Ο φανερά αποχαυνωμένος, ταραγμένος, σοκαρισμένος, συγχυσμένος και μπερδεμένος μπάρμπα Γιώργος – ο Καθιστός Βούβαλος δηλαδή, απευθύνεται, αφού βγάζει, αφηρημένα, τις ωτοασπίδες – που του τις είχε βάλει προηγουμένως ο καφετζής από τα αυτιά του, με απόγνωση – αλλά και με ελπίδα –  στον Εμμανουήλ:  

«Εσύ Πάνο, χσυμφωνείς με όλα αυτά;» 

Μεγάλο λάθος, Καθιστέ Βούβαλε. Μεγάλο λάθος…

Γιατί τα γέλια σταμάτησαν… Και γιατί ο Πάνος ο Εμμανουήλ ξεκίνησε την ανάλυση…

Ο Εμμανουήλ σταματάει να γελά, ξεροβήχει, χαϊδεύει το λαιμό του, σηκώνεται όρθιος κι αρχίζει τη διάλεξη:

«Σ’ ευχαριστώ, Καθιστέ μου Βούβαλε, για την πολύ ενδιαφέρουσα, όσο κι εποικοδομητική, ερώτηση σου»

Μικρή παύση, γκούχου – γκούχου, συνέχεια:

«Αλλά πρέπει ν’ απαντήσω, στην πολύ καίρια σου ερώτηση, με δύο ερωτήσεις:»    

Κι άλλη μικρή παύση, κι άλλη συνέχεια:

«Ερώτηση πρώτη:

Πώς είναι δυνατόν να δεχόμαστε ότι ένα καπιταλιστικό  κράτος μπορεί να αποδίδει νομικά και  θεσμικά το δικαίωμα σε μια γυναίκα να χαρακτηρίζεται  ως άνδρας ή το αντίστροφο;

Ενώ φέρει όλα της – ή  όλα του –  τα βιολογικά όργανα;

….

Μόνο και μόνο επειδή η ίδια/ ο ίδιος έχει επιλέξει αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό;»

Αλλά ο Εμμανουήλ έκανε  και δεύτερη – ρητορική –  ερώτηση:

«Πόσο συνάδουν τέτοιες ατομιστικές/ ιδεαλιστικές και σχετικιστικές αντιλήψεις με μια αριστερή, μαρξιστική, υλιστική, κομμουνιστική και φροϋδική – θα ’λεγα –  προσέγγιση; Η οποία/ οποίες από πάντα είχε/ είχαν μια ευρύτερη κοινωνική διάσταση, που ερχόταν σε σύγκρουση με την κυρίαρχη καπιταλιστική ατομικιστική αντίληψη;»  

Αλλά ο γελοίος – κι ακατανόητος – φίλος μου είναι ασταμάτητος:

«Επιστημονικά, το πρόβλημα είναι η ιδεαλιστική αποδοχή της πλέον υποκειμενιστικής αντίληψης που επικράτησε στις λεγόμενες «σπουδές φύλου»,  μιας αντίληψης που θεωρεί ότι το αρσενικό και το θηλυκό δεν είναι παρά κοινωνικές κατασκευές… Δηλαδή ότι  δεν έχει σημασία αν το κοριτσάκι γεννιέται με αιδοίο και το αγοράκι με πέος…

Κύρια εκφράστρια της άποψης αυτής είναι η Αμερικανίδα μετα-στρουκτουραλίστρια φιλόσοφος Τζούντιθ Μπάτλερ, η οποία  θεωρεί ότι δεν υπάρχει αντικειμενική διαφορά μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Αμφισβητεί, δηλαδή,  το ότι ανεξάρτητα από πολιτισμικούς, ψυχολογικούς, ιδεολογικούς και – σε τελική ανάλυση – ταξικούς  προσδιορισμούς  η ύπαρξη βιολογικού φύλου είναι αντικειμενική, όπως και αντικειμενική είναι η δημιουργία του κοινωνικού φύλου, ως αποτέλεσμα των παιδαγωγικών, ιδεολογικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και ταξικών επικαθορισμών επί του βιολογικού φύλου»

Μετά, ξερόβηξε και συνέχισε, αφού σταύρωσε τα δάκτυλά του χεριών στο πηγούνι του  

«Βέβαια, και για να μην παρεξηγηθώ, αγαπημένοι σύντροφοι και συν – πότες, δεν εννοώ ότι δεν υπάρχει μια κάποια ψυχολογική και βιολογική – ψυχοσωματική θα ’λεγα –  βάση στη διαλεκτική βιολογικού και κοινωνικού φύλου, αλλά …»     

Εδώ, και προτού προχωρήσουμε, αγαπημένοι/ αγαπημένες, φίλοι/ φίλες του Στροβίλου, πρέπει να κάνω μερικές διευκρινήσεις:

Α: Δεν κατάλαβα τίποτες απ’ όσα έλεγε ο μαλάκας ο Εμμανουήλ. Απλά είχα μαζί μου ένα μπλοκάκι – κι ένα στυλό–  , και κρατούσα πρακτικά για να σας δώσω τις απαραίτητες πληροφορίες. Μερικές φορές, μάλιστα, παρακάλεσα τον Εμμανουήλ να επαναλάβει, για να μη μου ξεφύγουν οι δύσκολες/ άγνωστες λέξεις – προς χάρην – πάντα – της δικιά σας έγκυρης ενημέρωσης, αλλά μου έπεσε το στυλό κάποια στιγμή, στο γεμάτο από νερωμένο τσίπουρο ποτήρι μου, οπότε δε μπορώ να σας μεταφέρω τα υπόλοιπα…       

Β: Όση ώρα έκανε διάλεξη ο Εμμανουήλ, ο καθιστός βούβαλος είχε  ανάψει ένα τεράστιο  τσιγαριλίκι – με καπνό Αγρινίου κι ένα χαρτάκι μεγέθους εφημερίδας – και κάπνιζε αρειμανίως, κοιτώντας αόριστα προς την απέναντι πολυκατοικία

Γ: Απ’ όσα αλλοπρόσαλλα είπε ο Πάνος, η μόνη λέξη που μου τράβηξε την προσοχή είναι μια λέξη που έχει να κάνει με την γυναικεία ανατομία – δεν επαναλαμβάνω τη λέξη, γιατί σέβομαι τη δεοντολογία και τις αρχές – πάνω  απ’ όλα – του στροβίλου  

Δ: Ο Μίκης χασμουριόταν, διακριτικά, ενώ ο Νίκος ο Γκάτσος άκουγε με μεγάλη προσοχή κι ενθουσιασμό…   

Και παρενέβη – μόλις ολοκλήρωσε τη διάλεξη ο Εμμανουήλ:

«Αμ, το άλλο; Αμ, το άλλο;»

Ρώτησε, φανερά αγανακτισμένος ο Νίκος Γκάτσος

Για να του απαντήσει ο – φανερά μπαϊλντισμένος – Μίκης Θεοδωράκης:

«Ποιο άλλο;»

Ο Γκάτσος σηκώθηκε από την καρέκλα, ανταποκρινόμενος στην ερώτηση του Θεοδωράκη, και ξεκίνησε ένα παθιασμένο λογύδριο:

«Όλη αυτή η ιστορία με τη σεξουαλική παρενόχληση! Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα σφύριγμα, να θεωρείται βιασμός και σεξισμός!!!!!»

Μετά, έκανε μια μικρή παύση, κοίταξε τον απαθή Καθιστό Βούβαλο και συνέχισε, οργισμένος:

«Δηλαδή, πως θα γίνεται το πράμα πια;»

Δεν περίμενε απάντηση:

«Γουστάρω μια γκόμενα… και θέλω να κάνω κατάσταση μαζί της… Πρέπει να της στείλω επιστολή…, για να γίνει η φάση;»  

Νέα μικρή παύση –  και σήκωμα των χεριών:

«Και να της γράφω: Θέλω να σε γα..ησω, μωρό μου;»

Αλλά η ρητορική ερώτηση του Γκάτσου δεν έμεινε αναπάντητη:

«Σε ποιαν θέλεις να στείλεις επιστολή, Νικολάκη;»

Γυρίσαμε όλοι – ακόμα κι ο απαθής κι αρειμάνιος, μέχρι εκείνην τη στιγμή, Καθιστός Βούβαλος – προς την κατεύθυνση από την οποία ακούστηκε η – γυναικεία –  φωνή:

Ήταν η Ελένη, η γυναίκα του Νίκου…

Η  κατάσταση περιπλεκόταν κι άλλο…