρίες του δεν έχουν αντίκρισμα, σκύβει το κεφάλι και παίρνει την άγουσα προς τ’ αποδυτήρια…, εεε, προς την έξοδο…

Μετά τον κυρ Γιάννη, την κόκκινη κάρτα αντικρίζουν – αδιαμαρτύρητα –  ο καθιστός βούβαλος, ο συνοδός του – ένας εξηντάρης κύριος με πολύ βαριά προφορά, του οποίου όμως δεν ενθυμούμαι το όνομα του – , ο Κάρολος ο ναυτικός, ο Κλεομένης κι άλλοι 3 των οποίων επίσης δεν ενθυμούμαι τ’ όνομα τους – έναν –   τον πιο οξύθυμο κι εκκεντρικό –   τον λένε, νομίζω, Περικλή ή Σοφοκλή ή Θεμιστοκλή ή Εμπεδοκλή ή κάτι τέτοιο, και κάνει παρέα –  που και που –  με τον Πάνο τον Εμμανουήλ, τον οποίο ξέχασα να τον ρωτήσω για το πώς τον λένε – όχι τον Εμμανουήλ, αλλά τον Περικλή ή Σοφοκλή ή Θεμιστοκλή ή Εμπεδοκλή ή κάτι τέτοιο…

 Μετά από μερικές στιγμές το καφενείο εσωτερικού έχει αδειάσει ουσιαστικά – έχουν μείνει μόνο ο Κριεκούκης κι ο Κυριάκος το αηδόνι…

Ο κυρ Γιάννης στέκεται όρθιος και μας κοιτάζει πικραμένος κι απογοητευμένος, κρατώντας στα χέρια του ένα ζευγάρι παπούτσια…

[Μάθαμε μετά από τον Λουκά ότι το συγκεκριμένο ζεύγος παπουτσιών προοριζόταν για τον Big Κλεομένη, αλλά δεν του έκαναν και τα επέστρεψε στον πλανόδιο υποδηματοπώλη – τον κυρ Γιάννη δηλαδή…]

Εμείς έχουμε κάτσει στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι που βρίσκεται δίπλα από τη σόμπα – μανιτάρι, και κοιτάζουμε τον μπάρμπα – Γιάννη, ανέμελα …

Μας λέει, με θλιμμένο ύφος:

«Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσάς…»

Και:

«Έχετε καταντήσει χρήσιμοι ηλίθιοι!»

Ο στροβιλιζόμενος καφετζής παρεμβαίνει:

«Δεν υπάρχουν σ’ αυτό το καφενείο χρήσιμοι, Γιάννη μου… Μονάχα ηλίθιοι!»

Αλλά κι αντίδραση του Μίκη είναι άμεση, αν κι ίσως λίγο άκομψη:

«Μας μπερδεύεις με άλλους, μπάρμπα –  Γιάννη. Εμείς ήμαστε οι πνευματώδεις άχρηστοι!»

Κι ο ενθουσιασμένος Νίκος, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά:

«Όχι! Είμαστε οι άχρηστοι πανέξυπνοι!!»

Εγώ είμαι πιο συμβιβαστικός:  

«Μας αδικείς μπάρμπα – Γιάννη! Εμείς τιμάμε την Μακεδονία μας και τους παραγωγούς της!!»

Λέω, και του δείχνω με μια κίνηση του χεριού μου τα μακεδονικά προϊόντα που έχουμε στο τραπέζι μας – δηλαδή, το σαλάμι, το τσίπουρο και το κασέρι…  

Για να συμπληρώσω:

«Και τώρα που αρχίζει η σαρακοστή, θα φέρνουμε και μακεδονικό χαλβά!! Πάει πολύ με το τσίπουρο!!!»   

Με κοιτάει αρχικά έκπληκτος ο Σιώκος…

Κι όταν συνέρχεται κουνάει περιπαικτικά το κεφάλι του και μας πετάει:

«Είστε σίγουρα οι χρήσιμοι ηλίθιοι!! Δεν καταλαβαίνετε ότι οδηγούμεθα σε πολεμικές συγκρούσεις κι αλλαγές συνόρων στην ευρύτερη περιοχή; Κάνουνε πλάκα με αυτά;»

Ο Εμμανουήλ αποφασίζει να παίξει μπάλα:

«Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ντυθούμε μακεδονομάχοι και να τρέχουμε σε βλαχομπαρόκ συλλαλητήρια, Γιάννη;»

Σηκώνεται και συνεχίζει:

Από τη στιγμή που διαλύσανε την ενιαία Γιουγκοσλαβία, αυτό το κρατίδιο δε θα μπορούσε να υπάρξει ως ξεχωριστή χώρα παρά με ένα όνομα που θα περιείχε τον όρο Μακεδονία… Η άλλη λύση ήταν να ενωθεί με την Βουλγαρία – αφού τα σλαβομακεδονικά είναι μια βουλγαρική διάλεκτος ουσιαστικά–, και – το αλβανόφωνο κομμάτι – με την Αλβανία, ή να σχηματίσει μια νέα ομοσπονδία με Σερβία, Μαυροβούνιο κλπ… Αλλά κάτι τέτοιο δε θα το ήθελαν – και δε θα το επέτρεπαν –  οι μεγάλες δυνάμεις κι οι πολυεθνικές εταιρείες, αφού δε θέλουν να υπάρχουν –  σχετικά έστω –  ισχυρά κράτη…, αλλά μικρά κι ανίσχυρα κρατίδια, έρμαια στις ορέξεις τους… Άσε που και οι ντόπιοι φίλαρχοι δεν  θέλουν τέτοιες λύσεις, αφού η βάση της ύπαρξης κι αναπαραγωγής τους είναι το να πουλάνε εκδούλευση στον ιμπεριαλισμό...

Και – κοιτώντας τον μπάρμπα – Γιάννη, έχοντας βάλλει τα χέρια στη μέση κι αγνοώντας μια προσπάθεια άναρθρης παρέμβασης του:

Άρα, Γιάννη μου, δεν είναι μόνο – ή κυρίως –  η ονομασία το πρόβλημα – η Ελλάδα, άλλωστε, είχε συναινέσει στο ΠουΓουΔουΜου εδώ και χρόνια, αλλά η δημιουργία κρατιδίων – μαριονέτων…

Ο Εμμανουήλ επιστρέφει στη θέση του… Ο Σιώκος αποχωρεί από την σκηνή… Και οι υπόλοιποι πέφτουν σε περισιλογή…   

Λουκάς – προβληματισμένος:

Η κατάσταση είναι ανάμικτη… Πολύ ανάμικτη!

«Βάκης: Χλαπ, χλαπ, χλαπ,χλαπ…, φοβερό σαλάμι…, εεε, συμφωνώ με τον Εμμανουήλ»

Μίκης: «Εμείς ποιοι ηλίθιοι ήμαστε;»

Νίκος: «Οι ανάμικτοι ηλίθιοι!»

Κι η περισυλλογή συνεχίζεται…