Συνέβησαν τα εξής :

Ένα βράδυ ,(θα ήταν γύρω στις 8.00 η ώρα), παρατήρησα ότι το φως της ημέρας δεν μειωνόταν ! Μην βιασθείτε να υποθέσετε ότι βρισκόμουν στην χώρα όπου οι λευκές νύχτες εισβάλουν στα σπίτια από τα παράθυρα  . Βρισκόμουν στην χώρα την δική μας , όπου, όταν νυχτώνει, το σκοτάδι είναι η φυσική συνέχεια του φωτός. Το πρώτο που σκέφθηκα ήταν ότι το παράξενο αυτό φαινόμενο οφειλόταν σε δική μου αίσθηση και κανείς άλλος δεν είχε την ίδια αντίληψη ώστε να αρχίσουν να ανησυχούν ομαδικά , να σχολιάζουν , να αποφαίνονται και να καταλήγουν σε παράδοξες ερμηνείες .  ΄Άνοιξα για λίγο την παρατημένη μου τηλεόραση,  και διαπίστωσα ότι τα κανάλια συνέχιζαν τα προγράμματά τους κανονικά. Δεν υπήρξε καμιά έκτακτη ανακοίνωση ή κάτι παρόμοιο. Οι παρουσιαστές ήταν όλοι βαθιά νυχτωμένοι όπως πάντα.

Η δεύτερη σκέψη μου ήταν ο αγαπημένος μου Ντοστογιέφσκι. Ίσως ,  ο μεγάλος αυτός ανατόμος των ψυχών, διαισθανόμενος από την σημερινή κατοικία της αθανασίας του ότι τον θαυμάζω , θέλησε να μου ευχηθεί μιαν ολόφωτη ευτυχία, παρατείνοντας τις στιγμές της. Αυτές που ζούσα τελευταία. Είναι αλήθεια ότι μετά από πολλαπλές σκοτεινές διαδρομές , τον τελευταίο καιρό μου φανερώθηκε ένα απρόσμενο φως.

Η ώρα περνούσε και το φως συνέχιζε να με αγκαλιάζει από παντού. Για να μην σας κουράζω, αυτό συνεχίσθηκε και τις επόμενες μέρες !

Έτσι ξαφνικά, έπαψε να υπάρχει για μένα η νύχτα!  Μαζί της εξαφανίσθηκε και το σκοτάδι. Για να αισθανθώ την παρουσία του , έπρεπε να ανοίγω τις ντουλάπες του σπιτιού μου και να μπαίνω μέσα. Τα ρούχα εκεί ήταν γαρνιρισμένα με σκοτάδι.  Τις υπόλοιπες ώρες ζούσα κυριολεκτικά μέσα στο φως ! Δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να κάνω τις συνηθισμένες κινήσεις που όλοι κάνουν όταν νυχτώνει, όπως  να ανάβω το φως , ή να αφήνω κάποιο λαμπάκι αναμμένο την νύχτα. Όλα ήταν φωτεινά και κάθε σκιά έπαψε να υπάρχει. Μερικές φορές είδα  ακόμη και την μητέρα μου (πεθαμένη από χρόνια) να έρχεται καταπάνω μου και ώ του θαύματος δεν ήταν πια σκοτεινή. Άρχισα τότε να βλέπω με έναν νέο τρόπο μέσα από το φως και να το διαπερνάω προσπαθώντας να ανακαλύψω σκοτεινές πτυχές του . Δεν υπήρχαν !

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλη αυτή η κατάσταση άγγιζε την ευτυχία, αν τότε δεν  άρχιζα να ανακαλύπτω τις ευεργετικές ιδιότητες της νύχτας .Εννοώ της κλασσικής νύχτας , όπως την ξέρουμε όλοι μας. Η απουσία της ήταν τόσο έντονα αισθητή , ώστε να με κάνει να αρχίσω να ψάχνω για την δική μου νύχτα , το δικό μου σκοτάδι.

Άρχισα να αισθάνομαι διαρκώς κουρασμένη . Ήθελα να κοιμηθώ χωρίς διακοπή και να μην ξυπνήσω ποτέ. Έκλεινα τα μάτια μου , όλο και συχνότερα , πήγαινα σχεδόν καθημερινά  στον κινηματογράφο, - η σκοτεινή αίθουσα με ηρεμούσε, άρχισα να ανάβω τα φώτα χωρίς λόγο, αντέστρεψα τις ώρες όλων των δραστηριοτήτων μου. Έβαζα το πλυντήριο το πρωί , έκανα όλο και συχνότερα νυχτερινά μπάνια. Ο ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει την ημέρα , αλλά  τις νύχτες το φεγγάρι δεν φαινόταν πουθενά. Δοκίμασα να απολαύσω μια βόλτα με πανσέληνο , (σύμφωνα με το ημερολόγιο), θυμήθηκα όσα τραγούδια ήξερα  για νύχτες μαγικές ονειρεμένες …  μα όλα έμοιαζαν απόμακρα και ξεχασμένα.

Κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο, το άπλετο φως με οδηγούσε αργά αλλά σταθερά σε ένα βαθύ εσωτερικό σκοτάδι. Ένα σκοτάδι γεννημένο από το ατέλειωτο φως.

Τόσο φως , σκεφτόμουν, γιατί άραγε δεν  μπορούσε να μου εξασφαλίσει μια εσωτερική, φωτεινή σταθερότητα ; Τι ήταν αυτό που δεν άφηνε το εσωτερικό μου φως να ανάψει και με οδηγούσε σε μια ατέλειωτη νύχτα ; Η απουσία της νύχτας μεγάλωνε ολοένα το σκοτάδι εντός μου. Συνέβαινε όμως και κάτι άλλο ! Το διαρκές φως , ανατύπωνε λες , όλες τις στιγμές που είχαν ξεχασθεί . Εισέβαλε  βίαια σε όλες τις ερειπωμένες μνήμες. Τρεμάμενες φιγούρες νεκρών συναισθημάτων ορθώνονταν απειλητικές , καταλαμβάνοντας ότι ήταν ριγμένο από χρόνια στην λήθη. Οι λευκές σκιές με περικύκλωναν απειλητικά.

Ο πολύτιμος νεκρός μου , παρών διαρκώς στην καθημερινότητά μου , ήταν τώρα λουσμένος στο φως και έλεγες πως δεν υπήρχε καμιά απολύτως απόσταση ανάμεσά μας . Ίσως αυτός ήταν ο ρυθμιστής όλης αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης . Αυτός ήταν που κατάργησε τα όρια , μεταξύ ημέρας και νύχτας. Όρια , που αν το καλοσκεφθείς είναι και αυτά επινοημένα , ώστε να τακτοποιούν τις ζωές μας. Να καθορίζουν την τάξη των πραγμάτων.  Να ελέγχουν τις άτακτες συμπεριφορές .  Ήταν ολοφάνερο !  Έτσι θα ζούσα από δω και πέρα ! Σφιχταγκαλιασμένη με την αλήθεια μου ! Αυτήν που οι αλλαγές του φωτός, η ημέρα και η νύχτα δεν την άγγιζαν !