Ε’ Όμιλος

Ιρλανδία: Τιμημένα γερατειά – μόνο

Η Ιρλανδία είναι μια από τις τρεις χώρες, οι οποίες συμμετέχουν με δύο ομάδες σ’ αυτό το τουρνουά. Οι άλλες δύο είναι: η Αλβανία (συμμετέχει ως Αλβανία και ως Ελβετία, αφού οι μισοί παίχτες της εθνικής Ελβετίας είναι Αλβανοί) και η Τσεχοσλοβακία (ως Τσεχία και ως Σλοβακία). Η Ιρλανδία συμμετέχει με την Ιρλανδία και με την Βόρεια Ιρλανδία. Αν ήμασταν πολύ κακοί, βέβαια, θα λέγαμε ότι υπάρχουν κι άλλες δύο χώρες που συμμετέχουν με δύο ομάδες: η ναζιστική Γερμανία (γνωστή κι ως Γάμμα – 3ο δηλαδή – ράιχ), με τη Γερμανία και την Αυστρία, και η Σοβιετική Ένωση (με Ρωσία και Ουκρανία). Και ίσως μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αν οι γερμανοί του Ντόιτσλαντ δεν ήταν τόσο κομπλεξικοί κάφροι (αλλά επειδή οι ναζί είναι – έτσι κι αλλιώς – κομπλεξικοί κάφροι, δε θα μπορούσε και πάλι να υπάρχει ενιαία – ναζιστική ή μη – ΑυστροΓερμανία, οπότε λέμε μαλακίες), ή αν οι επίγονοι του Βλαδίμηρου Λένιν δεν ήταν τόσο λαμόγια. Αλλά αν δεν ήταν τόσο λαμόγια, εμείς δε θ’ ασχολούμασταν τώρα μ’ αυτές τις μαλακίες και με τους άμπαλους και ξενέρωτους ευρωπαίους – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο δράμα των δύο Ιρλανδιών

Κανονικά, η Ιρλανδία (ή: Έϊρε/ η Νότια Ιρλανδία δηλαδή) και η Β. Ιρλανδία έπρεπε να έχουν κοινό κράτος (αν και δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένα κράτος – αλλά κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και κοινή εθνική ομάδα. Εν αντιθέσει, όμως, με την Ιρλανδία, η Βόρεια Ιρλανδία ενώ έχει δικιά της εθνική ομάδα, που δε θα ήθελε να έχει – αφού θα ήθελε να έχει κοινή εθνική ομάδα (και κράτος) με την υπόλοιπη Ιρλανδία, δεν έχει δικό της κράτος. Απεναντίας, ανήκει σ’ ένα άλλο κράτος (στο οποίο επίσης δε θα θελε ν’ ανήκει), που ονομάζεται Ηνωμένο Βασίλειο (Βέβαια, αυτό, το ότι ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο δηλαδή, η Βόρεια Ιρλανδία το ξέρει, ενώ η Τσεχία και η Σλοβακία νομίζουν ότι έχουν δικά τους κράτη, αλλά στην πραγματικότητα ανήκουν σ’ ένα κράτος που ονομάζεται Ντόιτσλαντ, και δεν το ξέρουν – ή κάνουν ότι δεν το ξέρουν). Αυτό το κράτος, το Ηνωμένο Βασίλειο δηλαδή, ενώ είναι ενιαίο κράτος, έχει 4 εθνικές ομάδες: την Αγγλία, την Ουαλία, τη Β. Ιρλανδία και τη Σκωτία. Απ’ αυτές τις 4, οι τρεις συμμετέχουν σ’ αυτό τουρνουά. Έτσι έχουμε κι ένα κράτος, πέρα από τις τρεις χώρες, που συμμετέχει με παραπάνω από μια ομάδα: το Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά μια από τις ομάδες του, η Β. Ιρλανδία, βρίσκεται σε άλλη χώρα, η οποία όμως επίσης συμμετέχει στο τουρνουά – αλλά με διαφορετική ομάδα

-Μπέρδεμα;

-Βέβαια.

-Υπάρχει τρόπος να λυθεί;

Ένας τρόπος θα μπορούσε να ήταν η ενοποίηση των ποδοσφαιρικών Ιρλανδιών, Μ’ άλλα λόγια να κατεβεί μια ενιαία ομάδα της Ιρλανδίας, η Βορειονότια  Ιρλανδία, και τη κενή θέση που θα δημιουργούταν (αφού θα ’χαμε 23 – πια – ομάδες) να την κάλυπτε ο νικητής ενός αγώνα – μπαράζ μεταξύ της εθνικής Ελλάδος και της αντίστοιχης των Φερόων Νήσων

Αλλά το πραγματικό εμπόδιο για την ποδοσφαιρική ενοποίηση του Ιρλανδικού νησιού είναι άλλο:

Άντε να πείσεις τον 41χρονο τερματοφύλακα της Εθνικής Ιρλανδίας (και της Στόουκ Σίτυ) Σαίη Γκίβεν, να παραχωρήσει τη θέση του στον  39χρονο Ρόι Κάρολ της Εθνικής της Βορείου Ιρλανδίας (να του πάρει το παιδαρέλι τη θέση; Αστιεύεστε). Και σέντερ φορ ποιος θα παίζει; Ο 37άρης Άαρον Χιούζ της Βορείου, ή ο 36αρης Ρόμπι Κιν της Νοτίου; Να γυαλίζει ο θρυλικός Ρόμπι το πάγκο, όντας μόλις στα 36; Τι του ζητάμε τώρα του ανθρώπου, να ξεφτιλιστεί σ’ ολόκληρο το νησί;

Γιατί οι  Ιρλανδοί ποδοσφαιριστές δεν παρατάνε ποτέ την ενεργό δράση! Ούτε στα πενήντα τους! Κι αν οι Βόρειο – ιρλανδοί έχουν σ’ αυτό το τουρνουά και κάποιους πιτσιρικάδες, οι Νότιοι έχουν μόνο γέρους. Γι’ αυτό πήγαν και καλύτερα στο πρώτο παιχνίδι, όπου και παρ’ ολίγο να κερδίσουν τη Σουηδία. Σιγά μη μασάνε τα γεροντάκια! Μιλάμε για Χαϊλάντερ.

Βαράτε τους, γερόντια!    

Βέλγιο:  ξενέρωτοι ξανθομπούμπουρες,  Κονγκολέζοι μανιάτες και μπερδεμένοι Φελάχοι

Κάποιοι κακεντρεχείς λένε ότι κανονικά δε θα ’πρεπε να υπάρχει  η χώρα που λέγεται Βέλγιο. Αφού το Βέλγιο δεν είναι παρά η Γάλλο – Ολλανδία, οπότε το μισό Βέλγιο θα έπρεπε ν’ ανήκει στη Γαλλία  και το άλλο μισό στην Ολλανδία, αφού οι μισοί Βέλγοι είναι, στην πραγματικότητα («πραγματικότητα»: τι λέξη κι αυτή!), Γάλλοι – και οι άλλοι μισοί είναι Ολλανδοί (Οι Φλαμανδοί δηλαδή)

Αλλά όσοι διακινούν τέτοιες κακεντρέχειες είναι ποδόσφαιρο-φοβικοί, κομπλεξικοί και άμπαλοι.

Γιατί αν δεν υπήρχε το κράτος του Βελγίου, δε θα μπορούσε να υπάρχει κι πιο σουρεαλιστική ομάδα που έχει γνωρίσει ποτέ το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο: η σημερινή εθνική ομάδα του Βελγίου

Πρώτα απ’ όλα, η σημερινή εθνική ομάδα του Βελγίου δεν είναι απλά μια Γάλλο – ολλανδική ομάδα. Είναι μια Γάλλο – ολλανδικό – μαροκινό – κενυατικο – κονγκολέζικο – ζαϊρινό – ισπανό – πορτογαλική ομάδα. Σκέτη Βαβέλ δηλαδή…

Επιπλέον, είναι και μια μανιάτικη ομάδα, αφού δύο από τους κορυφαίους παίχτες της είναι οι αδερφοί Λουκάκου: ο Τζόρνταν (δηλαδή, ο Ιορδάνης) και Ρομέλου (Ρωμαλέος) Λουκάκος. Αν και τ’ ονόματα τους προδίδουν ελληνική καταγωγή, οι ίδιοι οι αφοί Λουκάκου επιμένουν ότι είναι από τη Λαϊκή Δημοκρατία το Κονγκό. Παρ’ όλες τις αμφιβολίες μας, τους πιστεύουμε. Κι όχι εξαιτίας του χρώματος του δέρματος τους – έχουμε γνωρίσει πιο σκουρόχρωμους μανιάτες. Αλλά επειδή επιμένουν στο «Λαϊκή Δημοκρατία». Κι όσο να ναι, το «Λαϊκή Δημοκρατία» παραπέμπει σε κομμουνιστικές καταστάσεις. Κι ένας Λουκ – Άκος  δεν μπορεί να ναι σε καμιά περίπτωση κομμουνιστής. Γιατί: «Τα εις -έας και εις -άκης είναι φύσει Μανιατάκης, τα εις -έας και εις -άκος είναι πάντα Μανιατάκος, τα εις -όπουλος και –πούλος είναι μπάσταρδος και μούλος».

Αλλά η απόλυτα σουρεαλιστική φυσιογνωμία αυτής της ομάδας είναι ένας φελάχος: ο μαροκινής καταγωγής Μαρουάνε Φελαϊνί. Αν και είναι το νούμερο το 8, κανένας δε ξέρει – ούτε ο ίδιος – σε ποια θέση παίζει. Είναι λίμπερο; Είναι αμυντικό χαφ; Είναι οργανωτικό – επιτελικό χαφ; Είναι μεσο – επιθετικός; Είναι σέντερ φορ; Είναι παντού; Είναι κάπου; Γιατί δε δίνει την μπάλα ποτέ σε κανέναν; Και γιατί έχει βάψει πορτοκαλί την αφάνα του;

Η απάντηση σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα υπάρχει. Και έχει δοθεί απ’ το Στέλιο το Καζαντζίδη: Βραδιά θλιβερή ο φελάχος διαβαίνει, του λείπει η χαρά που καιρό περιμένει/ τον Αλλάχ παρακαλεί με πόνο, τη φελάχα του ζητάει μόνο.

Καημένε Φελάχε, που έμπλεξες κι εσύ! Για δε τους παρατάς τους ξενέρωτους τους ξανθομπούμπουρες, να πας να βρεις τη φελάχα αραπίνα σου;

Κατά τ’ άλλα, στο μπάχαλο που ονομάζεται εθνική Βελγίου, υπάρχουν κάμποσοι παιχταράδες (ακριβέστερα, ταλεντάρες – ακόμα δεν έχουν γίνει παιχταράδες): ο κήπερ Κορτουά, ο εξτρέμ Ντε Μπρούιν και ο δεκάρι τους , ο Εντέν Αζάρ (Χαζάρος πρέπει να ναι αυτός). Αλλά μη νομίζετε ότι κι αυτοί είναι λιγότερο μπερδεμένοι από τον πορτοκαλί Φελάχο.

Αν κάποιοι από τους – ακόμα πιο – πιτσιρικάδες (το Βέλγιο είναι πολύ νεανική ομάδα- εκτός από μπερδεμένη) επιθετικούς του (Όριτζι – Καράσκο) δεν καταφέρουν να ξεμπερδέψουν την κατάσταση, το Βέλγιο θα μείνει με τον τίτλο του τρίτου φαβορί. Την προειδοποιητική βολή του τη δώσανε οι μάστορες οι ιταλοί

Σουηδία: Χαλδαίοι για Όσκαρ

Για  κάμποσα χρόνια η  Σουηδιά έπαιζε μονάχα με τρεις ποδοσφαιριστές στη σύνθεση της: τον Βόσνιο Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς, ο οποίος ήταν/ είναι ο αρχηγός και το δεκάρι της ομάδας (αν και δεν είναι, ακριβώς, δεκάρι, αφού κανένας δεν έχει καταλάβει σε τι θέση παίζει ο Βόσνιος σολίστας), τον επιτελικό – οργανωτικό χαφ Κιμ Κάλστρομ (ν: 9/ 33 χρ) και τον σέντερ φορ του Παναθηναικού Μάρκους Μπεργκ. Οι υπόλοιποι παίχτες που συμπλήρωναν κατά καιρούς την 11αδα της εθνικής της σοσιαλιστικής αυτής χώρας, δεν ήταν καν ποδοσφαιριστές. Ήταν ξυλοκόποι, δασοφύλακες, τροχονόμοι, ταχυδρόμοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δήμαρχοι, κλητήρες. Οτιδήποτε άλλο, εκτός από ποδοσφαιριστές. Κι αν αυτή η κατάσταση ήταν λυτρωτική για τον Μπεργκ, αφού στον Παναθηναϊκό ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής της 11αδας, ενώ στην εθνική Σουηδίας είχε κι άλλους δύο παρέα, για τους άλλους δύο, τον Ιμπραήμοβιτς και τον Κάλστρομ, ήταν ανυπόφορη, αφού στις ομάδες που έπαιζαν, εκτός της εθνική Σουηδίας δηλαδή, οι περισσότεροι συμπαίκτες τους ήταν κανονικοί ποδοσφαιριστές.

Οι Κάλστρομ και Ιμπραήμοβιτς πέρασαν κάμποσα χρόνια μέσα στην ποδοσφαιρική μοναξιά, τη μιζερια και τη κατάθλιψη. Αλλά κάποια στιγμή αναθάρρησαν, όταν εμφανίστηκε στην εθνική ομάδα ένας Ασσύριο –Χαλδαίος εξτρέμ ονόματι Τζακούμπ  «Τζίμμι» Ντουρμάζ. Κι επειδή ο ιδιόρρυθμος Χαλδαίος θύμιζε κάτι από ποδοσφαιριστή, αν και δεν τον λες και μάγο της μπάλας, οι   Κάλστρομ και Ιμπραήμοβιτς παρακάλεσαν τον Μπεργκ να τον πείσει να πάει να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο επίσης θυμίζει κάτι από πρωτάθλημα, αν και δεν είναι (όπως κι η Ελλάδα θυμίζει κάτι από χώρα, αν και δεν είναι – στην πραγματικότητα). Έτσι, ο νεαρός Χαλδαίος επιθετικός πήρε μεταγραφή στον  Ολυμπιακό, μιας κι ο Αλαφούζος δεν ήθελε να μετατρέψει την ιστορική ομάδα των Αθηνών σε σουηδική (αλλά ούτε και Χαλδαϊκή) αποικία, αλλά σε αποικία άμπαλων

Όπως είναι φανερό, με 3 κανονικούς ποδοσφαιριστές (εκ των οποίων οι 2 είναι 35αρηδες) και μ’ έναν ακόμη να θυμίζει κάτι από ποδοσφαιριστή, η εθνική Σουηδίας δεν μπορεί να πάει ψηλά. Αν τα νέα φυντάνια του Σουηδικού ποδοσφαίρου, που οδήγησαν την εθνική ελπίδων της χώρας τους στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Ελπίδων του 2015, δε βοηθήσουν περισσότερο απ’ όσο βοήθησαν στο πρώτο ματς (με Ιρλανδία), η Σουηδία δε μπορεί να πάει πολύ ψηλά.

Αλλά ποια είναι αυτά τα νέα φιντάνια:

Οι πλάγιοι μπακ: Βίκτωρ Λίντελοφ (ν 14/ 22 χρ/ Μπενφίκα) και Λούντβιχ Αουγκούστινσον (ν 17/ 22 χρ/ Κοπεγχάγη)

Και οι μέσοι: Όσκαρ Χίλγεμαρκ (ν 15/ 24 χρ/ Παλέρμο) και Όσκαρ Λεβίτσκι  (18/ 23/ Μάλμε Σουηδίας)

Αν οι δύο νεαροί Όσκάρ, αποδειχτούν ποδοσφαιριστές για … Όσκαρ, και οΛούντβιχΑουγκούστινσον, Μπετόβεν της σουηδικής άμυνας, υπάρχει ελπίδα για το σουηδικό σύνολο. Αλλά ακόμα κι αν τα νέα αυτά φιντάνια αποδειχτούν … κάτι σαν φιντάνια, υπάρχει μέλλον γι’ αυτά: στο κάτι σαν πρωτάθλημα της (κάτι σαν χώρας) Ελλάδας…

Ιταλία: Οι Αεικίνητοι Φαραώ και το παιχνίδι της εξαπάτησης  

Σαν αυγό καθάρισε η Ιταλία το Βέλγιο, αποδεικνύοντας γι’ άλλη μια φορά ότι οι Ιταλοί μπορούν να παίξουν, να εμπαίξουν και να περιπαίξουν τους πάντες, ακόμα και το Βέλγιο – που έχει έρθει ως τρίτο φαβορί στα γήπεδα της Γαλλίας. Γιατί, εν αντιθέσει με τους γερμανούς – ντόιτς,  οι οποίοι δεν παίζουν ούτε αστειεύονται με κανένα, οι Ιταλοί παίζουν κι αστειεύονται με τους πάντες – ακόμα και με τους Γερμανούς. Η επιτυχία τους οφείλεται στο ότι προσποιούνται ότι δεν ξέρουνε μπάλα – ενώ ξέρουνε καντάρια μπάλα, και στο ότι το «παίζουν» άσχετοι – ενώ δεν είναι. Έτσι, καταφέρνουν και ξεγελάνε την εκάστοτε αντίπαλη ομάδα, κάνοντας την να πιστεύει ότι είναι χειρότεροι απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα.

Για μας που αγαπάμε τ’ όμορφο ποδόσφαιρο, η συμπεριφορά αυτή των ιταλών μας εκνευρίζει. Γιατί ενώ ξέρουν μπάλα, δεν παίζουν μπάλα. Ή παίζουν ελάχιστα. Και παίζουν ελάχιστη μπάλα, ακριβώς επειδή παίζουν το παιχνίδι της εξαπάτησης του αντιπάλου

Υποτίθεται ότι το σύγχρονο Ιταλικό ποδόσφαιρο δε βγάζει πια τα μεγάλα ταλέντα που έβγαζε στο παρελθόν (Μπάτζιο, Μπρούνο Κόντι, Ντελ Πιέρο), γι’ αυτό κι αναγκάζεται να έχει δύο 30αάρηδες για επιθετικούς: έναν βραζιλιάνο ονόματι Έντερ και έναν ιταλό με βραζιλιάνικο όνομα, τον ιερόσυλο Γκρατσιάνο Πελέ (ο οποίος μπορεί να μην έχει καμιά απολύτως σχέση – από άποψης αξίας και εθνικότητας – με τον κανονικό Πελέ, αλλά μια μπαλίτσα την ξέρει – έβαλε και το γκολάκι του).

Αλλά ίσως μονάχα να υποτίθεται… (Το ότι το σύγχρονο Ιταλικό ποδόσφαιρο δε βγάζει πια τα μεγάλα ταλέντα που έβγαζε στο παρελθόν)

Κατά τ’ άλλα:

Η σημαία της ομάδας:

ο γίγας τερματοφύλακας: Τζιάν Λουίτζι Μπουφόν (38 – προς 39 χρονώ/ Γιουβέντους). Ακόμα και τώρα, παραμένει ο τρίτος καλλίτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών. Μετά απ’ τον Σοβιετικό Λεβ Γιασίν  και τον μεθύστακα Γκόρντον Μπανκς. Ο χαντ – μπωλίστας Νόιερ δε μπορεί να τον ξεπεράσει, γιατί – εκτός των άλλων – παρεμβάλλονται μεταξύ των: ο Μεξικάνος Γκουιγιέρμο Οτσόα, ο Κολομβιανός Δαυίδ Οσπίνα και ο Κοσταρικανός Κέιλορ Νάβας. Από τους ευρωπαίους, ο Πετράκης ο Τσέχος (ο Πετρ Τσεχ δηλαδή) είναι καλλίτερος – ακόμα κ τώρα – απ’ το γερμανό πετοσφαιριστή (χαντμπολίστα, δηλαδή, αφού ο Νόιερ ξεκίνησε την καριέρα του ως τερματοφύλακας του Χάντμπολ – και κει έπρεπε να συνεχίσει, όπως και αρκετοί από τους συμπατριώτες του που παριστάνουν τους ποδοσφαιριστές, ενώ στην πραγματικότητα είναι πετοσφαιριστές με αφύσικη (αφύσικα καλή) – φυσική κατάσταση)

Τα φιντάνια της νέας εθνικής Ιταλίας:

Ο 23χρονος μιλανέζος ακραίος οπισθοφύλακας, Ματία (δηλαδή: Ματθαίος)Σκίλια (νούμερο: 2), ο οποίος είναι «σκυλί μαύρο»  – όνομα και πράγμα δηλαδή,  ο 22χρονος Φεντερίκο Μπερναρντέσι της Φιορεντίνα (ν: 21/ χαφ), ο 23χρονος ιταλό – αιγύπτιος χαφ Στεφάν Ελ Σαράουι (ν: 22/ Ρόμα), ο επονομαζόμενος και «Φαραώ», και ο επιθετικός της Τορίνο Τσίρο Ιμόμπιλε (Τσίρο ο Ακίνητος δηλαδή, αφού Immobile σημαίνει ακίνητος στα Ιταλικά), ο οποίος μπορεί και να μην είναι και τόσο νέο φιντάνι, αφού είναι ήδη 26 χρονώ, αλλά σίγουρα δεν είναι ακίνητος – είναι αεικίνητος…

Όσο για το έτερο σκόρερ της Ιταλίας (στο 2 – 0 επί του Βελγίου), τον 31χρονο άσο της Μπολόνια, το Μανωλάκη (Εμανουάλε) το Τζακερίνι, ένα έχουμε να πούμε: μπορεί να φαίνεται μικρός στο μάτι (αφού είναι 1 και 58 –  με τα χέρια στην ανάταση), αλλά είναι πολύ μεγάλος μέσα στο … γήπεδο. Μανωλάκη, μην τους ακούς τους κομπλεξάρες τους υπερβόρειους. Μοίραζε σακούλες εσύ, κι ας τους να λένε

Συμπέρασμα: Η Ιταλία μπορεί να μην έχει παιχταράδες (αν και όλοι οι Ιταλοί παίχτες  –  ακόμα και οι μέτριοι  –  ξέρουν μπάλα), αλλά παραμένει – από ποδοσφαιρικής άποψης – Ιταλία. Ενώ οι άλλες δε ξέρουν τι είναι