Αυστρία:   

Προπολεμικά, η Αυστρία είχε μια απ’ τις καλύτερες κι ωραιότερες εθνικές ομάδες της γηραιάς ηπείρου (μαζί με την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία – η προπολεμική εθνική Ιταλίας ήταν η εθνική Αργεντινής που παρίστανε την εθνική Ιταλίας) την περίφημη Wunderteam (ομάδα – θαύμα, την θαυμάσια ομάδα). Αλλά οι ομοεθνείς και ομόγλωσσοι της γείτονες, δεν μπορούσαν να ανεχτούν το ότι η Αυστρία έπαιζε φινετσάτο και καλλιτεχνικό ποδόσφαιρο (και καλύτερο απ’ αυτούς), γι’ αυτό αποφάσισαν να καταργήσουν το κράτος της Αυστρίας, προχωρώντας, το 1938 λίγο πριν την έναρξη του Μουντιάλ ), στην Anschluss, στην  προσάρτηση δηλαδή, της Αυστρίας στο Γάμμα Ράιχ. Μην ακούτε τι σας λένε τα βιβλία. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έγινε για μην πάρει το μουντιάλ του 1938 η Αυστρία, αλλά και το επόμενο (του 1942 δηλαδή – το οποίο βέβαια, αναβλήθηκε), η Τσεχοσλοβακία. Γι’ αυτό και οι ναζί την πέσανε, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, και στην  Τσεχοσλοβακία, την άλλη μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη της εποχής. Γιατί η αλήθεια, όσο κι αν πονάει, είναι η εξής, οι Γερμανοί έδωσαν στους ναζί την εξουσία επειδή δεν άντεχαν να τους κοροϊδεύουνε και να τους κάνουνε πλάκα οι Βιεννέζοι: «Άμπαλους» κι ατσούμπαλους, τους ανέβαζαν, «πελάτες» και κουρέλες, τους κατέβαζαν. Και καλά να σου κάνουν πλάκα οι Βιεννέζοι, που ναι και ομοεθνείς και ομόγλωσσοι σου. Αλλά να σου κάνουν πλάκα και μπουρτζόβλαχοι οι Τσεχοσλοβάκοι –  ε, αυτό πάει πολύ! Καν’ τους ένα παγκόσμιο πόλεμο, να μάθουν τα κωλόπαιδα να βγάζουν γλώσσα!

Βέβαια, οι ναζί δεν αποσκοπούσαν μονάχα στην καταστροφή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αλλά και στην καταστροφή ολόκληρου του πλανήτη –  της  Ντόιτσλαντ συμπεριλαμβανομένης. Αλλά άξιζε το ρίσκο, αφού η κατάσταση με τους Βιεννέζους είχε καταντήσει εκνευριστικά ανυπόφορη (ή ανυπόφορα εκνευριστική).

Αλλά εδώ μπαίνει (το πώς, κι από πού, μπαίνει, είναι μια άλλη ιστορία) ένα ιστορικό ερώτημα: Γιατί ο Ρούντολφ Ες, ο υπαρχηγός του ναζιστικού κόμματος, πήγε κρυφά στην Μ. Βρετανία, τον Μάη του 1941 (εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα μυστήρια του Β’ ΠΠ – μη γελάτε); Σε τι αποσκοπούσε αυτή η ανεξήγητη και παράτολμη αποστολή; Πήγε για συνομιλίες; Κι αν ναι, τι είδους συνομιλίες ήθελε να κάνει;

Ο Ρούντολφ ήθελε να συναντήσει του Τσόρτσιλ και να του πει: «Κοίταξε να δεις, Γουίνστον: μπορεί να ξεμπερδέψαμε με τη Βούντερτημ και με τους μπουρτζόβλαχους τους Τσεχοσλοβάκους, αλλά απ’ ότι μας ενημερώνουν οι πράκτορες μας του δεξιού τομέα, ο Στάλιν ετοιμάζει υπερηχητική μπολσεβίκικη ομάδα. Αν τους αφήσουμε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους τώρα, την έχουμε πουτσίσει. Δε πρόκειται να δούμε κούπα στον αιώνα τον άπαντα, αδερφέ. Όλες τις κατσαρόλες θα τις μαζέψουν τα κομούνια. Γι’ αυτό σου λέω: αφήστε μας να κάνουμε ντου στη Σοβιετία και να συλλάβουμε τους παίχτες και τους προπονητές της Δυναμό Κιέβου και της Σπαρτάκ Μόσχας. Μέτα, να κάνουμε συνθήκη ειρήνης και να μοιραστούμε τις κούπες: μια εσείς – μια εμείς. Και στα μουντιάλ και στ’ ευρωπαϊκά! Πως σου φαίνεται η ιδέα μας, Γουίνστον;

Ο Τσόρτσιλ είχε μείνει άναυδος κι αποσβολωμένος: «Μα είναι τόσο ανισσόροποι; Κάνουν ολόκληρο πόλεμο για το γαμημένο το ποδόσφαιρο, οι ανώμαλοι!» σκέφτηκε από μέσα του.

«Έπαθες τίποτα, Γουίνστον; Έχεις χλομιάσει» – ρώτησε, ανήσυχος, ο Ρούντολφ.

Ο Τσόρτσιλ κοίταξε με ένα βλέμμα απόγνωσης το συνομιλητή του. Πέρασαν κάμποσα αμήχανα δευτερόλεπτα, ώσπου να καταφέρει να του ψελλίσει:

«Μα είναι, απλά, ένα παιχνίδι!»

«Παιχνίδι;» – απάντησε, απορημένος, ο Ρούντολφ.

Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η κουβέντα τους. Ο Τσόρτσιλ, αφού υποσχέθηκε στον Ρούντολφ Ες ότι θα εξετάσει την πρόταση του, πήρε το καπελάκι του και την έκανε μ’ ελαφρά πηδηματάκια.

Ύστερα, κι αφού συνήλθε απ’ το σοκ, ο άγγλος πρωθυπουργός συγκάλεσε μυστικό υπουργικό συμβούλιο. Η εισήγηση ήταν κάπως έτσι:

Παίδες, οι τύποι είναι για τα σίδερα. Κάνουν το πόλεμο για καταστρέψουνε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, οι ψυχάκιες! Κοιτάξτε να δείτε τι λέω να κάνουμε: Ας τους αφήσουμε να μπουκάρουν στη Ρωσία. Είναι τόσο διεστραμμένοι, φρενοβλαβείς και ψυχανώμαλοι, που αποκλείεται να κερδίσουν τον πόλεμο. Να καταστρέψουν, όμως, το σοβιετικό ποδόσφαιρο, μπορούν. Ας το κάνουν, μπας και δούμε κι εμείς καμιά κουπίτσα μεταπολεμικά. Γιατί είμαστε κι εμείς τόσο άμπαλοι, που όχι μόνο κύπελλο δεν πρόκειται να δούμε, αλλά ούτε καν τη μπάλα, αφού οι 5αρες κι οι 6αρες βλέπω να πέφτουνε σαν το χαλάζι. Κι τι ζητήσαμε κι εμείς κακομοίρηδες! Μια κουπίτσα ζητήσαμε! Έτσι, για το ονόρε! Ας τα πάρουν τα υπόλοιπα τα φτωχαδάκια κι οι ιθαγενείς. Γι’ αυτούς το φτιάξαμε – έτσι κι αλλιώς – το ποδόσφαιρο, για να έχουνε κάτι ν’ ασχολούνται, για να μη μας πολύ – σκοτίζουν τ’ αρχίδια. Ας τους κι αυτούς να έχουν κάτι

Όπως τα είπε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, έτσι κι έγιναν

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην εθνική Αυστρίας

Η Αυστρία δεν κατάφερε ποτέ να συνέλθει ποτέ από το ποδοσφαιρικόAnschluss. Αν κι εξακολούθησε, για κάμποσα χρόνια, να έχει μια αξιοπρεπή ομαδούλα, είχε καταντήσει – ουσιαστικά – παράρτημα και πελατάκι των άμπαλων ομόγλωσσων της. Η απόλυτη ξευτίλα! Πίκρα…

Αλλά ο ολοκληρωτικός διασυρμός του Αυστριακού ποδοσφαίρου ήρθε στο Μουντιάλ του 1982, όταν κι έκατσαν κι έχασαν 0 – 1 από τη Γερμανία (η οποία – για να είμαστε και δίκαιοι – ήταν καλύτερη, πια, από την Αυστρία, αν και στο προηγούμενο Μουντιάλ είχε χάσει με 3 – 2 από τους Αυστριακούς), σ’ ένα ματς – παρωδία. Και το  γελοία στημένο αυτό ματς έληξε με 1 – 0, γιατί μονάχα μ’ αυτό το σκορ μπορούσε και η Γερμανία να περάσει, αλλά και η Αλγερία (που είχε νικήσει 2  – 1 τη Γερμανία στο προηγούμενο παιχνίδι) ν’ αποκλειστεί.

Καλά, ρε παιδιά. Καλά, ρε πούστη μου: Η Αλγερία, τι σας έκανε; Πειράξανε ποτέ κανέναν τα φουκαριάρικα, τα φελαχάκια;

Ήμαρτον, ρε παιδιά!

Εν πάσει περιπτώσει, και για να ολοκληρώνουμε με την εθνική Αυστρίας, μετά το 1982 το αυστριακό ποδόσφαιρο έπεσε σε παρακμή, αφού οι ντόιτς κατάφεραν και ξενέρωσαν τους Βιεννέζους, οι οποίοι δεν άντεχαν, πια, να ναι τα πουτανάκια των άτεχνων, όποτε και παράτησαν τη μπάλα.

Εδώ, όμως, κ κάποια χρόνια, το αυστριακό ποδόσφαιρο δείχνει να ψιλό – ξαναπαίρνει τα επάνω του, εξ ου και η παρουσία της εθνικής Αυστρίας στα γήπεδα της Γαλλίας. Πάντως, δε φαίνεται κάτι το ιδιαίτερο  

Να,  όμως, κάποια παιχτάκια που μπορεί να κάνουν – τώρα ή στο μέλλον – τη διαφορά:

Ο Μάρτιν Χιντερέγγερ (καμία σχέση με τον Μάρτιν Χάιντεγκερ – πρόκειται για το λίμπερο της Γκλάντμαχ/ Νούμερο: 4), ο νιγηριανό – φιλιππινέζος χαφ  Ντέιβιντ (Δαυίδ) Αλάμπα (ν: 8), ο ΜάρτσελΣάμπιτζερ (ν: 20) και ο Αλεσσάντρο Σχοπφ (ν: 18). Όλοι τους είναι στα 22

Ουγγαρία

Οι Ούγγροι έχουν πολλά κοινά με τους Αυστριακούς. Αυτό, όμως, που συνδέει πάνω απ’ όλα αυτά τα δύο έθνη, είναι ότι και τα δύο τα κατέστρεψαν – ποδοσφαιρικά – οι ντόιτς. Οι Ούγγροι τη πατήσανε το 1954, όταν κι έχασαν ένα σίγουρο παγκόσμιο πρωτάθλημα, χάνοντας 3 – 2 από τους γερμανούς στον τελικό της διοργάνωσης. Πολλά έχουν γραφτεί για το ματς αυτό, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία ως το θαύμα της Βέρνης. Και ήταν θαύμα, αφού κανένας δεν περίμενε να χάσει η Ουγγαρία από μια ομάδα την οποία είχε νικήσει με 8 (οχτώ)  –  3 στον πρώτο γύρο, λίγες μέρες νωρίτερα. Και το έχασε, αν και είχε προηγηθεί με 2 – 0. Αλλά πως έγινε αυτό το θαύμα;

Ας απαντήσουμε με μια υποθετική ερώτηση:

Αν έπαιζε η Μπαρτσελόνα με την Καλλονή Λέσβου, και η Μπαρτσελόνα έπαιζε με 11 παίχτες, αλλά η Καλλονή έπαιζε με 17 ή 18 ή 19 παίχτες, ποια από τις δύο θα κέρδιζε;

Με μια μικρή βοήθεια της διαιτησίας, η Καλλονή. Αυτό ακριβώς έγινε στη Βέρνη

Ναι, αλλά η Γερμανία, δεν έπαιζε με 17, με 11 έπαιζε. Όχι, γιατί οι γερμανοί, όντας τιγκαρισμένοι  στην ινσουλίνη, τρέξανε διπλάσια χιλιόμετρα, σε σχέση με τους Ούγγρους. Οπότε ήταν σα να παίζουν με διπλάσιο αριθμό παιχτών. Ή μήπως δεν έγινε έτσι;

Αλλά και οι Ούγγροι, για να επιστρέψουμε στο τώρα, δείχνουν να συνέρχονται. Και δείξανε και καλά στοιχεία στο πρώτο ματς με την Αυστρία.

Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά σε 3 – 4 παίχτες της ομάδας

Ο 41χρονος Γκαμπόρ Κίραλι μπορεί να ναι γέρος, αλλά δεν είναι Ιρλανδός. Είναι ο  τερματοφύλακας της ιστορικής εθνικής Ουγγαρίας, και είναι – ακόμα και σ’ αυτήν την ηλικία – απ’ τους καλούς γκολκήπερ της ηπείρου

Παιχταράς μοιάζει να είναι ο Άνταμ (Αδαάμ δηλαδή) Νάγκι, ο 20άρης «μποξ του μποξ» χαφ της Φερεντσβάρος (κι αυτός με το νούμερο 8)

Καλοί επίσης είναι: ο 22άρης Λάζλο Κλεϊνχέσλερ (πλάγιος χαφ/ νούμερο 15) και ο 28χρονος Άνταμ Τσάλαϊ, ο σέντερ φορ (9) της Ομάδας

Επιταχύνουμε:

Ισλανδία

Ο Γκύλφι Γκούντμουσον, το δέκα το κάλο, είναι ο καλύτερος παίχτης της πολύ συμπαγούς αυτής ομάδας ψαράδων. Μεγάλο ατού της Ομάδας, ο προπονηταράς της Λαρς Λάγκερμπακ, του οποίου τ’ όνομα δεν καταλήγει σε –σον, αφού δεν είναι Ισλανδός, αλλά σουηδός. Είναι άμπαλη, αλλά μπορεί να κάνει ζημιές

Πορτογαλία

Αν δε συμμαζέψει ο Φερνάντο Σάντος, ο προπονητής της Πορτογαλίας, το σούργελο τον Ρονάλντο, η ομάδα θα έχει πρόβλημα. Κρίμα γιατί έχει νέες ταλεντάρες: Το αριστερό μπακ Ραφαέλ Γκουερέιρο (5), Ζοάο Μάριο  το δεκάρι της ομάδας, ο Ράφα Σιλβα (ν: 18) κι ο Ρενάτο Σαντσεζ