Προτού προχωρήσουμε στην εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων, που έμελλε να λάβουν χώρα λίγο αργότερα, στο πεζόδρομο του Ρεντ Φλαγκ, αξίζει να σας περιγράψουμε τη διάταξη των προσώπων στο τραπέζι, που δεν ήταν ένα, αλλά δύο, σχεδόν ενωμένα μεταξύ τους, μιας κι υπήρχε ένα άνοιγμα, πλάτους έως και τριάντα εκατοστών, ανάμεσα στα δυο παραλληλόγραμμα ξύλινα τραπέζια:

Ο Παναγιώτης κι εγώ είχαμε κάτσει απέναντι από τα κορίτσια  μας. Εγώ αριστερά, ο Παναγιώτης δεξιά. Ακριβώς απέναντι μου είχα τη Ρούλα – στα 3 με 3,5 μέτρα – κι η Χρυσαφένια, η οποία είχε στα δεξιά της τη Ρούλα, ήτανε διαγώνια με μένα. Αριστερά μου είχα τη Σόνια. Στα αριστερά της Σόνιας ήτανε η Θάλεια. Και δίπλα από τη  Θάλεια, η Εύα, η οποία είχε κάτσει ακριβώς δίπλα από τη Ρούλα, και της κράταγε το δεξί της  χέρι. Με το αριστερό, γιατί με το δεξί της, της χάιδευε – της Ρούλας δηλαδή – τον δεξιό της μηρό…

 Κατά τ’ άλλα, η Δήμητρα καθόταν στ’ αριστερά της Χρυσαφένιας, ύστερα, δίπλα δηλαδή από την Δήμητρα,  ήτανε η κενή καρέκλα, η οποία ήταν τοποθετημένη στο ύψος του χάσματος μεταξύ των δυο τραπεζιών, κι ύστερα, κι αφού μεσολαβούσε ένα κενό μισού περίπου μέτρου, ήμασταν εμείς, ο Παναγιώτης κι εγώ δηλαδή

Αλλά ας δούμε τώρα το πώς ήτανε ντυμένα τα κορίτσια, επιχειρώντας παράλληλα μια παρουσίαση των βασικών τους χαρακτηριστικών

Η Σόνια, μια 35άρα (ίσως και 37 με 38) φονική ξανθιά με σκούρα πράσινα μάτια, η οποία είναι γυναικολόγος και ερασιτέχνης θεατρίνα, φόραγε ένα λεπτό, εφαρμοστό, ανοιχτό μπλε τζιν, το οποίο ήταν κυριολεκτικά κατά – ξεσκισμένο! Φαινόντουσαν τα πάντα!! Μέσα από το παντελόνι πρέπει να φορούσε ένα πολύ λεπτό διάφανο καλσόν. Από πάνω φορούσε, στο ύψος του στήθους της, μια λευκή κι εφαρμοστή… ταινία, η οποία είχε πλάτος λιγότερο από είκοσι εκατοστά. Ώμοι, κοιλία, αφαλός – όλα σε κοινή θέα! Όσο για τα χείλη, ήταν βαμμένα πορφυρά

Η Θάλεια, μια εκρηκτική και χυμώδης μελαχρινή, με σπαστά μακριά μαλλιά και πράσινα αμυγδαλωτά μάτια, φόραγε ένα διάφανο, κεντητό, λευκό – και με αβυσσαλέο σχίσιμο στην περιοχή του στήθους της, κομπινεζόν, το οποίο πρέπει να της έφτανε μέχρι καμιά δεκαριά εκατοστά από το γόνατο – ίσως και παραπάνω, αλλά έτσι όπως είχε κάτσει σταυροπόδι, έδειχνε να της φτάνει πολύ πιο ψηλά. Από μέσα, φαίνονταν, μιας και το φόρεμα –  κομπινεζόν ήταν διάφανο, τα προκλητικά μαύρα εσώρουχα της, εκ των οποίων το σουτιέν προσπαθούσε μάταια να συγκρατήσει τα περήφανα στήθη της.  Επίσης, ήτανε, κι αυτή, πολύ έντονα βαμμένη. Χείλια, στόμα, φρύδια...

Ούτε κι η Θάλεια ήταν ξανά έτσι ντυμένη. Και σημειωτέον, είναι η μικρότερη απ’ όλες. Ακόμα κι από την Εύα, η οποία πρέπει να ναι 33 με 34 – ρίχνει κάνα δυο χρόνια στη Θάλεια

Παιδιά, εδώ μιλάμε για γενικευμένη μετάλλαξη! Για επιδημία!! Μα, τι στο καλό; Έχουνε δαιμονιστεί;; Όλες τους;;;      

Η Εύα, η οποία είναι κι η πιο χυμώδης και στρουμπουλή – αλλά όχι χοντρή, ντυνόταν  βέβαια και παλαιότερα πιο θηλυκά από τις άλλες, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν προκλητικότατα ντυμένη – και βαμμένη, αφού φορούσε: ένα πολύ κοντό – και αμάνικο – βαμβακερό –  ίσως, δεν είμαι καλός σ’ αυτά – φόρεμα, χρώματος ανοιχτού – η ξεθωριασμένου –  ροζ, σανδάλια – όχι σαν της Χρυσαφένιας, πιο απλά, δηλαδή – και τίποτε άλλο...

Κοιτώντας, από καθαρά επιστημονική περιέργεια, στα σκέλια της, διαπίστωσα ότι δε φόραγε εσώρουχο από κάτω. Ή αν φορούσε, ήταν διαφανές. Και μη με πείτε αδιάκριτο, γιατί έτσι όπως είχε κάτσει στην καρέκλα της, ξαπλωμένη και με σταυρωμένα τα πόδια, η άκρη του φορέματος είχε φτάσει πολύ ψηλά, οπότε ήτο αδύνατο να μην πάει το βλέμμα μου προς τα εκεί...

Η παρατήρηση μου διακόπηκε από μια γνώριμη αισθησιακή γυναικεία φωνή:

«Σου αρέσει, Μανόλη μου;»

Ήταν η φωνή της Εύας...

Σήκωσα το βλέμμα μου προς το πρόσωπό της και την κοίταξα

Έχοντας βάλει τον αντίχειρα του δεξιού της χεριού στο στόμα της – με τ’ αριστερό εξακολουθούσε να χουφτώνει το δεξί μπούτι της Ρούλας – , με κοίταγε μ’ ένα καυτό και λοξό βλέμμα

[Ήταν πολύ ερεθιστική. Μιλάμε για λάβα, για ηφαίστειο, για σεξοβόμβα! Βέβαια δεν είναι ίσως τόσο όμορφη, όσο είναι η Ρούλα κι η Χρυσαφένια, αλλά είναι κι αυτή πολύ ωραία. Βασικά, κι εδώ που τα λέμε, μοιάζει κι αυτή, ως ένα βαθμό, με Ρούλα και Χρυσαφένια. Απλά, η Εύα είναι «κυκλική», «καμπυλωτή», ενώ οι άλλες, πιο οβάλ]

Κοιτώντας την, θυμήθηκα πως και πότε την είχα πρωτογνωρίσει:

Η Χρυσαφένια την είχε περιμαζέψει, αιμόφυρτη όπως ήταν, σε μια πορεία το Δεκέμβρη του 2008 και την είχε φέρει στο Ρεντ Φλαγκ, στο οποίο δούλευε εκείνον τον καιρό. Εκείνο το βράδυ έτυχε να ήμασταν, εγώ κι ο Εμμανουήλ, οπότε τις προσφέραμε τις πρώτες βοήθειες, μαζί με τη Χρυσαφένια. Η Εύα είχε φάει της χρονιάς της, επειδή φώναξε σε κάποιους ματατζήδες: «είστε δειλοί», οπότε για να της αποδείξουν ότι δεν είναι, τη σάπισαν στο ξύλο. Και πλάκα είναι ότι η Εύα δεν ήταν ούτε αριστερή ούτε πολιτικοποιημένη. Αλλά ούτε και μετά εντάχθηκε κάπου. Πολιτικοποιήθηκε όμως. Μάλιστα, συμμετείχε και στο κίνημα των αγανακτισμένων. Κάθε μέρα στο σύνταγμα την έβγαζε, η φουκαριάρα. Και από κοντά της ερχόταν κι η Χρυσαφένια για να την προστατέψει, μιας και την είχε υιοθετήσει  

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν εκ νέου από τη γνώριμη αισθησιακή  φωνή

 «Εννοώ, σ’ αρέσει ο τρόπος που παίζουν τα κορίτσια τα … όργανα τους;», με ρώτησε, με ακόμα πιο προκλητικό κι αισθησιακό ύφος, η Εύα

Αναστατωμένος καθώς ήμουν από την αισθησιακή της φωνή και το λάγνο βλέμμα της, βιάστηκα ν’ απαντήσω

«Φανταστικό ήταν το μου…, σου…, εεεεε, φανταστικά, εννοούσα, έπαιξαν τα μουνισικά…, εεε, τα μουσικά τους όργανα τα μουνίτσια…, εεε, τα κορίτσια»

[Συντριβή! Όλεθρος!! Πανωλεθρία!!! Διασυρμός!!!!Γελοιοποίηση!!!!! Χριστοδούλου, γελοίε!!!! Γελοίε!!!! Μουνισικά όργανα και μουνίτσια!!!! Μήπως έχουν και τρίχες κατσαρές τα Μουνισικά όργανα; Ε, βλάκα Χριστοδούλου;;]

Η αμηχανία – εμού και του Παναγιώτη, γιατί η Ρούλα κι η Χρυσαφένια χαχάνιζαν, διακριτικά –  έσπασε από τον Παναγιώτη:

«Η Αργυρώ κι η Χρυσαφένια έχουν και ταλέντο, αλλά και καλές δασκάλες, γι’ αυτό κι έπαιξαν τόσο υπέροχα προηγουμένως. Πραγματικά ήταν ένα αριστούργημα» 

Γεια σου, ρε μάγκα, Εμμανουήλ! Γίγαντα!! Παιχταρά!!! Μπράβο, ρε μεγάλε!!!! Μπράβο, ρε συ

Η Δήμητρα, μια εκρηκτική ξανθιά – γαλανομάτα, με έντονα χαρακτηριστικά, εμφανίζεται στην οθόνη, με σκερτσόζα και ναζιάρικη φωνή:

«Άχου, τι γλυκούλης είσαι Παναγιώτη μου! Τι ευγενικός! Πάντα Κύριος! Πάντα τζέντλεμαν»

Η Χρυσαφένια έστρεψε να επιβεβαιώσει τη φιλενάδα της (η Δήμητρα σύχναζε στο Ρεντ Φλαγκ, όταν δούλευε εκεί η Χρυσαφένια – πριν 4 χρόνια. Αλλά φατσικά γνωρίζονταν από την εποχή που ήτανε κι οι δύο στην ΚΝΕ), λέγοντας στον Εμμανουήλ:

«Καλά τα λες Παναγιότατε…, αλλά το καλό δε γίνεται…»   

Η Χρυσαφένια συνηθίζει ν’ αποκαλεί τον Παναγιώτη Παναγιότατο – εμένα με αποκαλεί μαλακιότατο ή γελοιότατο, αλλά το λέει με τόσο γλυκό τρόπο που δεν με πειράζει

Η Ρούλα σκέφτηκε ότι έπρεπε να ρίξει κι αυτή μια μπηχτή:

«Έχεις δίκιο, αγαπημένη μου… Μεγάλο ταλέντο στο μπλα – μπλα ο Παναγιωτάκης μου...»

[Η αγαπημένη της κι ο Παναγιωτάκης της!]

Μετά, έκανε μια μικρή παύση, κοίταξε τον Εμμανουήλ μ’ ένα προκλητικότατο βλέμμα, έβαλε το δεξί της χέρι μέσα στο σορτσάκι της, και το αντίχειρα του αριστερού της ανάμεσα από τα μισάνοιχτα και προεκταμένα σαρκώδη χείλη της, και συνέχισε την προβοκάτσια:

«Πολύ κλο – κλο και αυγό, τίποτα…»

Η Δήμητρα, η οποία δε φάνηκε να ενοχλείται από την παρεμβολή που της έκαναν η Ρούλα κι η Χρυσαφένια, ξαναπήρε το λόγο

«Ααα, κι η ευγένεια στον άνθρωπο είναι σημαντικό πράμα…», είπε , κοιτώντας τον Πάνο

Ύστερα, γύρισε το βλέμμα της απάνω μου, ξεροέγλειψε τα χείλη της, κι άρχισε να με κοιτάει επίμονα

Εγώ κοίταγα το ντύσιμο της

Η Δήμητρα είναι ψηφοφόρος και πρώην μέλος του ΚΚΕ. Και για να μας το υπενθυμίσει, είχε τυλίξει γύρω από το πανέμορφό της κορμί μια διάφανη κόκκινη σημαία του κόμματος – χωρίς σφυροδρέπανο και λογότυπο. Η σημαία – εντάξει, δεν ήτανε σημαία. Αλλά και φόρεμα, δεν το λες – ήταν σχετικά μικρή, ξεκινούσε από το μπούστο κι έφτανε δεκαπέντε με είκοσι εκατοστά κάτω από τη μέση. Από μέσα, φορούσε, απ’ όσο μπορούσα να διακρίνω, ένα μαύρο βρακάκι. Από πάνω, τίποτα...

Έτσι όπως είχε κάτσει, με το δεξί της πόδι πάνω απ’ τ’ αριστερό, φαινόταν όλος της ο μηρός, αλλά και το πλαϊνό μέρος του δεξιού της γλουτού

Μου ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από τα μπούτια της Δήμητρας. Ιδίως όταν συνειδητοποίησα ότι το χέρι που τα χάιδευε δεν ήταν το δικό της, αλλά της Χρυσαφένιας

Δηλαδή, η Χρυσαφένια  χάιδευε με το αριστερό της  χέρι το δεξί μπούτι της Δήμητρας, και με το δεξί, τον αριστερό μηρό της Ρούλας...

Από την ενατένιση των μπουτιών της Δήμητρας, με έβγαλε η ίδια η Δήμητρα, λέγοντας μου:

«Συμβαίνει κάτι, σύντροφε; Σε βλέπω … προβληματισμένο»

Σήκωσα αμέσως το βλέμμα μου από τα μπούτια της, και πήγα να της πω ότι κοίταγα, απλά μια γατούλα, η οποία περνούσε πίσω από την καρέκλα της, αλλά με διέκοψε η φωνή της Χρυσαφένιας:

«Πω, πω, πω! Τι κόμματος είναι τούτος! Τι κορμί ατελείωτο!», αναφώνησε 

Κοίταγε, με μάτια γουρλωμένα και στόμα ορθάνοικτο, κάποιον ή κάτι, πίσω από την πλάτη μου

Γύρισα να δω

Ήταν η Έρη