Είχαμε μείνει στην ορμητική  είσοδο στην –  καφενειακή –  σκηνή των Ρούλα και Χρυσαφένια

Εγώ έχω κάτσει δίπλα από μια κολώνα πυλωτής. Στα δεξιά μου έχω τον Παναγιώτη τον Εμμανουήλ. Κι απέναντί μας έχει αράξει ο Νίκος ο Γκάτσος. Ενώ η σόμπα – μανιτάρι βρίσκεται μεταξύ εμού και του σύντροφου Γκάτσου

 Ακούγεται η φωνή της Χρυσαφένιας

Γεια σας, αγόρια! Ήρθαμε

Αμέσως ακούγεται η απάντηση του Εμμανουήλ, ο οποίος σηκώθηκε σαν  ελατήριο μόλις είδε τις κάριες 

Καλώς ορίσατε, καλές μας

Κακές μας, μπουμπούνα, Εμμανουήλ!! Ψυχρές κι ανάποδες!!

Οι δύο «κυρίες» στέκονται απέναντι μας – ακριβώς πίσω από τον Γκάτσο

Και οι δυο τους χαμογελούν μέχρι τα αυτιά…

Αλλά εμένα δε με ξεγέλασαν αυτά τα χαμόγελα. Γιατί ήτανε – παρ’ ότι πολύ πλατιά –  ψεύτικα κι ενοχικά

Είχαν έρθει στην έδρα μας για να μας προσποιηθούν τις ευτυχισμένες. Κι αυτό φαινότανε όχι μόνο από τα γκροτέσκα χαμόγελα, αλλά κι από το ντύσιμο και την εμφάνιση τους:

Ήταν ντυμένες σαν καλόγριες και φαινόντουσαν πιο άσχημες και γερασμένες από ποτέ. Βασικά, ποτέ δεν έμοιαζαν γερασμένες κι άσχημες… Και μαραζωμένες…

Αυτές οι πανέμορφες θεές...

Ο καφετζής εμφανίζεται δυναμικά στην σκηνή και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις ταχτοποιεί την κατάσταση

Βάζει τον Γκάτσο αριστερά μου, την σόμπα –  μανιτάρι απέναντι του, και τις Ρούλα και Χρυσαφένια απέναντι από μένα και τον Εμμανουήλ

Η Ρούλα κάθεται απέναντί μου, κι η Χρυσαφένια απέναντι από τον Εμμανουήλ, Έκατσαν δηλαδή ανάποδα, μιας και θα ’πρεπε να χε κάτσει απέναντι μου η Χρυσαφένια, κι απέναντι από τον Πάνο η Ρούλα

Γεγονός που μ’ ανησύχησε επίσης…

Γιατί ήρθαν μετά από τόσο πολύ καιρό; Πάνω από 1 χρόνο είχε να φανεί η Ρούλα, ενώ κι η Χρυσαφένια ερχόταν σπάνια – αν και σαφώς πιο συχνά, αφού έχει πιάσει δουλειά στο καφέ – μπαρ της ξαδέλφης της – μιας κι έκλεισε το μπακάλικο του μπάρμπα της στην Καισαριανή αφού ο μπάρμπα Αγησίλαος βγήκε στην σύνταξη – , που βρίσκεται πολύ κοντά στο καφενείο.  Αλλά και πάλι μονάχα για ένα γεια πέρναγε…

Η συζήτηση ξεκίνησε ομαλά: Ο Εμμανουήλ έκανε μια πυκνή και μεστή πολιτική εισήγηση, κι ακολούθησαν – κυκλικά – οι τοποθετήσεις. Εγώ μίλησα προτελευταίος, για να ολοκληρώσει ο Εμμανουήλ, με την καθιερωμένη δευτερολογία του…

Ύστερα από λίγο ακούγεται η φωνή της Ρούλας, η οποία όση ώρα μιλούσε ο Εμμανουήλ κρατούσε σημειώσεις

«Αχ, πόσο ωραία τα είπες Παναγιωτάκη μου!»

Κι ύστερα από μια μικρή παύση – κι αφού άφησε στυλό και μπλοκάκι στο τραπέζι

«Ελπίζω να τα μεταφέρω με ακρίβεια στον Νίκο!»

[Στον Νίκο; Σε ποιο Νίκο;; Σε ποιο Νίκο;;; Στον Νίκο Αναστόπουλο; Στον Νίκο Παπά;; Στον Νίκο Γκάλη;; Στον Νίκο Ξανθόπουλο;;;; ή στον Νίκο Μπογιόπουλο;;;;;]

Ο Εμμανουήλ αντέδρασε απρόσμενα ψύχραιμα:

«Αλήθεια, καλά είναι ο Νίκος;»

[Αργότερα ο Πάνος μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε γνωρίσει τον Νίκο Σταυρίδη, έναν φίλο της Ρούλας, με τον οποίον νταραβεριζότανε κατά καιρούς. Επίσης μου είπε ότι δεν ένοιωθε ούτε ζήλεια ούτε μίσος]

Αλλά κι η απάντηση της Ρούλας ήταν απρόσμενη…

Κι απρόσμενα χυδαία:

«Παντρευτήκαμε!»

Είπε, και επίδειξε με καμάρι στον Εμμανουήλ, στον Παναγιωτάκη της και καλά, μια λεπτή και σχεδόν αόρατη βέρα που φορούσε στο μικρό δάκτυλο του δεξιού της χεριού!

Κοιτάζω τον Παναγιώτη. Πιο πολύ θυμωμένος μου μοιάζει, παρά πονεμένος

Ύστερα γυρνάω το βλέμμα μου στην Χρυσαφένια

Η οποία παίρνει άμεσα την σκυτάλη της  κακίας  από τη φίλη της και μου λέει με ψυχρή χαιρεκακία:  

«Κι εγώ , Μανολάκη μου… Αρραβωνιάστηκα τον Βασίλη…»

Δύο – μηδέν σε μερικά δευτερόλεπτα! Και μεσ’ στην έδρα μας!!   

Πανωλεθρία!!!!

Άτιμή Ρούλα! Άτιμη Χρυσαφένια!!

Σκύλες!! Μας κάνατε ρεζίλι των σκυλιών!!!!

[Συνέχεια]