Ονείρου Λήθη

Αρθρογράφος: Γεράσιμος Βάκρος

17/05/2015

Δάκρυα που στάζουν ουρανό,

Θεοί που άνθρωποι δε γίνανε ποτέ τους

είναι τα όνειρα που συλλέξαμε τη νύχτα,

στην παγωμένη κραυγή ενός λύκου,

τη νυχτιά που κοιμόσουν

στις αφράτες κορφές ενός χρυσαφένιου ιδανικού,

σαν τη λησμονιά που αστράφτει

στ’ ακατέργαστα του νου σου σωθικά

Ξεχασμένες στον κορμό ενός δένδρου

καταιγίδες του χρόνου που χάραξαν

τα κρυφά μονοπάτια τα άυλα,

που η ύλη με σκόνη τα γέμισε

Δος μου εκείνο το καλό σου σεντόνι

που σκεπάζεσαι,να ξαπλώσω, να χαρώ το όνειρό μου,

κείνο που θα ‘θελα να ‘μουν για πάντα.

Κι αν ζητώ να χαθώ για ένα βράδυ,

το ζητώ για να μείνει ένα άστρο,

ένα βράδυ, ένα άστρο, όπως πάντα

σαν εκείνο που φοράς στο κεφάλι.

 

Κατακόμβες Εκδόσεις ΦΥΛΛΑ,Τρίπολη 2002