Εισήγηση

Σύντροφοι,

Η πίστη που μας έσωζε,

σήμερα σέρνεται στα εδώλια,

πασχίζοντας να αναπτύξει

μιά αξιοπρεπή απολογία,

τη Δικάζουν, οι ψυχές μας.

* * *

Δεν οφελούν οι προθέσεις,

τα αφηνιασμένα όνειρα,

η Θύμιση του αίματος,

οι Μάρτυρες κι ήρωες.

* * *

Βρόγχος το άλλοθι του Μέλλοντος,

σάπιο δεκανίκι,

στο τρέκλισμα, της Ψυχής μας.

* * *

Και εμείς, απαλλαγμένοι από το βάρος Ονείρων,

που κάποτε σάλπιζαν έφοδο,

Θα χαθούμε στα μάτια των γυναικών,

εξαργυρώνοντας τη στυφή γεύση της μοναξιάς,

με το γλυκό κολαστήριο των χαδιών τους.

* * *

Στον Πυρετό του αλκοόλ,

ας χορέψουμε ένα ζεϊμπέκικο,

– το μόνο οδόφραγμα που μας απόμεινε –

κι ας ξαναρχίσει εκεί, ο χρόνος.