Σε μία γλώσσα λιτή, γυμνή - σχεδόν αντι-ποιητική, καθόλου λόγια, όπως συνηθίζω και αρέσκομαι, σαν η αφήγηση να είναι προφορική, γρήγορη αλλά, ίσως, όχι ασθμαίνουσα - καταπιάστηκα με ένα είδος καινούριο για μένα, αλλά από πάντα αρεστό, τόσο δύσκολο ωστόσο, που λανθασμένα εμφανώς, ίσως ερμηνευτεί ως μία εύκολη προσέγγιση περί των κειμενικών σωμάτων του.

Οι αναφορές μου, στους μυστικούς φόβους, το δέος που προκαλεί η παρείσφρηση του μεταφυσικού στοιχείου στην καθημερινότητα, η αγωνία που ξεπηδά από το άγνωστο και απροσέγγιστο υποσυνείδητο, τη χορηγία της φαντασίας, επιθυμούν να αναδείξουν έναν υποβόσκοντα τρόμο και να τον δαμάσουν, ανατρέποντας τις προοπτικές του, ή καταφάσκοντας στα συμβεβηκότα του, να τον αποπλανήσουν, μέσω μίας art poverα, όσον αφορά σε λογοτεχνικές εκφορές και τεχνάσματα.

Προσπάθησα κυρίως, να εισάγω τον ψυχισμό του παιδιού στην ψυχολογία του ενήλικα, έτσι που να κατορθώσω, παραμυθίες κατ αποκλειστικότητα για μεγάλους, αρκούντως αντιληπτές, πλην όχι εύπεπτες. Γιατί, τι άλλο κατορθώνει το παραμύθι, παρά από το να οξύνει, αλλά και κατ αντίφαση, να καταλαγιάσει την αιτίαση του φοβικού. Να εξάρει την δικαίωση του σωσμού, αλλά και την αφύπνιση του ενστίκτου κατά του παρακεκινδυνευμένου. Τι άλλο κάνει λοιπόν, η θέα του, εκ του ασφαλούς, τρόμου η οποία μας προσφέρει η ανάγνωση μίας γραφής art tremoris , απ το να παρατηρήσουμε, να ασκηθούμε, να οικειωθούμε, να μετρήσουμε κατά έναν τρόπο, τον παραλογισμό του θανάτου επί της ήρεμης ευτυχίας μας, και να τον περιγελάσουμε διαγράφοντας τις καταβολές του, αψηφώντας τον… ακριβώς, όπως αν παρακολουθούσαμε τον φονέα καρχαρία εντός του ενυδρείου του. Ίσως, αγγίζαμε το δολοφονικό στόμα του επί του υάλου, όντας προστατευμένοι, καθόλου ριψοκίνδυνοι, προετοιμάζοντας τάχα, τον εαυτό μας για το ενδεχόμενό του. Αυτό ακριβώς πραγματεύεται, επιδαψιλεύει και αποθεώνει μία τέτοια συγγραφική προσέγγιση. Την, εκ του ασφαλούς και συνθήκης, γενναιότητα, την ηρωοποίηση μας, πλην εν αμφισβητήσει.

Η Τέχνη και εδώ, σώζει. Επάνω σε πραγματικά γεγονότα, και κάποια φανταστικά, προώθησα την εμφιλοχώρηση του υπερρεαλιστικού στοιχείου, ως παράγοντα απογύμνωσης του κρυπτικού, σε διαστάσεις που δυνάμει επισυμβαίνουν, τη συνεργεία του συγγραφικού οίστρου..Όπως αν συνεχίσουμε μία ιδέα μας, εντός του εν ύπνω ονείρου, Εκεί που το ασυνείδητο, αλητεύει ανεξέλεγκτα.

Η αγωνία, ως κομμάτι αποδόμησης της, εδώ βασιλεύει αλλά και εξορίζεται, αρρωσταίνει, αλλά και άγεται προς μία ίαση-επίγνωση.

Το άγνωστο παραμένει στα σύνορά του, υπαινίσσεται, εμπαίζει επί του δίπολου καλού - κακού, όπου το δέος, συνοδό ενός έκτακτου συμβάντος, παραμονεύει, ώστε το κράτος του ησυχαστικού, καλώς να διαρρηγνύεται. Εν τέλει, παρέσυρα τα συγγραφικά μου δέοντα, σε ένα παιγνίδι αληθειών, που μεταμορφώνονται σε εν ενεργεία μύθους, ώστε η ρεαλιστική εικόνα, να αποπειράται την αποκάλυψη των όπισθεν προσωπείων της, των μεταμφιέσεων, των ρόλων και, των εν δυνάμει, παρουσιαστικών αλληλουχιών της.

Δανειζόμενη ψεύδη που λειτουργούν ως μη ορθολογικά δεδομένα, αλλά ταυτόχρονα, που επιδεικνύονται ως δυνάμενα να ανασύρουν από ένα γοητευτικό σκοτάδι, τέρατα και αγγέλους, του ίσως και του μπορεί, προς τέρψιν της ανάγνωσης και της αναγνώρισης πολλαπλών εαυτών και αόρατων πραγματικοτήτων… αποκαλύπτομαι.