Μετά το ατυχές  περιστατικό βρεθήκαμε εγώ, ο Μίκης κι ο Παναγιώτης ο Εμμανουήλ στο νοσοκομείο

Η κλινική μας εικόνα είχε ως εξής:

Μάνος Χριστοδούλου: Δύο πόδια σπασμένα, ελαφρύ κάταγμα δεξιού χεριού και ράγισμα δεξιών πλευρών

Μίκης Θεοδωράκης: Σπασμένο το δεξί πόδι και τα δεξιά πλευρά, και βαρύ κάταγμα στο αριστερό χέρι

Παναγιώτης Εμμανουήλ – οποίος δεν τραυματίστηκε από το αμάξι της Δάφνης, αλλά στην προσπάθεια του να κατέβει από την μουριά στην οποία είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει με μαγικό τρόπο: Κάταγμα στο δεξί πόδι και διάσειση, η οποία του προκάλεσε μια ολιγοήμερη απώλεια μνήμης, γεγονός που εξηγεί τις προφανώς ανακριβείς περιγραφές που έκανε μετά για αυτό το ατυχές περιστατικό

Αλλά προτού συνεχίσουμε, πρέπει να  προβούμε σε μια δήλωση:

Η Δάφνη Αρχοντοπούλου είναι μια Αγία γυναίκα. Μια Κυρία με ΚΑΠΑ ΚΕΦΑΛΑΊΟ!!! Γιατί όχι μόνο μας συμπαραστάθηκε από την πρώτη στιγμή του ατυχούς περιστατικού –   που ασφαλώς προκλήθηκε από μια βλάβη στα φρένα του αυτοκινήτου της Δ. Α, όχι μόνο πλήρωσε τη νοσηλεία μας σε μια από τις καλύτερες ιδιωτικές κλινικές των Αθηνών, όχι μόνο ξημεροβραδιαζότανε πλάι μας – και κυρίως στο – σπασμένο –  πλευρό του συντρόφου της Μίκη, με τον οποίον συνέπασχε επί 24ωρου βάσεως δίπλα στο κρεβάτι του πόνου, αλλά και προσφέρθηκε να μας αποζημιώσει ηθικά, προσφέροντας μας – σε μένα και στον Εμμανουήλ από 3 χιλιάδες ευρώ!

Κι όχι μόνο αυτό: Η Δάφνη Αρχοντοπούλου μας έδωσε το προνόμιο – και στους τρεις μας – να την συνοδεύουμε τρεις φορές την εβδομάδα στην Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων και να τρώμε μαζί της!!

[Ο Μίκης δεν αποδέχτηκε την προσφορά αυτή, προβάλλοντας ως δικαιολογία το γεγονός ότι το μενού της ΛΑΕΔ σπάνια περιλαμβάνει φακές, που είναι και το αγαπημένο του έδεσμα!]

Πείτε μου, δεν είναι ανθρωπιά αυτό; Δεν είναι μεγαλοψυχία;; Δεν είναι γενναιοδωρία;;; Ανιδιοτέλεια;;;;  

Αυτή είναι η  Δάφνη Αρχοντοπούλου!! Μια πραγματική Αρχόντισσα!!

…

Που είχαμε μείνει;

…

Α, ναι!

Η διαμονή μας στο νοσοκομείο – κλινική για την ακρίβεια – ήτο πολύ ευχάριστη – αν και μείναμε για κάμποσους μήνες – εκτός από τον Εμμανουήλ, ο οποίος αποθεραπεύθηκε σε ένα μήνα – γι’ αυτό κατάφερε να δει και το μεγάλο τελικό του μουντιάλ στο καφενείο του Λουκά, ενώ εμείς το είδαμε στην κλινική.  Σχεδόν καθημερινά μας επισκέπτονταν τα κορίτσια – η Ρούλα κι η Χρύσα δηλαδή, αλλά και οι φίλοι μας – ο Κλεομένης, ο Νίκος, αλλά κι άλλοι που δεν σας τους έχουμε γνωρίσει όπως ο Βάκης ο δάσκαλος, ο Αχιλλέας ο Οικονόμου, με την περίπου γυναίκα του την Αμαλία, και ο Μάκης ο Δαλακούρας – παλιός συμφοιτητής μας, συναγωνιστής και βετεράνος  ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού …  

Η παρουσία τόσων φίλων ήτανε ένα γεγονός που απάλυνε τον πόνο μας και μας έδινε δύναμη να ανταπεξέλθουμε στην  μάχη που δίναμε…

Μας ευχαρίστησε και μας συγκίνησε πάρα πολύ…

Ολοκληρώνουμε την εξιστόρηση της καλοκαιρινή – φθινοπωρινής μας περιπέτειας με δύο απαραίτητες διευκρινήσεις σχετικά με κάποιες φήμες που διασπείρει ο αμνησιακός Εμμανουήλ:

Α/ Ουδέποτε αλληλοπαρενοχληθήκαμε σεξουαλικά, εγώ με τη δεσποινίδα Λίτσα –  με την καμπυλόγραμμη κοκκινομάλλα νοσοκόμα, δηλαδή… Ουδέποτε!

Κι επίσης, κανενός είδους ειδυλλίου δεν αναπτύχθηκε μεταξύ εμού και της Δρος Εμμου…, εεε…, Εμμανουέλλας Μου…, εεε…, Μινοπούλου

Ένας καυγάς, που έλαβε χώρα στο θάλαμο μου μεταξύ της Ιατρού μου και της Χρύσας μου δεν έχει ουδεμία σχέση με μένα… Ουδεμία!!

Β/ Ουδέποτε η Δάφνη Αρχοντοπούλου προσέβαλλε τον Μίκη… Ουδέποτε!!!

Ποτέ δεν του είπε: «Μείνε τώρα σακάτης, γελοίε τραμπούκε»… Ποτέ!!!!

Ποτέ δεν ξεκαρδίστηκε αυθορμήτως στα γέλια, αντικρίζοντας μας, εισερχόμενη στον θάλαμο… Ποτέ!!!!

Όλα αυτά δεν είναι παρά αποκυήματα των φαντασιώσεων και πλάσματα των παραισθήσεων ενός αμνησιακού…