Το καριοφύλλι του παππού
22/11/2017
Όταν αποφάσισα να σκαρώσω την απαγωγή της όμορφης βοσκοπούλας μου, όπως άλλωστε σκάρωναν απαγωγές των εποχών όλοι οι αληθινοί ιππότες, συνειδητοποίησα ότι το κοπάδι μου δεν αρκεί για να της προσφέρω αυτό που αρμόζει σε μια πριγκίπισσα. Καμιά 50αρια αρνιά και άλλα τόσα κατσίκια, ο γέρικος τράγος με το σπαθί στο θηκάρι του και μια αγελάδα με πεσμένα τα βυζιά, δεν πρόσφεραν την σιγουριά για υπέρμετρες πτήσεις σε σύννεφα πάθους και ηδονής με διάρκεια.
Και όπως μάλλον γνωρίζετε, οι άνθρωποι του βουνού, είναι ντόμπροι και αγνοί αλλά διόλου απονήρευτοι στα μυστήρια των ερωτικών ανασασμών, μιας και μόνο αυτοί βλέπουν νεραιδικά στις λίμνες να χορεύουν στην πανσέληνο.
Τι άλλο λοιπόν να πράξω, πήγα και εγώ στην τράπεζα. “Παρακαλώ ένα δάνειο θέλω και εγώ όπως και ο συγχωριανός, τι, ποιο πονηρός είναι; Να φτιάξω το σπιτάκι μου ζεστό για την οικογένεια μου, νέοι είμαστε, εργατικοί και μάλιστα το πρώτο που θα κάνω με το δάνειό σας, θα είναι να πάρω νέο τράγο άριστο επιβήτορα και αγελάδα νέα.
Πλούσια η ύπαιθρος, η τελευταία που θα πεινάσει, το ξέρουνε καλά οι τράπεζες, άλλωστε το σπίτι και το κτηματάκι μου δεμένο καλά θα το έχουν.
Έτσι όλα πήγανε καλά, πήρα το δάνειο με χειραψίες και χαμόγελα, έκλεψα και την βοσκοπούλα μου με το ολοκαίνουργιο το τζιπ, πήρα και τράγο επιβήτορα από την Βουλγαρία και μια Ολλανδέζα αγελάδα με πλούσια τα προσόντα.
Κατά τα άλλα στην πορεία, άρχισα να χάνομαι στους τόκους των τόκων την υποσχόμενη αξία ενός ευρώ που εκατονταπλασιάστηκε μέσα από τα δάνεια των δανείων των τόκων και των πανωτοκιών. Χρόνια μετά τα ίδια, ένα και δέκα δάνεια. Ένα ευρώ το δάνειζε μεγαλόψυχα η τράπεζα σε χίλιους διαφορετικούς βουκόλους. Μετά ήρθε ένα νομοσχέδιο, νόμιμο από τους γενναιόδωρους δότες, στη βουλή δηλαδή, το σπιτάκι να χάψει… σβουουπ! ...και έψαχνα το καρυοφύλλι το παππού που και αυτό ενέχυρο είχα βάλλει και αυτό ήταν το ασυγχώρητο και μέγιστό μου λάθος.
