Χαιρετισμός
05/08/2017
Α ανοίγουν την πόρτα και με οδηγούν στο δωμάτιο. ένα σιδερένιο κρεβάτι και μία πολυθρόνα εμπρός στο παράθυρο. ένα μικρό άδειο τραπέζι.
κλειδώνουν, σχεδόν αθόρυβα.
στις ημέρες που ακολουθούν, από ένα παραθυράκι πάνω στην πόρτα, μου αφήνουν τροφή, νερό, σαπούνι, κι εσώρουχα μέσα σε ένα μικρό καλάθι. παίρνουν πίσω σκουπίδια, και λερωμένα ρούχα.
την έβδομη ημέρα, αφήνουν ένα καθαρό τετράδιο και μολύβια.
δεν τους ξέρω.
κάθομαι στην πολυθρόνα με θέα ένα άλλο παράθυρο, όπου κάποιος, αμφιβόλου φύλου, κάθεται εμπρός του, προφανώς σε μία πολυθρόνα, και με κοιτάει. πολύ κοντά, λες και τα δωμάτια ανήκουν στο ίδιο οίκημα, αλλά αντικριστά. ωστόσο η μορφή είναι θολή.
σίγουρα δεν είναι καθρέφτης;
εδώ, λένε, πως αποφάσισαν να περάσω όλη μου την υπόλοιπη ζωή.
η ζωή μου, ένα κλάσμα δευτερολέπτου αιωνιότητας, αξιώνεται έναν χαιρετισμό από το πρόσωπο απέναντι , πριν εκπνεύσει.
αντιχαιρετώ.
