Η κ. ΚάθεΠως μετά την πρώτη συνάντηση με τον κ. ΚάθεΤι αρχίζει έναν μεγάλο μονόλογο, καθισμένη στην γκρενά πολυθρόνα.  Μόλις έχει βγεΙ από το λουτρό και φοράει ένα παλαιό μωβ μπουρνούζι. Στο κεφάλι της έχει τοποθετήσει πετσέτα χρώματος πετρόλ σαν τυρμπάν. Απέναντι ο καθρέφτης της β λ έ π ε ι, δεν ακούει ό,τι λέει. Όμως οι καθρέφτες μπορεί να ακούν βλέποντας. Η φωνή της είναι σιγανή, όπως όλων των μονολόγων. Τουλάχιστον από ντροπή. Μην τυχόν και την ακούσουν οι έξω. Όμως η αιδώς των μονολόγων, γρήγορα γίνεται θράσος, και, η φωνή φτάνει στο κρεσέντο θορυβώδους διαλόγου.

-Λέει πως είναι συγγραφέας. Τρομερό για μία γυναίκα βιβλιοφάγο. Νομίζω πως θα κάνουμε καλή παρέα όμως, καθώς η συσχέτιση φαγητού και πνεύματος μάλλον  αρέσει και στους δύο. 

-Θα με ρωτήσει, κυρία μου τι φάγατε σήμερα; Θα απαντήσω… έναν Στέφαν Τσβάιχ….. με λίγη «Επικίνδυνη συμπόνια», και το βράδυ το μενού έχει Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι , αν και οι «Δαιμονισμένοι»  πέφτουν βαρείς για την νύχτα, κι αυτός ο Σταβρόγκιν καθόλου εύπεπτος.

-Θα γελάσει άραγε:

-Μου φαίνεται γενικώς, αν και ονειροπαρμένος, κατηφής. Ίσως και καταθλιπτικός. Λέγεται, πως, οι συγγραφείς είναι, όντως, μανιοκαταθλιπτικοί.  Η κατάθλιψη κάπως τρώγεται, αλλά η μανία, οδηγεί και σε φόνο, λένε. Πρέπει να προσέχουμε τους συγγραφείς, να μην τους οδηγούμε σε τρελά συναισθήματα. Πρέπει να είμαστε συντηρητικοί με τους συγγραφείς, μην και τους οδηγήσουμε σε αυτοχειρία.

-Τον φαντάστηκα με ρούχα της εποχής του Τσέχωφ,  μμμ πολύ καλός. Κανελί κουστούμι , μπεζ πουκάμισο, μαύρο γιλέκο, ρολόι τσέπης με ασημένια αλυσίδα. Και το καπέλο, ω, το καπέλο, στο χρώμα του κάστανου, μαλακό, με γκρό κορδέλα. Τα παπούτσια του, καφέ, αστραφτερά και με σχέδια και, το μπαστουνάκι από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς και λαβή από φίλντισι. Στο πέτο, ναι,ναι.. ένα άνθος γαζίας. Θα φορά και δακτυλίδι… ασημένιο με πέτρα από… μαύρο διαμάντι. Μόνο την άμαξα δεν μπορώ να φανταστώ, δεν μπορώ να επινοήσω  ένα σχέδιο για άμαξα, και, εξάλλου, φοβάμαι τα άλογα.

-Θα του αποκρύψω τα πάντα για τον πρίγκιπα Μίσκιν. Αυτός ο πρίγκιπας, έχει μεταφερθεί από το βιβλίο στην ζωή μου. Είναι ο δυνάμει πρίγκιπας, καθόλου με ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι ο ιδανικός πρίγκιπας που κάπου βολοδέρνει, αλλά τελικά θα καταλήξει στην αγκαλιά μου. Μήπως ο κ. ΚάθεΤι είναι ο πρίγκιψ Μίσκιν; Ο δικός μου Μίσκιν;. Μπα δεν νομίζω. Ή, αν είναι τι να πω. Είμαι έτοιμη να δεχτώ τον Μίσκιν μου ωστόσο;

-Ίσως με καλέσει στο σπίτι του. Κι εκεί τι;. εκεί θα χορτάσω με αναγνώσεις. Φαίνεται κάπως σφικτός στα κεράσματα. Ελπίζω να κάνει μία κίνηση και, να με χαιδέψει στα μαλλιά. Και στο λαιμό, γιατί όχι; … στο στήθος ίσως;… ε, μέχρι εκεί. Η μητέρα μου έλεγε πως:.- ο άντρας κόρη μου, μόνο από την μέση και πάνω πριν το γάμο, μετά τον γάμο μόνο από την μέση και κάτω.  Ήταν  τότε, τα αρχαία χρόνια που ήμουν δεκαπενταέτις και η μαμά φοβόταν μην χάσω την παρθενία μου. Αλλά, αν και την έχασα προ πολλού, α, όλα κι όλα πρέπει να την διαφυλάττω σε κάποιες περιπτώσεις, τώρα που έμαθα την αξία της.

-Αν, α ν λέμε, αν τολμήσει… πρέπει να έχω ένα επιχείρημα για να ματαιώσω  την ένωση. Θα πω πως… μμ, έχω τα έμμηνά μου. Ή, θα προφασιστώ πως έχω χειρουργηθεί από σκωληκοειδίτιδα, ή πως κάνω θεραπεία κατά των μυκήτων. Όχι αυτό, μάλλον, θα με πετάξει έξω  για να μην κολλήσει ο καναπές, στον οποίο θα στρογγυλοκάθομαι, μύκητες.

-Το βρήκα…. είναι ευφυές!!. Θα φορέσω… μία ζώνη αγνότητας που θα κατασκευάσω από χαρτί. Έχω, τόσα χαρτιά με χειρόγραφα ποιήματά μου, που τα έχω αντιγράψει στον υπολογιστή και, είναι για πέταμα. Θα ετοιμάσω λοιπόν… έναν κορσέ από τσαλακωμένα χαρτιά, ραμμένα και δεμένα με κλωστές, λάστιχα και κορδέλες. Θα γίνει σαν από ύφασμα παπλώματος, τόσο χοντρός.  Κάθε λύσιμο θα είναι και το λύσιμο ενός γόρδιου δεσμού, καθώς κάθε ποίημα θα είναι συνδεδεμένο με το άλλο με άπειρες καρφίτσες. Χώρια που θα τον παρακαλέσω, να απελευθερώνει απ τις καρφίτσες, να  ισιώνει το κάθε χαρτί και να διαβάζει το ποίημα, ως μέρος της τελετής του έρωτα. Έτσι θα αποκοιμηθεί … αργά και μέσα στην ποθητή λογοτεχνία μου.

-Είμαι μεγαλοφυΐα, εν τέλει.